Κώστας Στούπας
Οι αριστεροί εξανίστανται με την παρουσία της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή της χώρας και οι φασίστες εξανίστανται με τη μεταπολιτευτική ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της κομμουνιστικής αριστεράς και την προοπτική εξουσίας για τα άλλοτε «τσιράκια» της Κα Γκε Μπε.
Αν κοιτάξει κάποιο προσεκτικά τη νεότερη ιστορία είναι αλήθεια πως τα άκρα του πολιτικού φάσματος ετεροπροσδιορίζονται.
Είναι η παρένθεση της Χούντας και το μεταπολεμικό δεξιό παρακράτος που καταστρατήγησε τους δημοκρατικούς θεσμούς και έδωσε τα αναγκαία πατήματα στον αριστερό λαϊκισμό να υποδυθεί τον εγγυητή της δημοκρατίας και να κυριαρχήσει στη μεταπολίτευση.
Η δημοκρατία στηρίζεται και προϋποθέτει λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών με βάση το σύνταγμα και τους θεσμούς. Κατά συνέπεια, νόμος είναι αυτό που έχει ψηφίσει η δημοκρατική Βουλή και όχι το δίκιο του εργάτη ή του ανωνύμου εθνικού Έλληνος γενικώς, και αορίστως, όπου σε εργάτη ή έλληνα αναδεικνύει ο καθένας ό,τι τον βολεύει.
Το «αυγό του φιδιού» επωάζεται πολλά χρόνια σε αυτή τη χώρα. Η κρίση της χρεοκοπίας και η «πάνω» με την «κάτω πλατεία» των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα ήταν απλά η διάρρηξη του κελύφους.
Το «αυγό του φιδιού» το επώασε και ο Ανδρέας, όταν κραύγαζε από τα μπαλκόνια πως υπάρχει ο λαός και ο αρχηγός, περιφρονώντας τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Το επώαζε όταν ήταν ο μόνος αρχηγός κόμματος στη Δύση που εκλεγόταν πρόεδρος δια βοής και όχι δια ψήφου…
Το επώαζε όταν απειλούσε να στείλει τους φανατικούς έξω από τα σπίτια όσων εξέφραζαν εσωκομματικές διαφωνίες, να τους λιντσάρουν φωνάζοντας «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά».
Το αυγό του φιδιού το επώασαν οι αρχιεπίσκοποι που φιλοδοξούσαν να ασκούν εξωτερική πολιτική ή πολιτική στην παιδεία παράλληλα με τη εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση.
Το αυγό του φιδιού το επώασαν όσοι χαϊδεύουν τα αυτιά των «κουκουλοφόρων» ψαρεύοντας ψήφους στα θολά νερά.
Το επώασαν οι αγανακτισμένοι με την άμεση δημοκρατία επί των παρισταμένων που ελάμβαναν αποφάσεις στο όνομα όλων.
Το επώασαν τα στελέχη των κομμάτων της αριστεράς που έστηναν αντισυγκεντρώσεις και πετούσαν γιαούρτια σε αντιπάλους, υποδυόμενοι τους αυθόρμητα αγανακτισμένους.
Το επώασαν οι φοιτητές που υποδύονταν τους ναυτεργάτες και καταλάμβαναν τους καταπέλτες των πλοίων για να μην επιβιβαστούν οι επιβάτες.
Το επωάζουν οι τοπικές κοινωνίες που καταλύουν το νόμο είτε για να μονοδρομήσουν οδούς, είτε για να διώξουν ανεμογεννήτριες, ορυχεία, κολώνες της ΔΕΗ, ιχθυοκαλλιέργειες κ.ά. επιθυμώντας όμως ηλεκτρικό ρεύμα, σχολεία, γιατρούς αλλά όχι τις δουλειές που θα παράγουν εισόδημα και φόρους γι’ όλα αυτά.
Όπου δεν εφαρμόζεται ο νόμος δημοκρατικά, επικρατεί το χάος και η ανασφάλεια. Το αποτέλεσμα είναι, αργά ή γρήγορα, ο δικτάτορας που βάζει τάξη να αγαπιέται σαν σωτήρας. Μέχρι κι αυτός να φθαρεί με τη σειρά του.
Οι ώριμες κοινωνίες διαφέρουν από τις ανώριμες γιατί το επιτυγχάνουν αυτή την τάξη και την πρόοδο μέσω των δημοκρατικών θεσμών. Οι ανώριμες ταλανίζονται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης των άκρων επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, σαν αποτυχημένες μετενσαρκώσεις…
Η Χούντα παραιτήθηκε κάτω από το βάρος της εθνικής προδοσίας του πραξικοπήματος στη Κύπρο που έγινε αιτία για την εισβολή.
Η μεταπολιτευτική δημοκρατία χρεοκόπησε τη χώρα οικονομικά και κοινωνικά μοιράζοντας δανεικά από τις επόμενες γενιές.
Στο πολιτικό και οικονομικό χάος της χρεοκοπίας του ’32 έβαλε τέλος το πραξικόπημα του Μεταξά. Χρειάστηκε ένας πόλεμος, ένας εμφύλιος, ένα σχέδιο Μάρσαλ και μια «τρόικα» υπό τον Πόρτερ για να επιστρέψει η δημοκρατία και η ομαλότητα.
Τη χρεοκοπία του 1893, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ακολούθησε ο εθνικοπατριωτικός λαϊκισμός που οδήγησε στην άκαιρη εισβολή στη Θεσσαλία και η ήττα από την Τουρκία και η τρόικα υπό τον Εδουάρδο Λω, μέχρι να εμφανιστεί ο Βενιζέλος να αλλάξει τον ρουν…
Η φτηνός λαϊκισμός, η πατριδοκαπηλία και η επίκληση συνομωσιών και ψεκασμών δεν αποτελούν καλούς συμβούλους σε εποχές μεγάλης κρίσης. Η ομοψυχία και η δημοκρατία ορίζουν το πλαίσιο της εξόδου και η αξιοκρατία, η μόρφωση και εργασία τα εργαλεία.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου