Η Σουηδική αυτή ταινία, με
την επιμελημένη σκηνοθεσία
του Kay Pollak, διεκδίκησε το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2005. Η
λαμπρή ερμηνεία των ηθοποιών
ζωντανεύει με απλό ρεαλισμό
την ιστορία και εντάσσει άμεσα τον θεατή στη μικρή κοινωνία του
Norrland. Τον
καθιστά έτσι μέτοχο της αριστοτεχνικής
μετάλλαξης των γεγονότων σε συναισθήματα, ώστε το απλό και αυτονόητο
της καθημερινότητας, να
μετασχηματίζεται σε πλούσιο και μοναδικό.
Εκεί, στην τόσο χαρακτηριστική ατμόσφαιρα
του σουηδικού βορρά, επιστρέφει ο φημισμένος διευθυντής ορχήστρας
Ντάνιελ Daréus (Michael Nyqvist), επιλέγοντας
για διαμονή του τον
τόπο που γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του
χρόνια, όταν ένα σοβαρό
καρδιακό επεισόδιο τον αναγκάζει
να εγκαταλείψει μια σπουδαία σταδιοδρομία.
Η ζωή είναι συχνά γεμάτη από δυσκολίες κι απογοητεύσεις, όμως κάποιοι στόχοι σημαντικοί, δίνουν πάντα νόημα στις προσπάθειες και προσανατολισμό στην πορεία μας. Κι όταν ακόμα βλέπουμε τους σχεδιασμούς μας για το μέλλον ξαφνικά να ανατρέπονται, ίσως να μην είναι παρά η ευκαιρία που χρειαζόμαστε για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας.
Η ζωή είναι συχνά γεμάτη από δυσκολίες κι απογοητεύσεις, όμως κάποιοι στόχοι σημαντικοί, δίνουν πάντα νόημα στις προσπάθειες και προσανατολισμό στην πορεία μας. Κι όταν ακόμα βλέπουμε τους σχεδιασμούς μας για το μέλλον ξαφνικά να ανατρέπονται, ίσως να μην είναι παρά η ευκαιρία που χρειαζόμαστε για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας.
Η επιστροφή
στο παρελθόν είναι
κάποτε απαραίτητη, ιδιαίτερα
όταν η ζωή μπαίνει στην τελική της ευθεία ή όταν
ο ρυθμός της ανακόπτεται από κάποιο απρόσμενο
γεγονός. Είναι η ανάγκη αναψηλάφησης παλαιών συνθηκών και βιωμάτων, για να
γίνει μια ουσιαστική καταληκτική
αποτίμηση, μια αποφόρτιση περιπλεγμένων συναισθημάτων, μια
συμφιλίωση με τα περασμένα, που
θα μας ωθήσει στη συγνώμη για κάποιες
άλογες επιλογές μας και στη
συγχώρεση κάποιων δυσάρεστων για
μας, επιλογών των άλλων.
Ο
Ντάνιελ
είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει τι ζητά. Έχει
γευθεί την επιτυχία και την
αναγνώριση, έχει συνείδηση
των δυνατοτήτων και των
αναστολών του, έχει πάρει την
απόφαση της επιστροφής. Αγοράζει για κατοικία του το παλιό
δημοτικό
σχολείο, κάνει νέες γνωριμίες, ξαναζεί περιστασιακά τις
ψυχοτραυματικές παιδικές του εμπειρίες στο ίδιο οικείο
περιβάλλον, αλλά σαν ξένος πια μετά από τόσον καιρό.
Το ταλέντο
του στη μουσική από παιδί, τον ξεχώριζε από τους συνομήλικους του στο
χωριό. Ο, τι
ξεχωρίζει γίνεται συνήθως στόχος,
προκαλεί τη ζήλια και η σκληρότητα
στα παιδιά, ακριβώς
επειδή επικάθεται στην παιδική τους αθωότητα, είναι ιδιαίτερα έντονη, παρορμητική και
ακατέργαστη. Οι επιπτώσεις στην ψυχολογία και στον
χαρακτήρα του εύθραυστου
Ντάνιελ, θα τον
ακολουθήσουν από τότε στην προσωπική του ζωή,
όμως το ταλέντο δεν επιδέχεται όρια και συμβιβασμούς. Ακόμα και όταν
όλα τριγύρω, του ξυπνούν επώδυνα βιώματα της τρυφερής του ηλικίας. Έστω
και αν η ζωή του έχει γυρίσει τόσο απότομα σελίδα.
Αναλαμβάνει να
οργανώσει και να διευθύνει τη χορωδία της εκκλησίας. Μια
ετερόκλητη ομάδα πιστών, που η
καλή τους διάθεση για μια
κοινή προσπάθεια θα
γεφυρώσει διαφορές και αντιθέσεις, ώστε ο
καθένας όχι μόνο να συναντήσει, μα
να ταυτιστεί με τον
άλλο, σε μια
συνθετική προσωπική σύμπραξη.
Η επιδίωξη που διαμόρφωσε μέσα από τις επιτυχίες του ο Ντάνιελ για τη ζωή του, ήταν να δημιουργήσει κάποτε μουσική, που θα ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων και θα τους ενώνει. Τώρα, το θέλει περισσότερο από ποτέ. Χωρίς ορχήστρα, μουσικούς ή ποικίλα όργανα. Με μια ερασιτεχνική ομάδα χωρίς ειδικές σπουδές, που όμως έχουν τη βασική αρμονική παιδεία της φύσης και τα αυτιά τους γεμάτα με όλων των ειδών τους ήχους.
Όλη η φύση γύρω μας, παράγει μουσική. Το κελάρυσμα του νερού συντονίζεται με το θρόισμα των φύλλων, ο αγέρας δονεί τα στάχυα και τα κλαδιά σε θαυμαστές συγχορδίες, τα έντομα κρατούν το ίσο με τον βόμβο τους στο τιτίβισμα των σπουργιτιών. Το ξύλο, η πέτρα, το μέταλλο και το γυαλί, ανάλογα με το σχήμα και το μέγεθος τους, το νερό που πέφτει και ο αγέρας που σφυρίζει, οι στριγκές και οι μελωδικές φωνές των ζώων και των πουλιών, το φτεροκόπημα και το ζουζούνισμα, ακόμα και οι υπέροχες λιγόστιγμες σιωπές, μετέχουν και συνθέτουν την εξαίσια συμφωνία της φύσης.
Η επιδίωξη που διαμόρφωσε μέσα από τις επιτυχίες του ο Ντάνιελ για τη ζωή του, ήταν να δημιουργήσει κάποτε μουσική, που θα ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων και θα τους ενώνει. Τώρα, το θέλει περισσότερο από ποτέ. Χωρίς ορχήστρα, μουσικούς ή ποικίλα όργανα. Με μια ερασιτεχνική ομάδα χωρίς ειδικές σπουδές, που όμως έχουν τη βασική αρμονική παιδεία της φύσης και τα αυτιά τους γεμάτα με όλων των ειδών τους ήχους.
Όλη η φύση γύρω μας, παράγει μουσική. Το κελάρυσμα του νερού συντονίζεται με το θρόισμα των φύλλων, ο αγέρας δονεί τα στάχυα και τα κλαδιά σε θαυμαστές συγχορδίες, τα έντομα κρατούν το ίσο με τον βόμβο τους στο τιτίβισμα των σπουργιτιών. Το ξύλο, η πέτρα, το μέταλλο και το γυαλί, ανάλογα με το σχήμα και το μέγεθος τους, το νερό που πέφτει και ο αγέρας που σφυρίζει, οι στριγκές και οι μελωδικές φωνές των ζώων και των πουλιών, το φτεροκόπημα και το ζουζούνισμα, ακόμα και οι υπέροχες λιγόστιγμες σιωπές, μετέχουν και συνθέτουν την εξαίσια συμφωνία της φύσης.
Και πάνω απ’
όλα η ανθρώπινη φωνή, όχι μόνο σαν τραγούδι, ούτε
έστω σαν ομιλία. Αλλά και μόνο σαν φθόγγος. Ένα Αααααααααα… που
κρατά όσο μια ανάσα, που
ανανεώνεται ξανά και ξανά
και διαρκεί και δονεί την ψυχή και ένα
δεύτερο Αααααα… που έρχεται να ταιριάξει στο πρώτο, με τη
δική του χροιά, με
τον δικό του εσωτερικό τόνο κι ένα τρίτο κι ακόμα ένα.., να πώς
γεννιέται μια χορωδία, μια
πολυχρωμία φωνών
που
θα δέσουν μαζί το όνειρο να το κάμουν άκουσμα, που
δεν θέλεις να σταματήσει, που θέλεις
να μπεις και συ
να ενώσεις την ηχώ της
έκφρασης σου, σ’ αυτή την αρμονική πανδαισία.
Δεν είναι
αγγελική ψαλμωδία αυτή που φέρνει τη χαρά και τη γαλήνη στις ψυχές των απλών
ανθρώπων του Νόρλαντ. Είναι οι δικές τους ακαλλιέργητες
καθημερινές φωνές, ενωμένες
στον κοινό στόχο που
εμψυχώνει με το πάθος του
και καθοδηγεί αριστοτεχνικά
με το ταλέντο του ο Ντάνιελ, που κατακτούν
και ξεπερνούν την αρμονία των ήχων, τη μελωδία του συντονισμού και
γίνονται αγγελικές, πνεύμα και ψυχή από την αγάπη που κρατά δεμένη την ομάδα,
στην αίσθηση πως
όλοι είναι απαραίτητοι για όλους.
Ο Ντάνιελ
δίνεται χωρίς ενδοιασμούς στην υπέροχη
αυτή εμπειρία. Ξεχνά τα προβλήματα του,
παλαιά και πρόσφατα, μπροστά στο χτίσιμο της χορωδίας
και απολαμβάνει το κοινό δημιούργημα με την
Inger και τον Arne, με
την Gabriella και τον αργόστροφο
Tore, με
όλους τους άγνωστους πριν
λίγο, που αποτελούν τώρα τους καθημερινούς συνεργάτες του. Η
ζωή όλων αλλάζει, η ματιά τους στον κόσμο
ζωντανεύει, στις καρδιές τους κυκλοφορεί νέο αίμα,
όσο συγκλίνουν στο εμπνευσμένο
όραμα του Ντάνιελ.
Περισσότερο τον
πλησιάζει η Λένα (Frida Hallgren). Το βλέμμα,
το χαμόγελο, η
ανοιχτή της καρδιά, του
μεταδίδουν μέρα με τη μέρα τη
θερμότητα τους. Η προσωπικότητα ωριμάζει με την επικοινωνία
και ανθίζει με την
αγάπη. Ο Ντάνιελ δεν είναι πια ο
ιδιοφυής, δύστροπος και στρυφνός μαέστρος. Είναι ο φιλικός κι εμπνευσμένος
δάσκαλος, που καθοδηγώντας την ομάδα του στους δρόμους
της μουσικής, τους
ενώνει, τους βοηθά να ανοίξουν τις καρδιές
στους άλλους και βρίσκει παράλληλα κι
ο ίδιος κοντά τους, τον
δρόμο της επιστροφής στον εαυτό του.
Η
επιστροφή
στον εαυτό μας, στο
σπίτι! Εκεί που
πάντα μας περιμένει με
λαχτάρα η πατρική αγκαλιά. Ο
καθένας απ’ το δικό του μονοπάτι, που του ανοίγει ο Θεός την
κατάλληλη
στιγμή. Όλοι μαζί στον κοινό δρόμο, που μας οδηγεί κοντά Του.
Χωρίς διακρίσεις και προτιμήσεις. Χωρίς απαιτήσεις και
δυσαρέσκειες. Με
πολλή αγάπη, με
πολλή χαρά. Ένας μικρός παράδεισος στη
γη, στο χωριό,
στη γειτονιά μας. Δεν
είναι μόνο η μουσική, δεν
είναι η διάθεση. Είναι η ανάγκη να αγκαλιάσουμε
τους άλλους, να
ξεπεράσουμε τα στενά όρια
του εαυτού μας, που
αναζητά στο φως το
χρώμα, στον ήχο τη
μελωδία, στην ψυχή την κοινωνία, στο κάθε μονοπάτι, στο
κάθε σταυροδρόμι, την κάθε στιγμή, τη συνάντηση.
Είναι η ανάγκη
για ολοκλήρωση, που
δεν στρέφεται εγωκεντρικά
στην ικανοποίηση του «εγώ»,
στην ανατροφοδότηση επιθυμιών
ψυχρά, χωρίς αίσθημα, αλλά στην παροχή αγάπης,
αποδοχής και υποστήριξης. Και
όταν αυτά δεν αναπτύσσονται
στην κυψέλη της εκκλησίας, με τη στοργική καθοδήγηση ενός άξιου
ιερέα, η θεία οικονομία αναθέτει σε κάποιον Ντάνιελ την εκπλήρωση της αποστολής αυτής.
Ο πάστορας Στιγκ είναι η
τραγική φυσιογνωμία του έργου. Βλέπει τον Ντάνιελ μέρα με
τη μέρα, να
βρίσκεται στο επίκεντρο
του ενδιαφέροντος και των
εκδηλώσεων αγάπης και εκτίμησης
των ενοριτών του, να
τον υποκαθιστά βαθμιαία
στον κοινωνικό και πνευματικό του
ρόλο και να υλοποιεί, να «κλέβει» το
δικό του όνειρο. Αδυνατεί να αντιληφθεί την αιτία
που
συμβαίνει αυτό.
Παρά
τις όποιες
προθέσεις του
δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον ατομισμό του κοσμικού
προσανατολισμού. Παραμένει
απρόσιτα απομονωμένος στο οχυρό
της τυπολατρικής ηθικής του, ενώ βασανίζεται από ενοχές
στην ιδέα να πλησιάσει εκείνος τους άλλους. Ο Ντάνιελ τα
κατάφερε. Όμως
ο Ντάνιελ είχε διαγράψει πρώτα τον
εαυτό του απ΄
τη ζωή. Είχε συναντήσει τον εαυτό του, την ώρα που
συναντήθηκε με τη αιφνίδια προοπτική του
θανάτου. Ο Στιγκ
δεν είχε αυτή την τύχη.
Ιερέας
χωρίς μυστηριακή ζωή, ποιμένας χωρίς την αποδοχή του
ποιμνίου του, σύζυγος με αποστάσεις «ασφαλείας» από την
αγκαλιά της γυναίκας
του. Η κάμψη της υπεροψίας του, η
συνειδητοποίηση της ελλειμματικής
πνευματικότητας του,
η μετάνοια του για
τόσα χαμένα χρόνια χωρίς αγάπη,
ίσως του δώσουν τη δυνατότητα μιας καινούργιας αρχής.
Όμως η φήμη
της χορωδίας, απλώνεται σε όλη τη
χώρα και ξεπερνά τα σύνορα της. Τους καλούν
να αντιπροσωπεύσουν τη Σουηδία στον διεθνή διαγωνισμό της
Αυστρίας. Ο σπόρος που φύτρωσε έβγαλε βλαστάρι, το
βλαστάρι ανθούς κι αυτοί, καρπό.
Το Ίνσμπρουκ, τους
περιμένει.
Η ταινία
κατακλύζεται από συναισθήματα φυσικά και αβίαστα. Δεν είναι η
υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών
στις ερμηνείες των ρόλων τους. Ούτε το καταπληκτικό
σενάριο ή η ευαισθησία της μουσικής επένδυσης, που
επηρέασαν τόσο κάποιον αμερικανό κριτικό, ώστε να αναφερθεί στο έργο
λέγοντας “… το ταπεινό αυτό αριστούργημα του Kay Pollak.” Ίσως είναι όλα τα
παραπάνω, αλλά
κυρίως είναι το πνεύμα που διαπερνά τα γεγονότα, μετατρέποντας
τα από κοινότοπα και αδιάφορα σε προσωπικά και
άμεσα, προσδίδοντας στα συναισθήματα γνησιότητα, βάθος και αντίκρισμα.
Την ημέρα
του διαγωνισμού, όλη η
χορωδία είναι συγκεντρωμένη στο
κατάμεστο από κόσμο θέατρο,
αλλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου