Ζωηρή συγκίνηση ένιωσα, αγαπητές και αγαπητοί μου αναγνώστες , επισκεπτόμενος τον ειδικώς διαμορφωμένο χώρο της Μονής
όπου φιλοξενούνται τρεις υπερήλικες Μοναχοί, Γέροντες δηλαδή με κεφαλαίο
και πεζό! Αυτήν τη συγκίνηση μεταφέρω, ευθύς αμέσως, στον Καθηγούμενο
του Μοναστηριού.
– Μ.Μ.: Επισκέφθηκα, Γέροντα, το «γηροκομείο» του μοναστηριού και με συνεκίνησε πάρα πολύ η αγάπη των πατέρων στους ηλικιωμένους πατέρες και αδελφούς, πώς τους περιποιούνται... Το λέγω όχι για να σας επαινέσω, διότι γνωρίζω πολύ καλά ότι ούτε το θέλετε ούτε και πρέπει. Το λέγω για να παραδειγματισθούμε εμείς οι κοσμικοί, που για τους γονείς μας τους ίδιους βαρυγκωμούμε σε μία δύσκολη ώρα, γκρινιάζουμε, αγανακτούμε και η ευκολότερη λύση είν' ένα ίδρυμα... Ενώ εδώ οι νέοι μοναχοί φροντίζουν τους ηλικιωμένους με τέτοιαν αγάπη, που ξεπερνά κάθε όριο! Πολύ συγκινήθηκα, Γέροντα.
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς: Μα, αγαπητέ μου Εμμανουήλ, στο γηροκομείο μας συναντάται η παράδοση με τη νεότερη ζωή του μοναστηριού!
– Μ.Μ.: Η πείρα και η πυρά, Γέροντα!
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς: Η πείρα και η πυρά· Μάλιστα, μάλιστα. Είναι υπόθεση εσωτερικής ανάγκης των νεοτέρων να περιποιηθούμε τους παππούδες μας, γιατί είναι η παράδοσή μας. Εχω πει στους νέους πατέρες να προσέχουμε τους Γεροντάδες σαν τα μάτια μας, να ζήσουν όσο γίνεται περισσότερο, γιατί είναι η μαγιά μας αυτή...
– Μ.Μ.: ...που ζυμώνει όλο το φύραμα, Γέροντα...
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς: Ακριβώς, και είναι τόσο καλοί οι παππούδες, όπως τους είδατε... Ο Γέρων Γεράσιμος, ο Γέρων Μακάριος και ο Γέρων Χρύσανθος.
– Μ.Μ.: Τους είδα όλους και ιδιαιτέρως μίλησα με τον Γέροντα Μακάριον, ο οποίος είναι -παρά τα 100 χρόνια του- ευθύβολος, πανέξυπνος, ακμαιότατος! Ασφαλώς όλη αυτή η αγάπη εμπνέεται από το πρόσωπό σας. Αυτό που με συνέχει είναι το ότι εσείς είσθε ο πρώτος διακονητής. Πρώτος στις υποχρεώσεις, τελευταίος στα δικαιώματα...
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς: Κάποτε με ρώτησε ένα παιδάκι:
– «Παππού, τι... δουλειά κάνεις;»
Χάρηκα τον αυθορμητισμό του και του απήντησα μ' εύθυμη διάθεση:
– «Είμαι ηγούμενος, Γέροντας, εδώ στο Κουτλουμούσι.»
Αυτό δεν ικανοποιήθηκε και συνέχισε:
– «Είν' εύκολη η... δουλειά αυτή;»
– «Στο Κουτλουμούσι είναι πολύ εύκολη η “δουλειά” αυτή!»
Πράγματι είν' εύκολη, γιατί είναι πολύ καλοί οι πατέρες και στο κοινόβιο και οι εξαρτηματικοί αδελφοί κι έχουμε πολλή αγάπην ή, τέλος πάντων, προσπαθούμε να καλλιεργούμε την αγάπη, οπότε είναι τα πράγματα απλά. Ο ηγούμενος είναι ο μεγαλύτερος αδελφός, ο οποίος και θα σκουπίσει και θα μαγειρέψει... Αυτός που θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι τελευταίος!..
Ενας παλαιός ιεράρχης τρεις ημέρες προτού κοιμηθεί, καθώς βρισκόταν μπροστά στην αγία Τράπεζα -πίσω του ήμουν εγώ- μου είπε: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης, παιδί μου διάκο». Πράγματι, όσο περνούν τα χρόνια, λέω: «Μα δεν μένει τίποτε από τη ζωήν αυτή κι αυτό που εισπράττουμε και παίρνουμε μαζί μας είναι το πόσο αγαπάμε ο ένας τον άλλον...»
– Μ.Μ.: Το μέτρο, σύμφωνα με το οποίο θα κριθούμε, εν τελευταία αναλύσει... Η συζήτηση, Γέροντα, μου φέρνει στον νου τις θαυμαστές περιπτώσεις των αγίων αββάδων Μωυσέως του Αιθίοπος, Πατερμουθίου και του ασκητού Δωροθέου. Ο αββά Μωυσής, ο πρώην επικίνδυνος ληστής, είχε σαν διακόνημα να μεταφέρει κατά τη διάρκεια της νυκτός από μεγάλην απόσταση πολύ νερό και να γεμίζει τις στάμνες των ανήμπορων πατέρων, οι οποίοι φυσικά αγνοούσαν ποιος τους ευεργετούσε κατ' αυτόν τον τρόπον. Ο αββά Πατερμούθιος, επίσης πρώην ληστής, είχε ως διακόνημα να περιποιείται δεόντως και να ενταφιάζει τους κεκοιμημένους Γέροντες, αλλά και τους λοιπούς χριστιανούς της περιοχής. Ο ασκητής Δωρόθεος, τέλος, αν και ήτο πολύ ηλικιωμένος, μετέφερε μέσα στο λιοπύρι και άλλοτε υπό βροχήν τεράστιες πέτρες και κατασκεύαζε ο ίδιος κελιά στους πατέρες της περιοχής, που λόγω ασθενείας ή γήρατος αδυνατούσαν να το πράξουν. Οχι μόνον εν τω μέτρω του δυνατού, αλλά και πολύ πάνω από αυτό, Γέροντα, προσφέρετε όλοι οι νεότεροι στους πρεσβύτες αδελφούς σας... Αγιε ηγούμενε, θέλετε να μας πείτε γι' αυτούς τους τρεις παππούδες που «γηροκομείτε» στο Κουτλουμούσι; Κάτι χαρακτηριστικό από τον καθένα...
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς.: Το ότι ο Γέρων Χρύσανθος και ο Γέρων Γεράσιμος βρίσκονται στο κρεβάτι μέρα νύκτα κι έχουν κάποιον να τους περιποιείται με ανυπόκριτη αγάπη, νομίζω λέει πολλά... Ιδίως ο π. Χρύσανθος, ο οποίος έχει τριάμισι χρόνια καθηλωμένος στο κρεβάτι και κάνει ο ευλογημένος τον κανόνα του· Κάνει κομποσχοίνι εκεί, προσεύχεται. Μα και μόνη η κατάκλισις είναι ο μεγαλύτερος κανόνας...
Πάντως έχουν πολλήν αγάπην οι παππούδες. Είν' ευγενείς και καλοκάγαθοι.
Ο Γέρων Μακάριος είναι ο μεγαλύτερος κι έχει σοβαρό πρόβλημα στα μάτια. Παρεκάλεσε την Παναγία να του αφήσει λίγο φως κι όταν του λέμε να πάει να κάνει εγχείρηση, μας απαντάει: «Με το δίκιο Της άμα εγώ βγω να πάω να κάνω εγχείρηση, θα μου πάρει η Παναγία που με προστατεύει όλο το φως, γιατί θα φανεί αχαριστία, έλλειψη εμπιστοσύνης στη χάρη Της. Ενώ τώρα μου άφησε λίγο. Εδώ λοιπόν είμαι με καρτερία και με προσευχή και αναμένω υπερευχαριστημένος την πρόσκληση από τον Κύριο»!
Πριν τέσσερα πέντε χρόνια τον καταφέραμε και τον βγάλαμε στον κόσμο για λόγους υγείας. Τότε ήταν 95 ετών και από 14 που είχε προσέλθει στο Ορος δεν είχε βγει ξανά! Ογδόντα ένα ολόκληρα χρόνια μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας! Οπως είν' ευνόητο, δεν είχε δει ποτέ του αυτοκίνητο... Εβλεπε λοιπόν στη μέση της Εγνατίας οδού στη Θεσσαλονίκη αυτοκίνητα και κτυπούσε χαρούμενα τα πόδια του στην άσφαλτο, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Κοίτα πώς τρέχουν, κοίτα πώς τρέχουν οι άνθρωποι με αυτά, για τη... σωτηρία τους»! Του προσφέραμε παγωτό κι εκείνος -μη ξέροντας- το δάγκωσε απότομα. Πάγωσε η γλώσσα, ο ουρανίσκος του, και είπε: «Α! Ωραίο είναι, αλλά πολύ... κρύο»!
Νιώθουμε όλοι οι Κουτλουμουσιανοί πατέρες προνομιούχοι που μας διάλεξε ο Χριστός μας και μας έφερε εδώ στο Κουτλουμούσι, για να είμαστε διάδοχοι αυτών των παππούδων! Να εύχεσθε και 'σείς να μας ενισχύει ο Θεός στον αγώνα μας.
Επιτρέψτε μου, σ' αυτό το σημείο, να σας πω για την παράδοση που διατηρούσε το μοναστήρι μας να έχει μία καλαθούνα με ψωμάκια στην πύλη και μία καλαθούνα μ' ελιές. Περνούσαν οι ασκητές, οι κελιώτες και οι προσκυνητές κι έπαιρναν ψωμάκι κι ελίτσες και συγχωρούσαν τους κτίτορες... Μέσα μου έχει γεννηθεί η νοσταλγία να το επαναφέρουμε αυτό το τυπικό! Μόλις θα φτιάξουμε το μαγκηπείον μας τώρα, που ελπίζουμε να βγάζουμε ψωμί δικό μας, στην πύλη θα είναι η εικόνα της Παναγίας της Ελεούσης και κάτω ακριβώς από την εικόνα θα υπάρχει ένα πανεράκι με ψωμάκι κι ελίτσες -όταν έχει κατάλυση, με τυράκι- από τ' αγαθά που μας δίνει ο λαός του Θεού και που μας τα προσφέρει απλόχερα η Παναγία μας. Οι περαστικοί να παίρνουν μιαν ευλογία, να πιουν και νεράκι από την όμορφη κρήνη που βρίσκεται έξω από το πορταρίκι, να επαναφέρουμε έτσι το παλαιό τυπικό, το παλαιόν έθος. Πολλά από τα τυπικά της μονής δεν τα προφθάσαμε. Σιγά σιγά μας τα είπαν οι παλαιότεροι. Οι νέοι πατέρες έχουν ζήλο και αγάπη και θα τα επαναφέρουν όλ' αυτά τα ωραία τυπικά.
Μανώλης Μελινός
– Μ.Μ.: Επισκέφθηκα, Γέροντα, το «γηροκομείο» του μοναστηριού και με συνεκίνησε πάρα πολύ η αγάπη των πατέρων στους ηλικιωμένους πατέρες και αδελφούς, πώς τους περιποιούνται... Το λέγω όχι για να σας επαινέσω, διότι γνωρίζω πολύ καλά ότι ούτε το θέλετε ούτε και πρέπει. Το λέγω για να παραδειγματισθούμε εμείς οι κοσμικοί, που για τους γονείς μας τους ίδιους βαρυγκωμούμε σε μία δύσκολη ώρα, γκρινιάζουμε, αγανακτούμε και η ευκολότερη λύση είν' ένα ίδρυμα... Ενώ εδώ οι νέοι μοναχοί φροντίζουν τους ηλικιωμένους με τέτοιαν αγάπη, που ξεπερνά κάθε όριο! Πολύ συγκινήθηκα, Γέροντα.
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς: Μα, αγαπητέ μου Εμμανουήλ, στο γηροκομείο μας συναντάται η παράδοση με τη νεότερη ζωή του μοναστηριού!
– Μ.Μ.: Η πείρα και η πυρά, Γέροντα!
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς: Η πείρα και η πυρά· Μάλιστα, μάλιστα. Είναι υπόθεση εσωτερικής ανάγκης των νεοτέρων να περιποιηθούμε τους παππούδες μας, γιατί είναι η παράδοσή μας. Εχω πει στους νέους πατέρες να προσέχουμε τους Γεροντάδες σαν τα μάτια μας, να ζήσουν όσο γίνεται περισσότερο, γιατί είναι η μαγιά μας αυτή...
– Μ.Μ.: ...που ζυμώνει όλο το φύραμα, Γέροντα...
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς: Ακριβώς, και είναι τόσο καλοί οι παππούδες, όπως τους είδατε... Ο Γέρων Γεράσιμος, ο Γέρων Μακάριος και ο Γέρων Χρύσανθος.
– Μ.Μ.: Τους είδα όλους και ιδιαιτέρως μίλησα με τον Γέροντα Μακάριον, ο οποίος είναι -παρά τα 100 χρόνια του- ευθύβολος, πανέξυπνος, ακμαιότατος! Ασφαλώς όλη αυτή η αγάπη εμπνέεται από το πρόσωπό σας. Αυτό που με συνέχει είναι το ότι εσείς είσθε ο πρώτος διακονητής. Πρώτος στις υποχρεώσεις, τελευταίος στα δικαιώματα...
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς: Κάποτε με ρώτησε ένα παιδάκι:
– «Παππού, τι... δουλειά κάνεις;»
Χάρηκα τον αυθορμητισμό του και του απήντησα μ' εύθυμη διάθεση:
– «Είμαι ηγούμενος, Γέροντας, εδώ στο Κουτλουμούσι.»
Αυτό δεν ικανοποιήθηκε και συνέχισε:
– «Είν' εύκολη η... δουλειά αυτή;»
– «Στο Κουτλουμούσι είναι πολύ εύκολη η “δουλειά” αυτή!»
Πράγματι είν' εύκολη, γιατί είναι πολύ καλοί οι πατέρες και στο κοινόβιο και οι εξαρτηματικοί αδελφοί κι έχουμε πολλή αγάπην ή, τέλος πάντων, προσπαθούμε να καλλιεργούμε την αγάπη, οπότε είναι τα πράγματα απλά. Ο ηγούμενος είναι ο μεγαλύτερος αδελφός, ο οποίος και θα σκουπίσει και θα μαγειρέψει... Αυτός που θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι τελευταίος!..
Ενας παλαιός ιεράρχης τρεις ημέρες προτού κοιμηθεί, καθώς βρισκόταν μπροστά στην αγία Τράπεζα -πίσω του ήμουν εγώ- μου είπε: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης, παιδί μου διάκο». Πράγματι, όσο περνούν τα χρόνια, λέω: «Μα δεν μένει τίποτε από τη ζωήν αυτή κι αυτό που εισπράττουμε και παίρνουμε μαζί μας είναι το πόσο αγαπάμε ο ένας τον άλλον...»
– Μ.Μ.: Το μέτρο, σύμφωνα με το οποίο θα κριθούμε, εν τελευταία αναλύσει... Η συζήτηση, Γέροντα, μου φέρνει στον νου τις θαυμαστές περιπτώσεις των αγίων αββάδων Μωυσέως του Αιθίοπος, Πατερμουθίου και του ασκητού Δωροθέου. Ο αββά Μωυσής, ο πρώην επικίνδυνος ληστής, είχε σαν διακόνημα να μεταφέρει κατά τη διάρκεια της νυκτός από μεγάλην απόσταση πολύ νερό και να γεμίζει τις στάμνες των ανήμπορων πατέρων, οι οποίοι φυσικά αγνοούσαν ποιος τους ευεργετούσε κατ' αυτόν τον τρόπον. Ο αββά Πατερμούθιος, επίσης πρώην ληστής, είχε ως διακόνημα να περιποιείται δεόντως και να ενταφιάζει τους κεκοιμημένους Γέροντες, αλλά και τους λοιπούς χριστιανούς της περιοχής. Ο ασκητής Δωρόθεος, τέλος, αν και ήτο πολύ ηλικιωμένος, μετέφερε μέσα στο λιοπύρι και άλλοτε υπό βροχήν τεράστιες πέτρες και κατασκεύαζε ο ίδιος κελιά στους πατέρες της περιοχής, που λόγω ασθενείας ή γήρατος αδυνατούσαν να το πράξουν. Οχι μόνον εν τω μέτρω του δυνατού, αλλά και πολύ πάνω από αυτό, Γέροντα, προσφέρετε όλοι οι νεότεροι στους πρεσβύτες αδελφούς σας... Αγιε ηγούμενε, θέλετε να μας πείτε γι' αυτούς τους τρεις παππούδες που «γηροκομείτε» στο Κουτλουμούσι; Κάτι χαρακτηριστικό από τον καθένα...
– Αρχιμ. Χρ.Κτλμνς.: Το ότι ο Γέρων Χρύσανθος και ο Γέρων Γεράσιμος βρίσκονται στο κρεβάτι μέρα νύκτα κι έχουν κάποιον να τους περιποιείται με ανυπόκριτη αγάπη, νομίζω λέει πολλά... Ιδίως ο π. Χρύσανθος, ο οποίος έχει τριάμισι χρόνια καθηλωμένος στο κρεβάτι και κάνει ο ευλογημένος τον κανόνα του· Κάνει κομποσχοίνι εκεί, προσεύχεται. Μα και μόνη η κατάκλισις είναι ο μεγαλύτερος κανόνας...
Πάντως έχουν πολλήν αγάπην οι παππούδες. Είν' ευγενείς και καλοκάγαθοι.
Ο Γέρων Μακάριος είναι ο μεγαλύτερος κι έχει σοβαρό πρόβλημα στα μάτια. Παρεκάλεσε την Παναγία να του αφήσει λίγο φως κι όταν του λέμε να πάει να κάνει εγχείρηση, μας απαντάει: «Με το δίκιο Της άμα εγώ βγω να πάω να κάνω εγχείρηση, θα μου πάρει η Παναγία που με προστατεύει όλο το φως, γιατί θα φανεί αχαριστία, έλλειψη εμπιστοσύνης στη χάρη Της. Ενώ τώρα μου άφησε λίγο. Εδώ λοιπόν είμαι με καρτερία και με προσευχή και αναμένω υπερευχαριστημένος την πρόσκληση από τον Κύριο»!
Πριν τέσσερα πέντε χρόνια τον καταφέραμε και τον βγάλαμε στον κόσμο για λόγους υγείας. Τότε ήταν 95 ετών και από 14 που είχε προσέλθει στο Ορος δεν είχε βγει ξανά! Ογδόντα ένα ολόκληρα χρόνια μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας! Οπως είν' ευνόητο, δεν είχε δει ποτέ του αυτοκίνητο... Εβλεπε λοιπόν στη μέση της Εγνατίας οδού στη Θεσσαλονίκη αυτοκίνητα και κτυπούσε χαρούμενα τα πόδια του στην άσφαλτο, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Κοίτα πώς τρέχουν, κοίτα πώς τρέχουν οι άνθρωποι με αυτά, για τη... σωτηρία τους»! Του προσφέραμε παγωτό κι εκείνος -μη ξέροντας- το δάγκωσε απότομα. Πάγωσε η γλώσσα, ο ουρανίσκος του, και είπε: «Α! Ωραίο είναι, αλλά πολύ... κρύο»!
Νιώθουμε όλοι οι Κουτλουμουσιανοί πατέρες προνομιούχοι που μας διάλεξε ο Χριστός μας και μας έφερε εδώ στο Κουτλουμούσι, για να είμαστε διάδοχοι αυτών των παππούδων! Να εύχεσθε και 'σείς να μας ενισχύει ο Θεός στον αγώνα μας.
Επιτρέψτε μου, σ' αυτό το σημείο, να σας πω για την παράδοση που διατηρούσε το μοναστήρι μας να έχει μία καλαθούνα με ψωμάκια στην πύλη και μία καλαθούνα μ' ελιές. Περνούσαν οι ασκητές, οι κελιώτες και οι προσκυνητές κι έπαιρναν ψωμάκι κι ελίτσες και συγχωρούσαν τους κτίτορες... Μέσα μου έχει γεννηθεί η νοσταλγία να το επαναφέρουμε αυτό το τυπικό! Μόλις θα φτιάξουμε το μαγκηπείον μας τώρα, που ελπίζουμε να βγάζουμε ψωμί δικό μας, στην πύλη θα είναι η εικόνα της Παναγίας της Ελεούσης και κάτω ακριβώς από την εικόνα θα υπάρχει ένα πανεράκι με ψωμάκι κι ελίτσες -όταν έχει κατάλυση, με τυράκι- από τ' αγαθά που μας δίνει ο λαός του Θεού και που μας τα προσφέρει απλόχερα η Παναγία μας. Οι περαστικοί να παίρνουν μιαν ευλογία, να πιουν και νεράκι από την όμορφη κρήνη που βρίσκεται έξω από το πορταρίκι, να επαναφέρουμε έτσι το παλαιό τυπικό, το παλαιόν έθος. Πολλά από τα τυπικά της μονής δεν τα προφθάσαμε. Σιγά σιγά μας τα είπαν οι παλαιότεροι. Οι νέοι πατέρες έχουν ζήλο και αγάπη και θα τα επαναφέρουν όλ' αυτά τα ωραία τυπικά.
Μανώλης Μελινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου