Η τρέλα δεν πάει στα βουνά, πηγαίνει στους ανθρώπους, λέει μια
παροιμία, αλλά αν τύχει και διαλέξει... βρίσκει απάγκιο κι απανέμι στο
ποντιακό ταμπεραμέντο. «Εκατό λογιών ζαντίας» είναι αυτές και από την
προηγούμενη εβδομάδα σκορπίζονται με τον πιο χιουμοριστικό τρόπο στη
Μονή Λαζαριστών, σημαίνοντας έτσι την επανίδρυση της Ποντιακής Σκηνής
στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Επειτα από πολλά χρόνια απουσίας του ποντιακού στοιχείου από τον χάρτη των θεατρικών του δράσεων, το ΚΘΒΕ επιτέλους συντονίζεται στον παλμό του. Οπως δηλώνει ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Σωτήρης Χατζάκης, πρωταρχικό ρόλο έπαιξε η εμπιστοσύνη που έδειξε στην ιδέα του ηθοποιού Τάσου Παλαντζίδη. Ο τελευταίος θέλησε να αποδώσει τον Τζο Ορτον στην ποντιακή διάλεκτο, μετατρέποντας το φλεγματικό, δηκτικό και βιτριολικό ύφος του σε μια κοιτίδα αστείρευτου γέλιου. Βασισμένο στο «Αυτά που είδε ο Μπάτλερ», επιχειρεί να προσεγγίσει ένα είδος θεάτρου που ξεφεύγει από τα παραδοσιακά όρια, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή για τις προσδοκίες του Κρατικού Θεάτρου πάνω στις παραδοσιακές κουλτούρες που συναντιούνται χρόνια τώρα στη Θεσσαλονίκη.
Μέσα σε όλο αυτό το χιουμοριστικό σύμπαν, οι υπέρτιτλοι λειτουργούν βοηθητικά για όλους όσοι δεν έχουν καμία συγγενική σχέση με την ποντιακή γλώσσα, αλλά διψούν για τον εύηχο και ψυχαγωγικό χαρακτήρα της. Ρόλοι και ιδιότητες λαμβάνουν χώρα σε ένα ψυχιατρείο, όπου οι τρόφιμοι αντιμετωπίζονται ως φυσιολογικοί και η φιλοσοφία ζωής τους είναι κάτι παραπάνω από αντισυμβατική. Αν υπάρχει μια χαρακτηριστική φράση από εκείνες που ορίζουν τον χώρο και τον χρόνο της παράστασης, αυτή δίδεται από τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Τάσο Παλαντζίδη χωρίς περιστροφές... «Οι παλαλοί σο' άσυλον εχάσανε ταχούλ κι οι αχουλήδες οξουκιές περάνε beautiful». Σε μια δεύτερη δική μας ανάγνωση... «Οι τρελοί στο ίδρυμα έχασαν το μυαλό τους κι οι μυαλωμένοι έξω περνάνε beautiful». Παρεξηγήσεις, ψέματα και μια καθημερινότητα που ξεμπροστιάζει την αδυναμία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους μεταφέρονται στους θεατές ανώδυνα. Τα παράδοξα όμως δεν τελειώνουν εδώ, αφού στη σκηνή ο λυράρης παίζει και σχολιάζει στα ποντιακά με μπρεχτικό στυλ, το «Hit the road Jack», δίνει μια ροκ εκδοχή των όσων διαδραματίζονται πάνω στο σανίδι και το ποντιακό χορευτικό κομμάτι αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα.
Μπορεί οι συνθήκες και η πενία που μαστίζουν τον πολιτισμό από άποψη χρηματοδοτήσεων να δημιουργούν καθυστερήσεις και τεχνικά προβλήματα, ωστόσο η πολιτική του θεάτρου έχει βάλει σε μια σχετική τάξη τις βασικές ανάγκες. Μέσα από τη μεταποίηση ήδη ραμμένων κουστουμιών και την ικανότητα των συνεργατών να κάνουν το παλιό να φαίνεται καινούργιο, λύνονται αρκετά από τα πρωτεύοντα προβλήματα. Παράλληλα, γίνεται και μια προσπάθεια ένταξης των προγραμμάτων του ΚΘΒΕ στο ΕΣΠΑ.
Ελένη Σκάρπου
Επειτα από πολλά χρόνια απουσίας του ποντιακού στοιχείου από τον χάρτη των θεατρικών του δράσεων, το ΚΘΒΕ επιτέλους συντονίζεται στον παλμό του. Οπως δηλώνει ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Σωτήρης Χατζάκης, πρωταρχικό ρόλο έπαιξε η εμπιστοσύνη που έδειξε στην ιδέα του ηθοποιού Τάσου Παλαντζίδη. Ο τελευταίος θέλησε να αποδώσει τον Τζο Ορτον στην ποντιακή διάλεκτο, μετατρέποντας το φλεγματικό, δηκτικό και βιτριολικό ύφος του σε μια κοιτίδα αστείρευτου γέλιου. Βασισμένο στο «Αυτά που είδε ο Μπάτλερ», επιχειρεί να προσεγγίσει ένα είδος θεάτρου που ξεφεύγει από τα παραδοσιακά όρια, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή για τις προσδοκίες του Κρατικού Θεάτρου πάνω στις παραδοσιακές κουλτούρες που συναντιούνται χρόνια τώρα στη Θεσσαλονίκη.
Μέσα σε όλο αυτό το χιουμοριστικό σύμπαν, οι υπέρτιτλοι λειτουργούν βοηθητικά για όλους όσοι δεν έχουν καμία συγγενική σχέση με την ποντιακή γλώσσα, αλλά διψούν για τον εύηχο και ψυχαγωγικό χαρακτήρα της. Ρόλοι και ιδιότητες λαμβάνουν χώρα σε ένα ψυχιατρείο, όπου οι τρόφιμοι αντιμετωπίζονται ως φυσιολογικοί και η φιλοσοφία ζωής τους είναι κάτι παραπάνω από αντισυμβατική. Αν υπάρχει μια χαρακτηριστική φράση από εκείνες που ορίζουν τον χώρο και τον χρόνο της παράστασης, αυτή δίδεται από τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Τάσο Παλαντζίδη χωρίς περιστροφές... «Οι παλαλοί σο' άσυλον εχάσανε ταχούλ κι οι αχουλήδες οξουκιές περάνε beautiful». Σε μια δεύτερη δική μας ανάγνωση... «Οι τρελοί στο ίδρυμα έχασαν το μυαλό τους κι οι μυαλωμένοι έξω περνάνε beautiful». Παρεξηγήσεις, ψέματα και μια καθημερινότητα που ξεμπροστιάζει την αδυναμία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους μεταφέρονται στους θεατές ανώδυνα. Τα παράδοξα όμως δεν τελειώνουν εδώ, αφού στη σκηνή ο λυράρης παίζει και σχολιάζει στα ποντιακά με μπρεχτικό στυλ, το «Hit the road Jack», δίνει μια ροκ εκδοχή των όσων διαδραματίζονται πάνω στο σανίδι και το ποντιακό χορευτικό κομμάτι αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα.
Μπορεί οι συνθήκες και η πενία που μαστίζουν τον πολιτισμό από άποψη χρηματοδοτήσεων να δημιουργούν καθυστερήσεις και τεχνικά προβλήματα, ωστόσο η πολιτική του θεάτρου έχει βάλει σε μια σχετική τάξη τις βασικές ανάγκες. Μέσα από τη μεταποίηση ήδη ραμμένων κουστουμιών και την ικανότητα των συνεργατών να κάνουν το παλιό να φαίνεται καινούργιο, λύνονται αρκετά από τα πρωτεύοντα προβλήματα. Παράλληλα, γίνεται και μια προσπάθεια ένταξης των προγραμμάτων του ΚΘΒΕ στο ΕΣΠΑ.
Ελένη Σκάρπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου