!!!

"Συντασσόμαστε μέ τήν «...ελπίδα πώς το τοίχος που χωρίζει την Ανατολική Εκκλησία και την Δυτική "Εκκλησία" μπορεί να μετακινηθεί, και πώς -επιτέλους- μπορεί να υπάρξει μόνο μία στέγαση, δυνατά εδραιωμένη στον Ιησού Χριστό, τον ακρογωνιαίο λίθο που θα κάνει και τα δύο σε ένα (Unitatis Redintegratio ^18)". 

(Βαρθολομαιος προς Παπαν μολις προχθες)

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς βεβαιώνει το 1967, ότι

"η Β΄Σύνοδος του Βατικανού αποτελεί αναγέννησιν όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, αναγέννησιν πτωμάτων... διότι η Σύνοδος ενέμεινεν επιμόνως εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα = του ανθρώπου...
"Τί είναι ο πυρήν του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα = του ανθρώπου;

Η αποθεανθρωποίησις του ανθρώπου.

Αυτό επιδιώκουν όλοι οι ουμανισμοί, ακόμη και οι θρησκευτικοί.

Ολοι επαναφέρουν τον άνθρωπον εις την ειδωλολατρίαν, εις τον διπλούν θάνατον, τον πνευματικόν και τον φυσικόν.

Απομακρυνόμενος από τον Θεάνθρωπον, ο κάθε ουμανισμός βαθμηδόν μετατρέπεται εις μηδενισμόν.

Αυτό δεικνύει η σύγχρονος χρεωκοπία όλων των ουμανισμών, με επί κεφαλής τον παπισμόν, έμμεσον ή άμεσον, εκούσιον ή ακούσιον πατέρα όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών.

Η δε χρεωκοπία, η καταστρεπτική χρεωκοπία του παπισμού, έγκειται εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα.

Και είναι ακριβώς το δόγμα αυτό το κορύφωμα του μηδενισμού...

"Ομως, κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον μας ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνον αίρεσις, αλλά παναίρεσις.

Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός διά του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα-ανθρώπου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού.

Το δόγμα αυτό είναι, φεύ! η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην. νέα προδοσία του Χριστού. νέα σταύρωσις του Κυρίου, μόνον ουχί επί του ξυλίνου, αλλ΄ επί του χρυσού σταυρού του παπικού ουμανισμού.

Και ταύτα πάντα είναι κόλασις, κόλασις διά το άθλιον γήϊνον ον, που λέγεται άνθρωπος.

"Υπάρχει διέξοδος από τας αναριθμήτους αυτάς ουμανιστικάς κολάσεις;

Υπάρχει ανάστασις εξ αυτών των αναριθμήτων ευρωπαϊκών τάφων;

Υπάρχει φάρμακον δι΄ αυτάς τας αναριθμήτους θανατηφόρους νόσους;

-Υπάρχει, βεβαίως υπάρχει: η μετάνοια...

Αναμφιβόλως δε, η μετάνοια είναι το φάρμακον και δι΄ αυτήν την "παναμαρτίαν" του παπισμού, την περιεχομένην εις το αλαζονικόν δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα..."
(Βλ. βιβλίο "Ανθρωπος και Θεάνθρωπος", εκδ. "Αστήρ", Αθήναι 1970, σελ. 156-157, 159).