Πρέπει να θεωρηθεί φυσική συνέπεια της οικονομικής κρίσης; Ή αναμενόμενο σύμπτωμα της αναλγησίας των πολιτικών; Ή μήπως και τα δύο; Η αποταμίευση και η κάθε μορφή νόμιμης οικονομικής δημιουργίας υφίστανται διωγμό. Σε όλους είναι γνωστές οι ληστείες που πήραν τη μορφή της νομιμότητας τα τελευταία χρόνια.
• Η ασφάλιση στον κλάδο σύνταξης είναι μια μορφή αποταμίευσης. Πληρώνω ασφάλιστρα, αποταμιεύω στον ασφαλιστικό μου οργανισμό αντί στον καταθετικό μου λογαριασμό για να αντιμετωπίσω το μέλλον και να εισπράξω συνήθως πολύ λιγότερα αλλά κατά τη διάρκεια της τρίτης ηλικίας. Οκτώ φορές με «νόμιμους» τρόπους περικόπηκαν οι συντάξεις, δηλαδή το προϊόν της αποταμίευσης των ασφαλίστρων.
• Οι μικροομολογιούχοι με τις αποταμιεύσεις τους αγόρασαν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, αντί να σπαταλήσουν τα χρήματα σε διασκεδάσεις ή πιο άνετη ζωή. Με «νομοθετικές ρυθμίσεις» έγινε η απαξίωση των κεφαλαίων τους κατά 80% χωρίς φορολογικές απαλλαγές και φυσικά χωρίς ανακεφαλαιοποιήσεις. Πρότυπο αναλγησίας! Τι να περιμένει κανείς από έναν κρατικό μηχανισμό έπειτα από αυτό!
• Μήπως η επένδυση της αποταμίευσης σε άλλες αξίες όπως π.χ. ακίνητα ή μετοχές θα είχε καλύτερα αποτελέσματα; Σχεδόν πλήρης η απαξίωση του Χρηματιστηρίου και των αξιών του, αλλά και των ακινήτων. Μόνο ΦΑΠ ξέρει να εισπράττει το κράτος από ακίνητα χωρίς πραγματική αξία, αφού δεν μπορούν να πουληθούν ή να δημιουργήσουν εισόδημα.
• Πρόσφατα ήρθαν και τα νέα μηνύματα: η προοπτική επιβολής φόρου στις τραπεζικές καταθέσεις που δημοσιογραφικά λέγεται «κούρεμα» και η εξάπλωση της αβεβαιότητας σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Ο νέος διωγμός της αποταμίευσης με άγνωστες και επικίνδυνες συνέπειες. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να φορολογηθούν οι καταθέσεις που δεν καλύπτονται από τις φορολογικές δηλώσεις. Ναι, αλλά μόνο με φόρο εισοδήματος αδήλωτου εισοδήματος, όχι με «καθολικό φόρο κατοχής» επί δικαίους και αδίκους. Αλλά, βέβαια: τι περιμένεις από ένα κράτος που δεν αποφασίζει με γνώμονα τη δικαιοσύνη και την καλλιέργεια κλίματος εμπιστοσύνης και επένδυσης για τις νεότερες γενεές; Ενα κράτος που σώζει τους καταθέτες μιας μικρής ιδιωτικής τράπεζας με υψηλά επιτόκια και δεν βοηθάει τους δικούς του ομολογιούχους; Θαυμάστε συμπτώματα:
- Δεν εισπράττει τους καθυστερημένους φόρους, δεν φορολογεί τους μεγαλοεισοδηματίες και κάθε μορφής υψηλού εισοδήματος φοροφυγά γιατί δεν μπορεί.
- Δεν περιορίζει τις δικές του σπατάλες γιατί δεν μπορεί, έχει συνηθίσει και οι συνήθειές του είναι η φύση του.
- Δεν κυνηγάει τους καταχραστές του Δημοσίου, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, γιατί δεν μπορεί.
- Αντίθετα, κυνηγάει με επιτυχία τους μικρούς «φοροφυγάδες» γιατί μόνο αυτούς μπορεί.
- Κόβει τις συντάξεις, καταστρέφει τους μικροομολογιούχους γιατί αυτό και μόνο τού είναι εύκολο.
- Βάζει φόρους, χαράτσια μέσω ΔΕΗ γιατί αυτό μπορεί, το κάπως δύσκολο -αν και δικαιότερο- δεν το μπορεί. Γενικά οι ενέργειές του δεν έχουν οδηγό, τα γερά θεμέλια, το τι είναι δίκαιο, τι σκόπιμο, τι πρέπει για το μέλλον, τι ανταποδοτικό, αλλά ο μόνος κανόνας είναι: κυνηγάω, κόβω, εισπράττω, απειλώ μόνο αν και σε όποιους μπορώ.
- Το κριτήριο είναι μόνο η δυνατότητα! Ετσι άλλωστε ενεργούν και τα άγρια ζώα στη φύση που κυριαρχούνται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και μόνο.
Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, δείχνει και τη μεγαλοψυχία του. Περικόπτει με νόμους και δικαστικές αποφάσεις τις οφειλές από δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Κατά βάθος, πονηρή σκέψη: για να γίνει εφικτή η είσπραξη των υπολοίπων. Σύμφωνα με την κρατικιστική αντίληψη, ο πολίτης που χρησιμοποιούσε προβληματικά πλήθος πιστωτικών καρτών και μερικά εορτοδάνεια ή διακοποδάνεια -τερατουργήματα ενός άθλιου τραπεζικού συστήματος- χρειάζεται περισσότερη κρατική και νομική προστασία από τον μικροομολογιούχο. Μην ενοχλείστε, ούτε να ζηλεύετε: δεν τους πήρε ο πόνος για τον ταλαιπωρημένο από τον τραπεζοεισπρακτικό μηχανισμό συμπολίτη μας, θύμα της νομότυπης τοκογλυφίας. Χαρίζουν ένα μέρος από τα χρέη γιατί δεν μπορούν. Αν μπορούσαν και είχαν εξασφαλίσεις, δεν θα χάριζαν τίποτε.
Οταν η εξουσία αποφασίζει όχι με γνώμονα τη δικαιοσύνη και την πρόοδο, αλλά με οδηγό την εισπρακτική δυνατότητα, σιγά-σιγά αλλά σταθερά επανερχόμαστε σε παλιότερες εποχές που είχαν γνωρίσματα του νόμου της ζούγκλας. Αδικεί τους δικαιούχους και τους νόμιμα «έχοντες και κατέχοντες». Από τη μέχρι σήμερα συμπεριφορά μπορούμε να μαντέψουμε τις αποφάσεις του κρατικού μηχανισμού. Αν έρθουν τα πιο δύσκολα, οι άξιοι ηγέτες μας θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα διαλέγοντας τις πιο εύκολες λύσεις. Μόνο όπου υπάρχει φλέβα θα χτυπήσει ο μονίμως αχόρταγος!
Φαίνεται ότι πέρασε χωρίς επιστροφή η ρομαντική εποχή που η αποταμίευση αντιμετωπιζόταν σαν ένα είδος αρετής, που το επέβαλλε η παιδεία, που προσπαθούσαν οι μεγαλύτεροι να μας τη μεταβάλουν σε συνήθεια, που στο σχολείο κάθε χρόνο γράφαμε εκθέσεις με δώρο έναν κουμπαρά. Σήμερα μας δημιουργούν μεταμέλεια γι’ αυτή τη συνήθεια, εκτός από τον μεγάλο περιορισμό της και την αδυναμία συνέχισής της για πολλούς ανθρώπους, θίγοντας τον ιστό της κοινωνίας και την παράδοση. Οι αποταμιεύσεις δεν ανήκουν πλέον σε μας. Ανήκουν στην τράπεζα, στην εφορία, στο κράτος, στους ξένους πιστωτές, στα χρέη των άλλων και αν περισσέψει τίποτε (μακάρι) και στους κληρονόμους. Για να επαληθευτεί με απόλυτο τρόπο ο λαϊκός φιλόσοφος μιας συνοικιακής ταβέρνας: «Χρήματα δικά σου είναι μόνο όσα πρόλαβες και έφαγες»!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου