Πρώην Αρχιγραμματέας
Ἐν Ἁγίῳ ὄρει τῇ 31.10.2013
Ἅγιον Ὄρος Ἄθω
Ἀριθμὸς πρωτ. 42
1. Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Κηφισίας κ.κ. ΚΥΡΙΛΛΩι
2. Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ν. Σμύρνης κ.κ. ΣΥΜΕΩΝ
Σεβασμιώτατοι, Ἔχων ὑπ΄ ὄψιν τὴν σχέσιν Ὑμῶν μὲ τὸ περιοδικὸν «ΘΕΟΛΟΓΙΑ», τοῦ μὲν ὡς Δ/ντοῦ τοῦ κλάδου ἐκδόσεων, τοῦ δὲ ὡς μέλους τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς, μετ΄ ὀδύνης διατυπώνω τὰς κάτωθι σκέψεις:
Προκαλεῖ τὴν νοημοσύνην τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, πῶς ὁ «στρατηγός» τῆς ἐπιμόνου προσπαθείας μεταλλάξεως τοῦ μαθήματος τῆς ὀρθοδόξου ἀγωγῆς τῶν Ἑλληνοπαίδων εἰς θρησκειολογίαν, εἷς προδότης καὶ χωρὶς ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα, ἐπιβραβεύεται ἀπὸ τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν μὲ τὴν τιμητικὴν καὶ νευραλγικὴν θέσιν τοῦ Δ/ντοῦ τοῦ πρώτου περιοδικοῦ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὡς νὰ εἶχον χαθῆ ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς ὑγιεῖς ὀρθόδοξοι θεολόγοι.
Δίδεται ἡ ἐντύπωσις, ὅτι ἐχάσαμεν τὸν νοῦν μας καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς ἰσχύει ἀπὸ μακροῦ εἰς τὴν Πολιτείαν.
Τὰ πεπλανημένα φρονήματά του ἀποτυποῦνται καὶ εἰς τὸ ὑπ΄ ἀρ. 84, τεῦχος 2ον 2013 τοῦ ὡς ἄνω περιοδικοῦ, τὸ ὁποῖον περισσότερον ὁμοιάζει, ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενον, μὲ δαιμονολογίαν ἢ πρὸς θεολογίαν.
Ἀπορῶ πῶς εἷς ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, ὡς ὁ Ἅγιος Ἀβύδου καὶ Καθηγητὴς Πανεπιστημίου, ἀσχολεῖται μὲ τὰς ἀπόψεις ἑνὸς ἀνισορρόπου, πρώην Ρωμαιοκαθολικοῦ κληρικοῦ, τοῦ Knitter, ἐκφράζοντας τοιαύτας βλασφημίας διὰ τὸν Χριστόν, τὰς ὁποίας μόνον εἷς δαιμονισμένος δύναται νὰ φρονῆ;
Εἰς τὸ ἴδιον μῆκος κύματος κινοῦνται σχεδὸν καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἄρθρα.
Προκαλεῖ ἀπορίαν πῶς κατορθώνει ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος Σύμβουλος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Δ/ντὴς τοῦ περιοδικοῦ νὰ κατευθύνῃ τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας, καθηγητὰς Πανεπιστημίου, καὶ τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν εἰς τὴν γραμμὴν τῆς θρησκειολογίας.
Διαφαίνεται ὅτι κάποιαι ἀόραται σκοτειναὶ δυνάμεις, εἰς τὰς ὁποίας εἶναι κάρφος ἡ Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν ἔχουν ἐπιβάλλει εἰς τὰ Ἑλληνικὰ δημόσια πράγματα τώρα καὶ δέκα ἔτη, διὰ νὰ μεταλλάξῃ τὸ φρόνημα τῶν Ἑλλήνων.
Καὶ τὸ φοβερὸν εἶναι ὅτι, ἐνῶ εἶναι γνωστὰ τὰ ἐσκοτισμένα φρονήματά του ἀπὸ πλῆθος γραπτῶν κειμένων του, πληροφοροῦμαι ὅτι εἶναι ἐπιλογὴ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ.
Καὶ ὁ στοιχειωδῶς νοῶν, κατανοεῖ δύο τινά. Πρῶτον ἢ ἐπεβλήθη ἐκ τῶν ἀοράτων σκοτεινῶν κέντρων τοῦ Ἐξωτερικοῦ, ἢ δεύτερον, ὅτι οἱ κρατοῦντες αὐτὸν εἰς τὴν θέσιν τοῦ Δ/ντοῦ τοῦ περιοδικοῦ φρονοῦν τὰ αὐτὰ μὲ τὸν Δ/ντήν.
Διὸ καὶ ὁ Μακαριώτατος, ὡς ἔγραψα προσφάτως εἰς τὴν πρὸς τὴν Ἁγιωσύνην του ἀπευθυνθεῖσαν ὑπ΄ ἀρ. 40 καὶ ἀπὸ 10-10-2013 ἡμετέραν ἐπιστολήν, ἐκτίθεται ὡς συνευδοκῶν μὲ τὰ φρονήματά του, δεδομένου ὅτι ταῦτα πλέον ἀναφανδὸν ἔχουν γνωσθεῖ τοῖς πᾶσιν.
Φαίνεται ὅμως ὅτι ἡ ἀσθένεια τῶν τελευταίων καιρῶν, ἡ ὁποία ἐπικρατεῖ μεταξὺ τῶν πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὸν μανδύαν τῆς Δημοκρατίας, καταπατοῦν τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας, περιφρονοῦντες τελείως τὴν βούλησιν τοῦ λαοῦ, ἔχει ἐπεκταθεῖ, ὡς μὴ ὤφελε καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας ἡ ζωὴ ὀφείλει νὰ εἶναι εἰς τῦπον καὶ τρόπον τῆς Ζωῆς τῆς Ἁγ. Τριάδος: «μηδὲν ἐποίησε ὁ Πατήρ, ἄνευ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» κατὰ τὴν θαυμαστὴν ῥῆσιν τοῦ ἁγίου Οἰκουμενίου, ἐπισκόπου Τρίκκης, ὅθεν καὶ ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν Παπισμόν. Ἡ Ὀρθοδοξία λειτουργεῖ «Συνοδικῶς» ὡς εἰκὼν τῆς ζωῆς τῆς Ἁγ. Τριάδος.
Μία ἁπλῆ παραβολὴ τῶν κειμένων τῶν συγχρόνων δῆθεν «θεολογούντων» μὲ τὴν Κ.Δ. καὶ τὰς θεοπνεύστους θεολογίας τῶν ἁγίων καὶ τὸ εὐσεβὲς φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας, ἀρκεῖ διὰ νὰ διαπιστώσῃ, ὁ καλοπροαίρετος τὴν ἀπόστασιν, ποὺ τοὺς χωρίζει ἀπὸ τὴν ὀρθοτόμησιν τοῦ λόγου τῆς Ἀληθείας.
Κατὰ τὰ τελευταῖα πεντήκοντα περίπου ἔτη ἐχάραξαν μίαν τοιαύτην πορείαν, Ἱεράρχαι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀμφιλεγόμενοι ὡς πρὸς τὸ ἦθος καὶ τὸ φρόνημα καὶ μὴ ἀπολαμβάνοντες ὑπὸ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς προσηκούσης ἐμπιστοσύνης, ἣν πορείαν ἐπέβαλον καὶ εἰς τοὺς διαδόχους αὐτῶν πνευματικοὺς υἱούς.
Οἱ λοιποὶ ἱεράρχαι, συνήθως, ὡς κατέδειξεν ἡ πρᾶξις, ἀπὸ μίαν κακῶς νοουμένην ἀντίληψιν ταυτίσεως προσώπων καὶ θεσμῶν, διὰ νὰ ἀρέσουν εἰς τοὺς ὑψηλὰ ἱσταμένους, ἂν καὶ πολλάκις διαφωνοῦν, δὲν ἀντιδροῦν.
Ἡ συμπεριφορὰ αὕτη, μὴ συμφωνοῦσα μὲ τὸ ἦθος τῶν ἁγίων ἔχει, ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀλλοίωσιν τῆς πνευματικῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας, ὡς παρέδωκαν ἡμῖν οἱ πρὸ ἡμῶν θεοφόροι ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐν συνόδοις διαβουλευόμενοι, «ἑπόμενοι τοῖς πρὸ αὐτῶν ἁγίοις Πατράσιν, τῇ ἐπιπνοίᾳ τοῦ Ἁγ. Πνεύματος ὥρισαν τὰ συμφέροντα».
Οὐδέποτε εἰς τὸ παρελθὸν, καίτοι ἡ Ἐκκλησία συνεπορεύετο μὲ τὴν κρατικὴν ἐξουσίαν ἐν συναλληλίᾳ, ἐνόθευσε τὸ εὐσεβὲς αὐτῆς φρόνημα, διὰ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος. Καὶ ὁσάκις ἐκπρόσωποί της, ἀνάξιοι τῆς ἀποστολῆς των, πρὸς καιρὸν δὲν ἠκολούθησαν τὸν κανόνα τοῦτον, ἀπεδοκιμάσθησαν, ἅμα τῇ λάμψει τῆς ἐπικρατήσεως τῆς Ἀληθείας.
Φαίνεται ὅτι σήμερον, ποὺ ἡ Πολιτικὴ ἐξουσία παγκοσμίως δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸ ἀκραιφνὲς χριστιανικὸν ὀρθόδοξον πνεῦμα, ὡς συνέβαινε εἰς τὴν Βυζαντινὴν περίοδον, ἀλλὰ ἀπὸ πολεμίους τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὴ ἀπὸ πεπλανημένους θεολογοῦντας, οἱ ὀρθόδοξοι πνευματικοὶ ἡγέται δίδουν τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι ἄγονται ὑπὸ τῶν σκοτεινῶν κέντρων τῆς κακῶς νοουμένης παγκοσμιοποιήσεως καὶ ἐπηρεάζουν μὲ τὸ πνεῦμα τῶν κέντρων αὐτῶν καὶ τὴν πορείαν ὡς καὶ τὴν μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον, ὁ ὁποῖος διαρκῶς καὶ ἀποχριστιανίζεται.
Οἱ πλεῖστοι τῶν σήμερον «θεολογούντων» θεωροῦνται σπουδαῖοι μόνον, ἐὰν ἔχουν θητεύσει παρὰ τοὺς πόδας τῆς αἱρετικῆς Δύσεως, κἄτι ἀδιανόητον διὰ τὴν ἱστορίαν τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ τοὺς αἰῶνας τῆς ἀκμῆς ὡς καὶ καθ΄ ὅλην τὴν Βυζαντινὴν περίοδον. Ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ὀλίγοι εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπηρεάσθησαν ἐκ τῶν σπουδῶν των. Εἶναι κλασσικὴ ἡ φράσις τοῦ Μ. Βασιλείου, μετὰ τὴν βάπτισίν του, διὰ τὰς σπουδάς του ἐν Ἀθήναις: «Ἐγὼ πολὺν χρόνον προσαναλώσας τῇ ματαιότητι καὶ πᾶσαν σχεδὸν τὴν ἐμαυτοῦ νεότητα ἐναφανίσας τῇ ματαιοπονίᾳ, ἣν εἶχον προσδιατρίβων τῇ ἀναλήψει τῶν μαθημάτων τῆς παρὰ τοῦ Θεοῦ μωρανθείσης σοφίας, ἐπειδή ποτε, ὥσπερ ἐξ ὕπνου βαθέος διαναστάς, ἀπέβλεψα μὲν πρὸς τὸ θαυμαστὸν φῶς τῆς ἀληθείας τοῦ εὐαγγελίου, κατεῖδον δὲ τὸ ἄχρηστον τῆς σοφίας τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων, πολλὰ τὴν ἐλεεινήν μου ζωὴν ἀποκλαύσας, ηὐχόμην δοθῆναι μοι χειραγωγίαν πρὸς τὴν εἰσαγωγὴν τῶν δογμάτων τῆς εὐσεβείας. Καὶ πρό γε πάντων ἐπιμελὲς ἦν μοι διόρθωσίν τινα τοῦ ἤθους ποιήσασθαι, πολὺν χρόνον ἐκ τῆς πρὸς τοὺς φαύλους ὁμιλίας διαστραφέντος… τὴν διάπρασιν τῶν ὑπαρχόντων… καὶ ὅλως ἀφροντίστως ἔχειν τοῦ βίου τούτου ὑπὸ μηδεμιᾶς συμπαθείας πρὸς τὰ ὧδε τὴν ψυχὴν ἐπιστρέφεσθαι, ηὐχόμην εὑρεῖν τινα τῶν ἀδελφῶν ταύτην ἑλόμενον τὴν ὁδὸν τοῦ βίου, ὥστε αὐτῷ συνδιαπεραιωθῆναι τὸν βραχὺν τοῦτον τοῦ βίου κλύδωνα». (Ἐπιστολὴ ΣΚΓ΄, Πρὸς Εὐστάθιον τὸν Σεβαστηνόν, P.G. 32, 824Α) Ἔτσι ἐξηγοῦνται πολλὰ ἀπὸ τὰ σήμερον συμβαίνοντα ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, μὲ τὰς γνωστὰς ἀντιδράσεις τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, τὸ ὁποῖον δὲν φαίνεται νὰ ἐναρμονίζεται μὲ τὸ πνεῦμα τῶν θεολογικῶν σχολῶν καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς του ἡγεσίας.
Κλασσικὸν δεῖγμα ἡ ἔλλειψις ἀποδοκιμασίας τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας διὰ μιᾶς θαρραλέας καὶ σαφοῦς δηλώσεώς της, ὅτι ἀποκηρύσσει τὸ πιλοτικὸν πρόγραμμα τῶν ἐμπειρογνωμόνων τῆς ὁμάδος Γιαγκάτζογλου θρησκειολόγων, ποὺ τοποθετεῖ εἰς τὴν ἰδίαν μοῖραν τὴν πλάνην καὶ τὴν Ἀλήθειαν, τὸ φῶς καὶ τὸ σκότος. Προσέτι δὲ καὶ τὸ περιεχόμενον καὶ ἡ μορφὴ τοῦ περιοδικοῦ «ΘΕΟΛΟΓΙΑ».
Ταύτας τὰς σκέψεις ἐθεώρησα ἐπιτακτικὴν ἀνάγκην νὰ ἀπευθύνω πρὸς τὰς Ὑμετέρας θεοτιμήτους Ἀρχιερατικὰς ἀξίας, καίτοι κατ΄ ἐπανάληψιν προσφάτως διὰ τὸ αὐτὸ θέμα ἀπηυθύνθην, τόσον πρὸς τὴν σεπτὴν ἱεραρχίαν, ὅσον καὶ πρὸς τὸν Μακαριώτατον προσωπικῶς, διὰ τὰ καθ΄ Ὑμᾶς.
Ἐπὶ δὲ τούτοις ἐξαιτούμενος τὰς Ὑμετέρας Ἀρχιερατικὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας, διατελῶ βαθυσεβάστως καὶ ἀσπάζομαι τὴν Ὑμετέραν τιμίαν Δεξιάν.
Ἱερομόναχος Δαμασκηνός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου