Του Ηλία Σιακαντάρη
Υπάρχουν δύο έμβολα στον «αντιπροσωπευτικό» κινητήρα της αμερικανικής ομοσπονδίας: Το ένα είναι η Βουλή των Αντιπροσώπων. Την ελέγχουν οι Ρεπουμπλικανοί. Το άλλο είναι η Γερουσία. Την ελέγχουν οι Δημοκρατικοί. Στη μέση, ο (μεταβατικός) προϋπολογισμός του προέδρου Ομπάμα. Και στο βάθος, η προοπτική χρεοστασίου στα τέλη Οκτωβρίου, αν μέχρι τότε οι δύο παρατάξεις δεν τον συζητήσουν και ψηφίσουν. *** Οι Ρεπουμπλικανοί απαιτούν από τον Λευκό Οίκο, πριν καν ανοίξει οποιαδήποτε μεγάλη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, να πάρει πίσω το πρόγραμμα υγειονομικής κάλυψης για οικονομικά ασθενέστερους. Αυτή η «γερμανική», «δημοσιονομικά ενάρετη» πτέρυγα του αμερικανικού πολιτικού φάσματος θεωρεί ότι το (αποκαλούμενο και Obamacare) πρόγραμμα θα βομβαρδίσει τα εύθραυστα οικονομικά των ΗΠΑ, θα φουσκώσει τα ελλείμματα και το χρέος – μόνο και μόνο για να πριμοδοτήσει πολιτικά τους Δημοκρατικούς και τον πρόεδρο. Οι Δημοκρατικοί, πιεζόμενοι από τη βάση τους, δεν κάνουν πίσω: Περιμένουν να λυγίσουν οι Ρεπουμπλικανοί προκειμένου να μη «ρίξουν τη χώρα στα βράχια της χρεοκοπίας».
***
Η παρέλευση της κοινοβουλευτικής προθεσμίας και η κατάρρευση των διαπραγματεύσεων στην αρχή της συζήτησης για τον προϋπολογισμό ανάγκασε, την Τρίτη, τον Λευκό Οίκο να κατεβάσει αρκετούς διακόπτες της αμερικανικής κυβέρνησης, καθώς οι σχετικές πιστώσεις είναι μετέωρες: Η κυβέρνηση κλείνει, ο κινητήρας προς το παρόν κλατάρει, όπως πριν από 16 χρόνια, στη μέση ενός ρέματος. Το όχημα όμως πρέπει να κινηθεί πριν από τις 17 Οκτωβρίου, καθώς τότε τα χρήματα της κυβέρνησης τελειώνουν και ο χείμαρρος των υποχρεώσεων απειλεί να συμπαρασύρει την αμερικανική αξιοπιστία. Οι δύο πλευρές πάντως προς το παρόν «δεν μιλιούνται».
***
Ο αμερικανικός καβγάς «της ενδεκάτης» ώρας παρουσιάζει ομοιότητες με τα μεταμεσονύκτια Εurogroup: Λίγο από game theory, λίγο από δραματουργία της τελευταίας στιγμής, φαινομενική ανωριμότητα στη διαπραγμάτευση και μπόλικη διαχείριση εντυπώσεων. Αλλά μπορεί η επιχειρηματολογία και η πρακτική των αμερικανικών πολιτικών διαπραγματεύσεων να παρουσιάζουν ευρωπαϊκές αναλογίες, υπάρχουν όμως αβυσσαλέες διαφορές: Η Ευρώπη είναι ένας πολυσυλλεκτικός οικονομικός χώρος, στον οποίο πολιτικοί και κοινωνία μπορεί να «ματώνουν» για χρόνια σε συζητήσεις για περικοπές δημοσίων δαπανών και υπαλλήλων, οι οποίες όμως αναβάλλονται συνεχώς για το μέλλον. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περικοπές αποτελούν «μη θέμα», ώσπου «ξαφνικά», από μια πολιτική καραμπόλα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται σε διαθεσιμότητα καθ’ υπαγόρευσιν της ομοσπονδιακής πρωτεύουσας. Μία άλλη διαφορά είναι ότι η Αμερική δεν αντιμετωπίζει (τουλάχιστον ανοιχτά) έξωθεν επιβολές από δανειστές. Είναι η συντηρητική ομάδα των Ρεπουμπλικανών που απαιτεί «σώφρονες» περικοπές –αγνοώντας τις κοινωνικές πιέσεις–, όπως είναι η προοδευτική ομάδα των Δημοκρατικών που απαιτεί «ανθρώπινη» υγειονομική περίθαλψη για όλους – αγνοώντας την έλλειψη πόρων.
***
Αλλά και στην περίπτωση μιας ώριμης ομοσπονδίας υπάρχει χώρος για ακόμα περισσότερη πόλωση. Η πολιτική ανεπάρκεια των Αμερικανών εκπροσώπων αφήνει χωρίς χρηματοδότηση πάρκα, μουσεία, υπηρεσίες θεώρησης διαβατηρίων. «Δεν υπάρχουν λεφτά» για τις στατιστικές υπηρεσίες, τη ΝΑSΑ, το προεδρικό νοικοκυριό – και κυρίως για τον μισθό τού ενός στους τέσσερις ομοσπονδιακούς υπαλλήλους. Οι επενδυτές πάλι δεν ανησυχούν (βλ. χθεσινή στήλη). Τον εφησυχασμό τους θεμελιώνει και η συνεχιζόμενη στήριξη από τη Fed: Η παροχή ρευστότητας προς μεγάλους τραπεζικούς και επενδυτικούς οίκους θα συνεχιστεί τον Οκτώβριο απρόσκοπτα, καθώς δεν αποτελεί λειτουργία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου