Ποιοι χτυπούν το Απολογητικό έργο της Εκκλησίας “από μέσα”;

Λίγα λόγια από το εγκόλπιο: Το απόσπασμα που θα διαβάσετε εκφωνήθηκε από τον μακαριστό Απολογητή π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο στην  Ζ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη το 1995. Ο π.Αντώνιος είχε κάνει τις τραγικές αυτές διαπιστώσεις 17 χρόνια πριν. Σήμερα, που η “άλωση” είναι σε εξέλιξη τι θα έλεγε άραγε βλέποντας “θεολόγους” αθεολόγητους και “καθηγητές” αντιορθόδοξους; Αξίζει να σημειώσουμε πως ενώ ο π.Αντώνιος είχε εντοπίσει τα προβλήματα αυτά -σε βαθμό να θεωρήσει απαραίτητη την αναφορά τους σε Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη- εντούτοις κάποιοι τον θεωρούσαν “υπερβολικό” σε σημείο να τον παρουσιάζουν και ως “ψυχασθενή” , με σκοπό να απαξιώσουν το έργο του αλλά δυστυχώς αμέσως μετά την κοίμησή του (2 Μαΐου 1996) τα “προβλήματα” αυτά καθιερωθηκαν εντός της Εκκλησίας. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να μιλήσει “ανοιχτά για το θέμα αυτό” .

[...] Μείναμε κατάπληκτοι, όταν θεολόγος, συγ­γραφέας βιβλίου για το μάθημα των θρησκευ­τικών στα Λύκεια, με πολύ άνεση και απόλυτη ανευθυνότητα προσπάθησε με «επιχειρήματα», που τον εκθέτουν, να αποδυναμώσει την στρα­τηγική και το περιεχόμενο του βιβλίου «Απο­κρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή». Δεν αναφέρουμε το όνομά του, γιατί αυτό δεν έχει σημασία, μια και πρόκειται για τάση ενός κύ­κλου «θεολόγων-ελίτ», που αρέσκονται να χρησιμοποιούν τον τίτλο όχι του ποιμένα ή του ορθοδόξου διδασκάλου του θρησκευτικού μαθή­ματος, αλλά του «ερευνητού» και του «αντικειμενικού μελετητή», που παίρνει τη θέση του «παρατηρητή» και του θρησκειολόγου, υποστη­ρίζοντας πως το πρόβλημα της παρουσίας των αιρέσεων είναι όπως ακριβώς και η πρόκληση των παθών, και επομένως δεν τίθεται ζήτημα αντιπαραθέσεως με τις χριστιανικές θέσεις, για­τί αυτές δεν μπορούν να ιδεολογικοποιηθούν. Όλα αυτά, λέγει η άποψη αυτή, είναι καθαρά θέμα μεθοδείας του διαβόλου, όπως ακριβώς τα πάθη· τι ζητάει εδώ η αντιπαράθεση;

Το ότι σήμερα το φρόνημα της «Νέας Εποχής» απειλεί να διαβρώσει το δικό μας χρι­στιανικό φρόνημα και να επιβάλει την άποψη πως δεν υπάρχει διάκριση θρησκειών ως προς την ουσία, ως προς τον σκοπό ή την προέλευ­ση, πως όλες έχουν την πηγή τους στην «Πα­γκόσμια Λευκή Ιεραρχία» και πως ο Χριστός ήταν μέλος της, όπως και ο Βούδας, ο Κρίσνα και οι σύγχρονοι Αβατάρ της παραθρησκείας, αυτό δεν μας συγκινεί.

Το ότι υποστηρίζεται πως υπάρχουν πολλοί «ατραποί» που οδηγούν στον ίδιο σκοπό και πως αυτό δεν γίνεται κατανοητό από όλους, αλλά μόνο από όσους βρίσκονται στο ανάλογο «εξελικτικό επίπεδο» της «Εποχής του Υδροχόου», αυτό δεν μας ανησυχεί.

Ήδη υπάρχουν σήμερα ακαδημαϊκοί δάσκα­λοι και θεολόγοι, που μιλούν με ενθουσιασμό γι’ αυτές τις φρικτές οργανώσεις και συμμετέχουν στο διαβρωτικό τους έργο. Δεν είναι λοιπόν μό­νο εκείνοι που το «παίζουν» «ερευνητές» και «αντικειμενικοί παρατηρητές», όχι βέβαια από τη θέση του χριστιανού, αλλά του «επιστήμονα», του «θρησκειολόγου» κ.ο.κ.

Υπάρχουν ήδη περιπτώσεις φοιτητών θεολο­γίας που στάλησαν σε αναζήτηση «υλικού» για την παραθρησκεία, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους και να ηγηθούν αποκρυφιστικών ομάδων. Άλλες πάλι αποκρυφιστικές ομάδες έστειλαν στελέχη τους να σπουδάσουν θεολογία, για να μπορούν ύστερα πιο άνετα να υποστηρίζουν, πως το μήνυμα των ομάδων συμ­φωνεί με την εν Χριστώ ελπίδα και δεν είναι αντίθετο με αυτή.

 Ανώτατο στέλεχος φρικτής παραθρησκευτικής ομάδας, με την οποία ασχο­λήθηκαν τα περιοδικά ΤΙΜΕ και SPECIAL, που αποδεσμεύθηκε και επανεντάχθηκε στην Ορθοδοξία, μας πληροφόρησε, πως ο αρχηγός της κί­νησης αυτής στη χώρα μας προέρχεται από θε­ολογική μας σχολή. Δύο γονείς που έχασαν την ταλαντούχα κόρη τους σε αποκρυφιστική οργά­νωση μας πληροφόρησαν, πως στην Κρήτη το παράρτημά της διευθύνουν απόφοιτοι Θεολογικής μας Σχολής.

 Αυτοί είναι γνήσιοι καρποί των αντιλήψεων, που υπάρχουν στους θεολογικούς κύκλους, για τους οποίους μιλήσαμε και οι οποίοι αποτελούν το τρίτο μέτωπο της απολογητικής διακονίας μας.

 Το πρώτο αφορά την εναντίον μας πολεμική από μέρους των αιρέσεων και της παραθρησκείας.

 Το δεύτερο έχει να αντιμετωπίσει την σε βά­ρος του έργου μας κριτική του κόσμου τούτου.

Το τρίτο μέτωπο είναι το πιο επικίνδυνο· το πιο δύσκολο. Γιατί έχει να αντιμετωπίσει την πολεμική που γίνεται εναντίον της απολογη­τικής, από ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία, από παράγοντες που προσδιορίζουν ή και επηρεάζουν βασικούς τομείς στη θρησκευτική διαπαιδαγώγη­ση του λαού μας και ιδιαίτερα της νεότητας. Είναι άνθρωποι που εξουδετερώνουν εμπόδια και προετοιμάζουν το δρόμο για την εισβολή των αιρέσεων και της παραθρησκείας μέσα από τα επίσημα κανάλια, που όφειλαν να τίθενται στη διάθεση της απολογητικής της Εκκλησίας, αντί να την αποδυναμώνουν και να ακυρώνουν το έργο της. Εννοώ το χώρο της εκπαιδεύσεως και των τριών βαθμίδων.

Πιστεύω πως ήλθε ο καιρός να μιλήσουμε ανοιχτά για το θέμα αυτό.[...]

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ εδώ