Ἡ ἀγάπη μου για σένανε, τοὺς πόνους μου γλυκαίνει περνᾶν τὰ χρόνια, κι' ὁ καιρὸς ζυμώνει την καὶ δένει. Ἄγρια πληγῆ ὁ ἔρωτας, οἱ ἔγνοιες τὸν μαραίνουν μὰ τῆς ἀγάπης οἱ ρυθμοὶ ὅλα τὰ ἡμερεύουν.
Ὅσο περάει ὁ καιρὸς καὶ πιὸ πολὺ ἀγαπιέσαι σὰ φύραμα ζυμώνεσαι, σὰν 'κόνισμα φιλιέσαι. Ἂς μ' ἀξιώσει ὁ Θεὸς μαζί σου ν' ἀποθάνω καὶ τὸ στερνό σου τὸ φιλί, ζωή μου ἐκεῖ ἀπάνω.
Γιὰ σένα ὅλα τά 'δωσα, κι' αὐτὰ μ' ἔχουν στεριώσει κι' ὅ,τι μὲ κατατρόπωνε, ἐσὺ τὸ ἔχεις διώξει. Τὸ πρόσωπό σου καθαρό, τὸ βλέμμα σου σπαθάτο διώχνει ὅλα τὰ δαιμόνια ποὺ μὲ τραβούσαν κάτω.
στίχοι: Ἰωσὴφ Καρτάφιλος
μουσική, ἑρμηνεία: Βασίλης Χατζηνικολάου
ἀπὸ τὸ δίσκο τοῦ Βασίλη Χατζηνικολάου "ὁ διερχόμενος" 1994
*Ἀφιερωμένο στὸν ἀξέχαστο Διονύση Θεοδόση, πού, πρὶν ἀπ' ὅλους, τὸ ἀγάπησε, ἀλλὰ δὲν πρόλαβε νὰ τὸ ἑρμηνεύσει.
πηγή
1 σχόλιο:
Αυτο δεν ειναι τραγουδι αυτο ειναι μοιρολόι.
Δημοσίευση σχολίου