«ΝΑ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ»

Ὁ ἱερομάρτυρας Πατροκοσμᾶς

Μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

.            Μιὰ μορφὴ ἱερή, ὡραία, γενναία, δυναμική, προφητικὴ καὶ μαρτυρική. Ἀπὸ τὴν φτωχὴ Αἰτωλία ἦλθε στὸν Ἅγιο Ἄθωνα. Μετὰ δύο δεκαετιῶν μαθητεία ἐξῆλθε γιὰ σπάνιο, μοναδικό, ἱεραποστολικὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο ἔστεψε καὶ ὑπέγραψε μὲ τὸ αἷμα του.
.            Γύρισε μεγάλο μέρος τῆς Ἑλλάδος κηρύττοντας, διδάσκοντας, κτίζοντας ἐκκλησίες καὶ σχολεῖα. Τρεῖς μεγάλες ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες στέφθηκαν ἀπὸ πλήρη ἐπιτυχία. Ἔργο ἀποδοτικό, καρποφόρο καὶ σωτήριο γιὰ τὸν λαό. Ὁ ἀεικίνητος, ἀκούραστος καὶ ἀκάματος διδάχος εἶχε αἴσια ἀποτελέσματα τῶν μελετημένων κινήσεών του. Κυρίως ἔσωζε ψυχές. Πρόκειται γιὰ φαινόμενο κληρικοῦ ποὺ τιμήθηκε ἐπάξια καὶ ἀγαπήθηκε ὑπερβολικά. Οἱ ἄνθρωποι τὸν κατάλαβαν ὅτι τοὺς ἀγάπησε εἰλικρινὰ καὶ τοῦ ἀφοσιώθηκαν ἀκόμη καὶ ληστές.
.            Αὐτὸ ποὺ τὸν μεγάλυνε ἦταν οἱ ἀπὸ Θεοῦ θαυματουργίες καὶ προφητεῖες του. Τὸ κήρυγμά του ἦταν ἑλκυστικὸ γιατί ἦταν ἁπλό, ἀνυπόκριτο, ἀφτιασίδωτο καὶ θεοκίνητο. Δίδασκε μὲ πόθο, μὲ λαχτάρα, μὲ πόνο καὶ ἀγάπη. Ἦταν ἕνας ἄφθαστος διδάχος. Οἱ λόγοι του ἀκόμη καὶ σήμερα συγκινοῦν γιὰ τὴ χάρη τους. Δὲν εἶχε χειρόγραφες σημειώσεις, εἶχε χάρισμα, ἦταν θεόπνευστος καὶ γλυκομίλητος. Γνώριζε καλὰ νὰ ἀναπαύει μὲ τρόπο καὶ τοὺς ἀμαθεῖς. Χρησιμοποιοῦσε τὴν ἁπλὴ δημοτικὴ γλώσσα. Τὰ θέματά του ἦταν ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Συναξαριστή. Ἔλεγε τὰ χρήσιμα, τὰ ἀπαραίτητα, τὰ σωτήρια. Ἦταν φλογερός, ἀληθινός, ἀτόφιος, γλαφυρός, ταπεινὸς καὶ πράος. Ἦταν φωτεινός, ἐλπιδοφόρος ἀκέραιος καὶ πάντα διδακτικός.
.              Μιλοῦσε στοὺς ἀγροὺς στήνοντας ἕναν ξύλινο σταυρό. Δίδασκε στὴ σκιὰ τοῦ σταυροῦ. Αὐτὸ εἶχε μεγάλη σημασία καὶ βαθὺ νόημα. Φεύγοντας ἄφηνε τὸν σταυρὸ σὲ ἀνάμνηση. Μόνο δώδεκα ἐπιστολὲς ἄφησε. Μιλοῦσε προφορικά, σαγηνευτικὰ καὶ πειστικά. Τοὺς λόγους του, ποὺ σώθηκαν, τοὺς ἀντέγραφαν πιστοὶ μαθητές του. Δημιουργοῦσε στοὺς ἀκροατές του ἱερὸ ἐνθουσιασμό, μετάνοια καὶ συντριβή. Τὸν ἀκολουθοῦσε μία λαοθάλασσα διψασμένων ὑποδούλων. Τὸν ἄκουγαν μὲ θαυμασμὸ ἀκόμη καὶ ἀλλόθρησκοι. Ἦταν μέρη ποὺ ἔμενε δύο-τρεῖς ἡμέρες. Ἔτρεχαν ὅλοι νὰ τὸν ἀκούσουν μὲ προσοχὴ καὶ θαυμασμό. Οἱ λόγοι ρίζωναν βαθιὰ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Οἱ στόχοι ἐπιτεύχθηκαν καὶ μυστικὰ χαιρόταν. Μίλησε κατὰ τῆς ἀδικίας, τῆς κακίας, τῶν παθῶν, τῆς ἀμάθειας, τῆς ἀσέβειας καὶ τῆς ἀθεοφοβίας. Ἔφερε τὴν καταλλαγή, τὴν συνδιαλλαγή, τὴν ὁμόνοια καὶ τὴν ἕνωση. Τὸ ἦθος του ἀφόπλιζε καὶ ἐπηρέαζε τὴν μεταβολὴ τῆς ἄστατης ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ἀναθέρμανε τὴν πίστη καὶ ἐργάστηκε ἐπίπονα κατὰ τῶν φοβερῶν ἐξισλαμισμῶν. Ἀρκετοὺς παρασυρμένους ἔφερε σὲ μεταμέλεια καὶ μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ δάκρυα.
.            Νὰ τί μπορεῖ νὰ κάνει ἕνας ἅγιος. Νὰ τί ἔκανε ἕνας ἁπλὸς παπάς. Ὁρισμένοι ἱστορικοὶ δὲν τὸν ἀναφέρουν καθόλου. Τὰ σχολικὰ βιβλία τὸν ἀγνοοῦν. Στὴ Βόρειο Ἤπειρο τελείωσε μαρτυρικὰ τὸν βίο του. Ἐκεῖ εἶχε ἀφιερώσει μεγάλο μέρος τοῦ ἔργου του. Ὁ προφήτης τοῦ Γένους, ὁ ταπεινὸς παπαδάκος, ὁ ἀκαταμάχητος διδάχος, ὁ ἔνδοξος ἱερομάρτυρας ἀποτελεῖ φωτεινὴ μορφὴ τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Κάθε τιμὴ εἶναι ὀφειλόμενο χρέος, κάθε ἀποσιώπηση ἀποτελεῖ ἐμπάθεια καὶ ἀνεπίτρεπτη λησμοσύνη. Τέτοιες μορφὲς θὰ πρέπει πάντοτε νὰ προβάλλονται μὲ κάθε τρόπο. Εἶναι χρέος μας, ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας.