Έχει άραγε η ηθικολογία όρια;

Έχει άραγε η ηθικολογία όρια;

             Με τρομερή έκπληξη αρχικά, με πολύ γέλιο στη συνέχεια και με τεράστιο θυμό τελικώς είδαμε σε δεκάδες χριστιανικά ιστολόγια το σχόλιο μιας εκπαιδευτικού, ευσεβούς ασφαλώς, που αφορούσε την αφίσα του Υπουργείου Παιδείας σχετικώς με την ενδοσχολική βία.

              Η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός, την οποία τονίζουμε ότι ούτε γνωρίζουμε και, φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν θα επιθυμούσαμε να γνωρίσουμε ειδικά ως εκ-παιδευτικό σε κάποια από τα παιδιά μας, αντί να προβληματιστεί με το όντως τεράστιο πρόβλημα της ενδοσχολικής βίας που καθημερινά εξαπλώνεται σαν λάβα αφήνοντας στις ψυχές των μαθητών, όλων των βαθμίδων, ανοιχτές και δύσκολες πληγές, ενοχλήθηκε από το περιεχόμενο της αφίσας.

          Ο τίτλος της αφίσας μας κίνησε την περιέργεια και αντανακλαστικά ψάξαμε στην αφίσα για κάτι το πολύ «σιωνιστικό». Το μυαλό έτρεξε αμέσως σε προβολή της ομοφυλοφιλίας παραταύτα όμως δεν εντοπίσαμε κάτι σχετικό.  Με απορία, λοιπόν, διαβάσαμε το σύντομο καυστικό σχόλιο το οποίο μας έδωσε την ευκαιρία να ξεκαρδιστούμε στα γέλια για πολύ ώρα.  Η συνειδητοποίηση, όμως, του τρόπου με τον οποίο σκέφτεται ένας εκκλησιαστικός άνθρωπος και μάλιστα εκπαιδευτικός μόνο θυμό και τρόμο μπορεί να αφήσει ως τελικό αίσθημα. Πόση ηθικολογία χωρά πια μέσα σε αυτό που συνηθίζουμε, κακώς, να αποκαλούμε ανθρώπους της εκκλησίας; Πώς μπορούμε να καλέσουμε τα παιδιά μας και τους νέους μας να βιώσουν την πραγματική χαρά και την πραγματική ελευθερία που η Εκκλησία παρέχει όταν αμέσως το βλέμμα μας θα πέσει στα βραχιόλια που φορούν ή στο χρώμα των νυχιών;

Άραγε για τους ίδιους λόγους δεν μίσησαν οι Φαρισαίοι τον Κύριο; Δεν τον κατηγόρησαν γιατί συνέφαγε με πόρνες και αμαρτωλούς ή μήπως ήρθαν όλοι αυτοί στο δείπνο με την μακριά κλαρωτή φούστα και απαλλαγμένες από στολίδια;  Δεν τον κατηγόρησαν γιατί δέχθηκε τόσο απλά την πόρνη που του άλειψε τα πόδια του;  Γιατί συγχώρεσε την μοιχαλίδα; 

Μήπως τελικώς η υποκρισία μας, που περισσεύει, η αδυναμία μας να ακούσουμε και να κατανοήσουμε τα παιδιά είναι αυτή που τα θυμώνει και δημιουργεί την ενδοσχολική βία;  Μήπως αντί να ψάχνουμε τις αιτίες των διαφόρων κρίσεων και της «ηθικής πτώσεως» της νεολαίας πρέπει απλώς να κοιτάξουμε στον καθρέπτη;  Μήπως  και εμείς με όλο τον ηθικισμό μας, τον καθηκοντολογισμό μας, την υποκρισία μας μένουμε έξω από την Χαρά της Βασιλείας αλλά κάνουμε ότι μπορούμε για να αφήσουμε έξω κι άλλους και μάλιστα το μέλλον μας…

πηγή