«…Είναι άθλιο να δουλεύεις χωρίς συντρόφους. Κι αυτό εξακολουθεί, και τώρα η πίκρα είναι ακόμη πιο μεγάλη. Άνθρωποι τριγύρω μου πού κινούνται, ζούνε κι ελπίζουν με τα παλιά τους συναισθήματα και τις αλλοτινές τους συνήθειες. Μιλούν για κατακλυσμό, μιλούν για τη μεγάλη κρίση του κόσμου, μόνο με το στόμα. Στην ψυχή τους καμιά αλλοίωση• μένουν, όπως πάντα, οι άνθρωποι της πλατείας του Συντάγματος ή του Κολονακιού…».
Όχι δεν είναι γραμμένο προχθές, σήμερα, ή μεθαύριο. Είναι γραμμένο Κυριακή 8 Μάρτη 1942. Γιώργος Σεφέρης «Μέρες» 1941-1944. Πάντα λοιπόν υπήρχε, και θα υπάρχει, μια κρίση. Οφείλω το λοιπόν να διαλέξω… ανάμεσα στην αναζήτηση της ζωής…τη Ζωή, και την ατέλειωτα μεγάλη κρίση του κόσμου! Ο Δ. μου υπενθυμίζει στο τηλέφωνο το εντελώς αυγουστιάτικο… «Ενός έστι χρεία». Μόνο μια χρεία -αυτή της πίστης που αναζητά τον ευστάθιο- για να μπορέσουν να πολλαπλασιαστούν οι επιλογές μου. Τις οπτικοποιώ με την φωτογραφία της λίμνης των Κρεμαστών και τα βουνά της Βίνιανης. Απεικονίζω και χαρτογραφώ έτσι τον εκθέτη Λιαπούνωφ (για να γελάσουμε με τον Μ.).
Ανήμερα του Σωτήρος, στην Τατάρνα γνωριστήκαμε με τον π. Ακάκιο. Μιλήσαμε, πίνοντας τον καφέ που μας έφτιαξε και τρώγοντας το λουκούμι που μας πρόσφερε, ανάμεσα στ’ άλλα για τον Σπινόζα, τον Κονδύλη, το θέλημα και την θέληση του ανθρώπου, τη υλικότητα, το σώμα, και πόσο αυτό τιμάται από την πίστη που αναζητά. « Προτιμάται η νέκρωση από την Ανάσταση…» σχολίασε. Η Ε. ρωτούσε απορημένα… «Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην Εκκλησία; που μπορούν να μιλάνε για τέτοια θέματα με αυτό τον τρόπο». Ενας ακόμη άνθρωπος που θα ξανασυναντήσω με χαρά. Αντικομφορμισμός…Το δώρο της μεταμόρφωσης!
Δεν ξέρω για «συντρόφους», δεν «αλλάζω» τον κόσμο, μ’ ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Ο Σεφέρης έχει ένα δίκιο κι ένα άδικο (μια αντίφαση). Περιμένει - ή φαίνεται να περιμένει- την φανέρωση της επι γής συλλογικότητας ενώ γνώριζε - το δείχνει το έργο του- πως η συλλογικότητα δημιουργείται μέσα στην μόνωση, την σιωπή, και την δουλειά με τον εαυτό και τους άλλους,που ουσιαστικά διαλύουν τις πεποιθήσεις. Αυτός ο συγκερασμός είναι και ο αγώνας της πίστης αν μπορεί κανείς να τον συνοψίσει.
Ο Α. μου έστειλε ποίημα «...του αγαπημένου Πάνου Λιαλιάτση» μου γράφει. (fragment)
Μακάριοι οι φιλέρημοι
ότι αυτών εστί ο δρυμός ο ουράνιος.
Μακάριοι όσοι απελάκτισαν
την συνοφρυωμένην ευσέβεια
ότι αυτοί θα δεχθούν τον ελεύθερο των πάντων.
Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν παραφροσύνης
ότι αυτοί θα ημερώσουν τον κόσμο.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου