Το καλοκαίρι, οι πιπεριές είναι πιο πολύ πιπεριές και οι ντομάτες περισσότερο ντομάτες. Φτιάχνω μια γέμιση με μπόλικο δυόσμο, παραγεμίζω τα λαχανικά και τα χώνω στο φούρνο. Το σπίτι μυρίζει κάτι από Ιούλιο κι από θάλασσα. Φυσάει ένα αεράκι που νομίζω ότι φέρνει σε κάθε κύτταρο μου αλμύρα. Ρίχνω ένα μωβ μπλουζάκι επάνω στην κοιλιά μου. Το μικρό κορίτσι δίπλα μου έχει κρύψει το σώμα του κάτω από μια πετσέτα. Ο μπαμπάς του κοιτάζει το φιδάκι στο πόδι μου. Μια τόσο γαλάζια μέρα είναι απαράδεκτο να κρυώνεις. Γκαντεμιά. Παίζω με τον ήλιο και τη σκιά. Φοράω καπέλλο και περπατάω στην άμμο. Η άμμος είναι ορθοπεδική, κάθε βήμα παίρνει το σχήμα του πέλματος. Αυτή η άμμος δεν έχει μεγάλα εντυπωσιακά κοχύλια ούτε γυαλόπετρες. Την ονόμασα ορφανή. Διαβάζω το 1Q84. Κάτι με σπρώχνει προς τα εκεί και κάτι με απωθεί. Μ΄αρέσουν τα βιβλία που σε προκαλούν να κρατάς μολύβι και να σημειώνεις λέξεις που μοιάζουν με παράθυρα. Δεν έχεις παρά να τα ανοίξεις για να γνωρίσεις τον κόσμο. Το φως, το πολύ φως, το άπλετο καφτό φως δε με φόβισε ποτέ. Οι υπόγειες σκοτεινές διαδρομές πολύ! Αυτές, κάνουν πολύ δρόμο για να φτάσουν σε σένα. Φιλτραρισμένες! Κι αφήνουν ένα συναίσθημα ''περίπου έτσι, περίπου αλλιώς''.
Ή ''κάπως έτσι''..
Κάποιος αναρωτιόταν πόσο να κοστίζει η αγάπη.. πόσο άραγε;
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου