Στὸ Κάιρο βραδιάζει

Στὸ Κάιρο τοὺς συνάντησα, στοῦ Αὐγούστου τὸ καμίνι
μέσα σὲ χάνι βρώμικο μονάχοι 'χαν ξεμείνει.
Τέσσερις ἄρχοντες Ρωμιοί, λιγάκι σαλεμένοι
ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ Θεό, στὸν κόσμο ξεχασμένοι.

Ξεφύλλιζαν κάτι παλιές, σκισμένες 'φημερίδες,
ψάχναν σὲ στῆλες κοσμικὲς γιὰ χοροεσπερίδες.
Ἡ δεσποινὶς Αὐγερινοῦ μὲ τολμηρὰν τουαλέτταν
κι ἡ κόρη τοῦ Χατζηκωστὴ παίρνει τὸ γυιὸ τοῦ Λέκκα.

Νὰ ζήσουν, νὰ φτυχήσουνε, πῶς χαίρονται οἱ γέροι
μόνο θὰ πληθαίνουμε οἱ Ρωμηοὶ σ' αὐτὰ τὰ μέρη.
Δὲν θέλω ἀλήθειες νὰ τοὺς πῶ μοῦ φαίνεται τὶς ξέρουν
καὶ μέσα στὴ σοφία τους κάνουν πὼς μωροφέρνουν.

Βραδιάζει, ἀχνοακούγονται οἱ ἤχοι τοῦ Καΐρου.
Δυὸ τρεῖς, φαλάχοι τραγουδοῦν τὴ μοναξιά τοῦ Νείλου.
Χαμογελοῦν οἱ γέροντες στὰ μάτια ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου
οἱ τελευταίοι μιᾶς φυλῆς τοῦ πάθους τοῦ μεγάλου.

Στίχοι:Ἱωσὴφ Καρτάφιλος

Μουσικὴ, Ἑρμηνεία: Βασίλης Χατζηνικολάου
ἀπὸ τὸ δίσκο τοῦ Β.Χατζηνικολάου "ὁ διερχόμενος" 1994