Σκέφτομαι
καμία φορά πως τα άγια λείψανα ζουν μια δεύτερη ζωή. Πράγματι από τη
στιγμή του θανάτου του κατόχου τους, τα κόκαλα του μάρτυρα ή άγιου,
θάβονται, ξεθάβονται, τεμαχίζονται, κονιορτοποιούνται (αρχαία συνήθεια η
κονιορτοποίηση αγίων λειψάνων και η κατάποσή τους προς ίαση σοβαρών
ασθενειών), τοποθετούνται σε ναούς και εγκαινιάζουν θεία θυσιαστήρια,
αφού πάνω τους οικοδομείται η αγία τράπεζα, ανταλλάσονται, αλλά και
πωλούνται, αγοράζονται, ενεχυριάζονται, εξαγοράζουν χρέη, κλέβονται
βεβαίως, εκτίθενται σε εορτές και ιερές πανηγύρεις, παραπέφτουν σε
υπόγεια, ευπρεπίζονται, τοποθετούνται σε πολύτιμες λειψανοθήκες,
τιμώνται, προσκυνούνται, καταφιλούνται, ταξιδεύουν σε στεριές και
θάλασσες, περιοδεύουν, παλαιότερα σε ιερές ζητείες, μετακομίζουν
(μετακομιδή αγίων λειψάνων), συλλέγονται, αποτίθενται, διεκδικούνται,
διαρκώς αναχωρούν στο χώρο και στον χρόνο και πόσα ακόμη δεν αποτελούν
τώρα τη φυσική ζωή των ιερών αυτών λειψάνων!
Αναπαύονται
σε σκοτεινά, κρύα κουτιά και να που ανοίγουν αυτά τα κουτιά και
έρχονται τα άγια κόκαλα στο φως. Τι ακούν κι αυτά από τις εξομολογήσεις
των ανθρώπων, τους φόβους, τις επιθυμίες, τις υποσχέσεις, τις μετάνοιες,
ενώ την ίδια στιγμή διαστέλλονται από την θερμότητα των κεριών και τα
βουβά δάκρυα που πέφτουν πάνω τους, και είναι σα ν' απαντούν κι αυτά
ανεπαισθήτως στους πνιχτούς, σιγαλούς αναστεναγμούς και στα τρεμώδη
αναφυλλητά των ανθρώπων;
Και
ιδού το θαύμα! Λείψανα οστών παλαιών, ας είναι και βραχεία κόνις, ή
έστω τριχών μικρό μέρος ή και σημείο μικρό ραντισμάτων, να που
αποκαλύπτουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τον Αμνόν του Θεού, του
μελιζομένου και μη διαιρουμένου, του εσθιομένου και μηδέποτε
δαπανουμένου.
απ δώ Περισσότερα εκεί: η λειψανοθήκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου