Περὶ τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος

Τοῦ  Λαυρέντιου Νετζιόρτζιο, συγγραφέως καὶ Προέδρου τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

Προϋπόθεση τῆς «κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ «ἑνότητα τῆς Πίστεως»∙ ἡ δὲ «ἑνότητα τῆς Πίστεως» ὑπάρχει ὅταν τηρεῖται τὸ ἱερὸ 

Εὐαγγέλιο καὶ ἡ ἱερὰ Παράδοσις ὅπως ἑρμήνευσαν καὶ ἐδίδαξαν καὶ ἐνομοθέτησαν καὶ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας Του. Οὐδαμοῦ τῆς ἁγιοΠατερικῆς Διδασκαλίας διδάσκεται κάποια ἄλλη προϋπόθεση τῆς «κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καὶ οὐδαμοῦ τῆς ἑκκλησιαστικῆς ἱστορίας μαρτυρεῖται κάτι διαφορετικό. Αἵρεση εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀντὶ-ἁγιοΠατερικὴ διατάραξη καὶ διάσπαση τῆς «ἑνότητος τῆς Πίστεως» ὡς προϋποθέσεως τῆς «κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

 

Οἱ ἀκολουθοῦντες τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο ―πάτριο ἑορτολόγιο προτιμοῦν νὰ τὸ λένε― μέσα ἀπὸ τὴν ἕωλη ἐπιχειρηματολογία τους καὶ τὶς ἀντιφατικὲς τοποθετήσεις καὶ ἀναφορές τους, τελικῶς καταλήγουν νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο εἶναι ἀποκλειστικῶς τὸ μέσον τῆς κοινῆς λατρείας διὰ τῆς ὁποίας ἐπιτυγχάνεται ἡ «ἑνότητα τῆς Πίστεως». Ὡστόσο ὁ ἰσχυρισμός τους δὲν εἶναι ἀληθής! Διότι ἐὰν πράγματι τοὺς ἐνδιέφερε ἡ «ἑνότητα τῆς Πίστεως» δὲν θὰ ἔθεταν ὡς προϋπόθεση τῆς κοινῆς λατρείας τὸ ἡμερολόγιο∙ ἀλλά, ἀνεξαρτήτως αὐτοῦ, θὰ ἐπεδίωκαν τῆν «ἑνότητα τῆς Πίστεως» στὴ βάση τῆς δογματικῆς συμφωνίας, ὅπως συνέβαινε στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία, ὅπου συνυπῆρχαν ταυτοχρόνως πολλὰ ἡμερολόγια, χωρὶς τὸ φαινόμενο αὐτὸ νὰ ἀποτελεῖ ἐμπόδιο γιὰ τὴν κοινὴ λατρεία καὶ τὴν «ἑνότητα τῆς Πίστεως». Τὸ γεγονὸς ὅτι στὸν χῶρο τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ὑπάρχουν πολλὲς παρατάξεις ―καὶ μάλιστα ἑκάστη παράταξη ἀρνεῖται ὄχι μόνον τὴν κοινωνία μὲ τὶς Ἐκκλησίες ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἀρνεῖται τὴν κοινωνία ἀκόμα καὶ μὲ τὶς ἄλλες παρατάξεις τοῦ χώρου αὐτοῦ, διακηρύσσοντας μάλιστα ἑκάστη ἐξ αὐτῶν ὅτι αὐτὴ τούτη εἶναι ἡ μόνη καὶ ἀληθινὴ Ἐκκλησία― καταδεικνύει ὅτι τελικῶς τὸ ἡμερολόγιο ἀποτελεῖ πρόσχημα γιὰ τὴν σκοπουμένη συγκρότηση συνόδων, δηλαδὴ ἐξουσιαστικῶν μηχανισμῶν μὲ ἀρχιεπίσκοπο καὶ ἐπισκόπους καὶ παρατρεχαμένους!... Τὸ φαινόμενο μάλιστα τῶν πολλῶν παρατάξεων τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου καὶ τῆς ἀκοινωνησίας μεταξύ τους καὶ τοῦ ἀλληλο-ἀφωρισμοῦ τους, οἱ παλιαοημερολογίτες τὸ ἀποτιμοῦν ὡς εὔλογη κατάσταση καὶ ὡς «μικρὸ κακὸ» ἐν τέλει! Ἀλλὰ ἔτσι ἀποδεικνύουν ὅτι ἐν τοῖς πράγμασι δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ κοινὴ λατρεία ποὺ κατὰ κόρον ἐπικαλοῦνται, μήτε ἡ «ἑνότητα τῆς Πίστεως» μηδὲ ἡ «κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μόνον ἡ ἑαυτὴ σύνοδος τοὺς ἐνδιαφέρει∙ ἡ δεσποτοκρατικὴ δομὴ καὶ καὶ ἡ ἐξουσία ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ αὐτὴν εἶναι ἡ κύρια καὶ πραγματικὴ μέριμνά τους∙ ἐξ οὗ καὶ ὁ ἀνούσιος φανατισμός τους, τὸ ἐπ’ ἀλλήλων μίσος τους καὶ ἡ ἡμερολογιακὴ ἰδεοληψία τους. Παραθεωροῦν τὸ ἀεὶ λειτουργικὸ παρόν, ποὺ δὲν ἐγκλωβίζεται σὲ ἡμερολογιακὲς κατασκευές, καὶ ἀπὸ ἕνα μὴ θεολογικὸ ζήτημα καταλήγουν σὲ μέγιστο καὶ ὀλέθριο θεολογικὸ λάθος, τὸ ὁποῖο τοὺς ὁδηγεῖ σὲ σχίσμα ―καὶ μάλιστα πολλαπλὸ― ἐφ’ ὅσον συγκροτοῦν συνόδους∙ γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιστρέφουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ κατασκευάζουν νέες «ἐκκλησίες»! Καὶ δὲν ἐννοῶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν νεοημερολόγιτικη Ἐκκλησία, ἀλλὰ νὰ ἐξέλθουν τῶν ἀλληλομισουμένων καὶ ἀλληλοαφοριζομένων συνόδων τους...

 

Τελικῶς μὲ τὴν ἄνευ συνοδικῆς ἀποφάσεως εἰσαγωγὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου (τροποποιημένου ἰουλιανοῦ) οἱ οἰκουμενιστὲς ―τῇ συνεργίᾳ τῶν «ἀντὶ-οἰκουμενιστῶν» παλαιοημερολογιτῶν― κατάφεραν νὰ σχίσουν καὶ πολλαπλῶς νὰ ἐπιμερίσουν τὴν Ἐκκλησία Του καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ τὴν φέρουν πιὸ κοντὰ στὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!... Ἀλλὰ αὐτὸ οἱ παλαιοημερολογίτες ἀδελφοί μας μήτε νὰ κατανοήσουν ἐπιθυμοῦν μηδὲ νὰ ἀποδεχθοῦν μποροῦν∙ διότι τὸ πρόβλημά τους καθίσταται πλέον ὑπαρξιακό: πῶς νὰ ἀποστοῦν τῆς ἐξουσιολατρικῆς καὶ ἐξουσιοκρατικῆς συνόδου τους ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἀπὸ τὴν μία μεριά, καὶ πῶς νὰ δεχθοῦν ὅτι τόσες δεκαετίες οἱ ἴδιοι διαπράττουν τὸ σχίσμα γιὰ λόγους ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ ὄχι γιὰ λόγους Πίστεως, τοὺ ὁποίους ἀνακάλυψαν μετὰ τὸ 1960; Καὶ ἂς μὴ μιλήσουμε γιὰ τὸ ζέον ζήτημα: τὸ κατὰ πόσον ἔγκυρη ἱερωσύνη καὶ ἀρχιερωσύνη ἔχουν πολλοὶ τοῦ παλαιοημερολογιακοῦ κλήρου...

 

Τελικῶς, παρόλη τὴν ἀκραία ἀντιπαλότητα μεταξύ τους, μία δύναμη ἑνώνει καὶ δένει ἀσφυκτικὰ τοὺς νεοημερολογίτες οἰκουμενιστὲς καὶ «ἀντὶ-οἰκουμενιστὲς» μὲ τοὺς παλαιοημερολογίτες «ἀντὶ-οἰκουμενιστές»∙ κι αὐτὴ ἡ δύναμη εἶναι τὸ αὐθαίρετο καὶ αὐταρχικὸ, τὸ ἑωσφορικῶς ἐξουσιολατρικὸ καὶ σατανικῶς ἐξουσιοκρατικὸ καθεστὼς τῆς Δεσποτοκρατίας! Αὐτὸ τὸ καθεστὼς κατέστη ὁ σαπρόκηπος ὅπου καλλιεργεῖται πᾶσα κακοδοξία καὶ πᾶσα αἵρεσις καὶ κάθε σκάνδαλο ἀνεξαρτήτως ἡμερολογιακῆς/ἑορτολογικῆς ἐπιλογῆς. Αὐτὸ τὸ καθεστώς, ποὺ συνειδητὰ υἱοθετεῖ καὶ διαιωνίζει τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ἔχει ἀποδεχθεῖ καὶ τοὺς τρεῖς πειρασμοὺς ποὺ ὁ Σατανᾶς ἀπηύθυνε στὸν Κύριο: δόξα, ἐξουσία, πλοῦτο. Αὐτοὺς τοὺς πειρασμοὺς ―ποὺ ὁ Κύριος ἀπέρριψε καὶ ἀφόρησε, λέγοντας «Πήγαινε ὀπίσω μου, Σατανᾶ»― τὸ καθεστὼς τῆς Δεσποτοκρατίας τοὺς ἀποδέχθηκε ἀσμένως: ἐπρόδωσε τὸν Χριστὸ καὶ προσκύνησε τὸν Ἀντίχριστο!...

 

Γι’ αὐτὸ ἡ Δεσποτοκρατία ―νεοημερολογίτικη καὶ παλαιοημερολογίτικη― κατέστησε ὑψίστη ἰδεολογία της τὸν «ἐπισκοποκεντρισμό», εἰς τὸν ὁποῖον ὁμνύουν μὲ φανατισμὸ ὅλοι οἱ δεσποτοκράτες, νεοημερολογίτες καὶ παλαιοημερολογίτες, οἰκουμενιστὲς καὶ «ἀντὶ-οἰκουμενιστές»! Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ «ἐπισκοποκεντρισμὸς» ἐκτοπίζει τὸν Κύριο καὶ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Του καὶ τὸν ἐξορίζει ἀπὸ τὴ γῆ∙ στὴν θέση Του ἀναγορεύει ἀπόλυτο σατράπη τὸν ἐπίσκοπο, κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ παπισμοῦ μὲ τὸν καίσαρα-Πάπα!!! Θεωρητικὸς καὶ ἐκφραστὴς τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ στὶς ἡμέρες μας ἔχει ἀναδειχθεῖ ὁ διαβόητος μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ἀπολογητὴς καὶ αὐτουργὸς ―ὑπὸ τὴν ἀρχηγία καὶ τὴν καθοδήγηση τοῦ αἱρεσιάρχη πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη― τοῦ ἐκλατινισμοῦ καὶ ἐξουνιτισμοῦ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας καὶ τῆς πολτοποίησεώς της στὴν χοάνη τοῦ διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ διαθρησκειακοῦ Συγκρητισμοῦ, γιὰ νὰ ἀφομοιωθεῖ τελικῶς στὴν Πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

 

Ἀλλὰ ὁ Κύριος εἶπε∙ «Πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσι αὐτῆς», τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅμως πόσες ψυχὲς χάθηκαν καὶ χάνονται καὶ θὰ χαθοῦν ἀκόμη στὴν πλάνη τῆς αὐτὸ-θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου; 

Ἀμήν.