Εννιά μήνες, αίμα από το αίμα της… ανάσα από την ανάσα της…
Κι ύστερα, η πρώτη αγκαλιά… μια αγκαλιά σαν του Θεού μεγάλη, για να χωρέσει το δώρο ΤΟΥ.
Το δώρο της ζωής!
Το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο κλάμα…
Η καρδιά κτυπά αλλιώς…
Η καρδιά της ΜΑΝΑΣ!Το μεγάλωμα… κάθε στιγμή κι ένα καρδιοχτύπι… κάθε λεπτό η σκέψη της εκεί… στο ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ. Δύσκολα βρίσκεις λέξεις να τις ταιριάσεις στο μεγαλείο της ψυχής μιας ΜΑΝΑΣ.. οι λέξεις φτωχές και τετριμμένες…
Ύμνος της, το ίδιο της το παιδί… ευλογία ουράνια… Γλυκογέννημα αγκαλιαναθρεμμένο… Το ‘φερε μέσα της μήνες ολάκερους, το γέννησε, μα ξέρει πως ανήκει μόνο σ’ εκείνο το ίδιο η ζωή του και στον Θεό…
Κι όταν το χάνει, ο πόνος ξεσκίζει τα μέσα της, διαλύει την ύπαρξή της… σβήνει στο σβήσιμό του κι η ίδια…
ΜΑΝΑ … ΠΑΙΔΙ… ΧΑΜΟΣ…. ΜΟΙΡΟΛΟΪ…
Δεν υπάρχουν λόγια…
Αφιερωμένο στις ΜΑΝΕΣ του ΠΑΥΛΟΥ, του ΓΙΩΡΓΟΥ, του ΜΑΝΩΛΗ… σε κάθε ΜΑΝΑ που χάνει το ΠΑΙΔΙ της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου