grecia...ali d' italia* (1950-2012)

Στο Σαλέρνο οι οικοδόμοι έρχονταν από τη Νοτσέρα, την Κάβα, το Σαν Τσιπριάνο, το Πιτσεντίνο, το Τζιφφόνι, το Μοντεκορβίνο. Απ’ όλα τα μέρη έφταναν κάθε πρωί με τη βέσπα ή το μηχανάκι τους. Έχτιζαν εργοστάσια και είχε πολλή δουλειά. Φορτηγατζήδες που κουβαλούσαν το τσιμέντο, τις πέτρες, τα σίδερα. Για το φταίξιμο των δρόμων και τα ρέστα. Ένα πραγματικό μπουμ της οικοδομής στο Σαλέρνο, στη δεκαετία του ’50. όλος ο κόσμος αγόραζε βέσπα ή μηχανάκι. Άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα λαϊκά  αυτοκίνητα, το 600ράκι, μέχρι κι οι εργάτες είχαν το τους δικό τους. Κι όλοι αγόραζαν από μια τηλεόραση. Οι κεραίες της τηλεόρασης φύτρωναν απ’ όλες τις πάντες.

Το χρήμα άρχισε να κυκλοφορεί για τα καλά. Στα μαγαζιά ρούχων, τροφίμων κ.λ.π έβρισκες πια όλο και περισσότερα εμπορεύματα, ενώ τα καινούργια μαγαζιά άνοιγαν το ένα μετά το άλλο. Στο Σαλέρνο όλος ο κόσμος κέρδιζε και ξόδευε περισσότερα. Όχι όμως το προλεταριάτο, οι άνεργοι του Σαλέρνο. Κύρια ήταν αυτοί από την περιφερειακή ζώνη, από τα γύρω χωριά. Το χρήμα έφτανε σ’ αυτά τα χωριά, αλλά φυσικά δεν έμενε εκεί. Οι άνθρωποι τραβούσαν  του κόσμου τις ταλαιπωρίες με το να έρχονται κάθε μέρα από το Μοντεκορβίνο στο Σαλέρνο, με βέσπα, μηχανάκι ή 600άρι, για να δουλέψουν εκεί και να γυρίσουν πίσω το βράδυ. Έτσι έψαχναν να βρουν ένα διαμέρισμα στην πόλη. Και πραγματικά, σ’ όλα αυτά τα καινούργια σπίτια που χτίστηκαν στο Σαλέρνο, μένουν άνθρωποι που πριν έρχονταν απέξω.

Πολλοί είχαν δουλέψει στις ίδιες τις οικοδομές που έμεναν μετά. Λίγο αργότερα έμπαιναν στα διαμερίσματα της πόλης, πλήρωναν νοίκι, ή ακόμα τ’ αγόραζαν. Αυτοί εδώ, δεν ήσαν προλετάριοι όπως αυτοί της πόλης, δηλαδή άνθρωποι που δεν έχουν απολύτως τίποτα. Ήσαν κι αυτοί, με τον τρόπο τους, ιδιοκτήτες, είχαν ένα σπίτι, ένα γουρούνι, κότες, κανένα αμπέλι, ελιές, λάδι. Και κατάφερναν ακόμα και ν’ αγοράσουν ένα διαμέρισμα στην πόλη. Ύστερα έβρισκαν μια θέση στο εργοστάσιο. Για να σε πάρουν στο εργοστάσιο έπρεπε να έχεις δόντι. Αυτοί οι χωριάτες έφερναν ένα ζαμπόν στο βουλευτή. Του πήγαιναν λάδι, κρασί, όλα αυτά τα κόλπα, κι έτσι έβρισκαν δουλειά. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα κατάφερναν να βρουν μια θέση. Κι ύστερα έγιναν κι αυτοί προλετάριοι όπως οι άνθρωποι της πόλης, αν και στην πραγματικότητα αυτό ήσαν από πάντα.

Νάνι Μπαλεστρίνι, «τα θέλουμε όλα»,

Αθήνα 1979, εκδ Στοχαστής, σελ 35-36

* Με τα φτερά της Ιταλίας. 

πηγή