Πολυκατοικίες», 1971
Στὴν ἐπιστολή τοῦ Πεντζίκη πρὸς στὸν Ἐλύτη προκειμένου νὰ τὸν εὐχαριστήσει ποὺ τοῦ ἔστειλε τὸ Ἄξιον Ἐστί,
σημαντικὴ θέση κατέχει ἡ ἑξῆς ἐπισήμναση:
«Ὅταν
σηκώθηκα τελειώνοντας, διάβασα κομμάτια ὁλόκληρα στὴ γυναίκα μου καὶ πρῶτο πρῶτο
ἐκεῖνο ὄπου καταξιοῦται τὸ θεωρούμενο ἄσχημο:
Ἄξιον ἐστὶ τὸ κάμα που
κλωσσάει
Στὸ γιοφύρι ἀποκάτω τὰ ὡραῖα
κοτρόνια
Τὰ σκατὰ τῶν παιδιῶν μὲ τὴ
πράσινη μύγα
Ἕνα πέλαγος βράζοντας καὶ
δίχως τέλος…
Πρωτοτυπία
καὶ ἀκριβολογία κλασικὴ τοῦ ἐπιθέτου, αὐτοῦ νομίζω πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὸ
πνεῦμα σου καὶ ὄχι στὴ γενικότητα τοῦ ὅλου σχήματος καὶ τὸ κήρυγμα ποὺ φαίνεται
κάποτε ὅτι θέλεις να παρασυρθεῖς νὰ κάμεις.
Στοχάζομαι
μ’ εὐχαρίστηση ὅτι θὰ τὰ δώκω νὰ τὰ διαβάσει ἡ κόρη ἑνὸς φίλου μου ποὺ μόλις
τέλειωσε τὸ σχολεῖο καὶ ἀνοίγεται συναισθηματικὰ πρὸς τὸ ὥραῖο».[1]
[1] H KAΘHMEPINH – ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ - KYPIAKH 2 MAPTIOY 1997
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου