Μια γιασεμιά ...

Μια φουντωμένη γιασεμιά,

σκαρφαλωμένη στο μπαλκόνι μου,

ξοδιάζετε αφειδώλευτα ολονυχτίς,

τις λιγωμένες της ανασαιμιές  σκορπώντας.

Ανήμποροι να μετακινηθούν,

 ζωσμένοι από την ευωδιά,

οι γείτονες,

 στα μπαλκονάκια  τους

και στα παράθυρά τους αποξεχασμένοι,

σιωπούν

 κι αναστενάζουν μόνο πού και πού,

 στου μύρου τη λαγνεία και τη νάρκη  αφημένοι.

Στρίβουνε στο καντούνι,

ανυποψίαστοι,

κάποιοι ξενύχτηδες,

όσοι, τη δροσιά και τη χαρά

ψάχνουνε όλη νύχτα τριγυρνώντας,

κι άξαφνα,

μπλέκονται  στο δίχτυ

που' χει απλώσει  μες στη γειτονιά

η ευωδιά

κι αδύνατον να θυμηθούνε πια

πού πάνε και το πού τραβούνε.

Στης λεύκας τα κλαδιά,

-όπου η ασημένια φυλλωσιά,

 μέρα και νύχτα,

στην πιο μικρή πνοή της αύρας

 μουρμουρίζει,

καθησυχάζοντας τους ίσκιους και τις ψυχές

που  τριγυρίζουνε στις κάμαρες και τις αυλές

του ερειπωμένου αρχοντικού αντίκρυ-

ξελιγωμένα  κάποια τζιτζίκια ξεχαστήκανε,

μονότονους  σκοπούς, παράκαιρους, τερετίζοντας

απ' την οσμή του μυρωμένου έρωτα παραπλανημένα.

Κι εγώ ...

Εγώ που πρωτομύρισα τον ίδρο του γιασεμιού

 στης μάνας μου  τον κόρφο,

όταν από τα στήθια της ρουφούσα τη ζωή

κι όταν από τη μυρωδιά της χτίζονταν εντός μου

 του είναι μου  τα ριζιμιά

και του εγώ μου τα θεμέλια

 ποτίζοντας το αίμα της καρδιάς μου μόσχο,

εγώ που,

 υπηρετώντας το ψωμί  και την αγάπη,

μέσα στα πέλαγα της γης

και μες στης θάλασσας την αρμυρή αγκάλη τριγυρνώντας,

 μήνες και χρόνια χόρταινα μόνο με νοσταλγία

 κι οσμίζουμουν,

 ωσάν ο νηστικός το σπιτικό φαί

 κι ωσάν ο διψασμένος της όασης την υγρασία ,

κι  άρπαζαν τα ρουθούνια μου,  για μια στιγμή,

ανάμεσα στων τροπικών τα πνιγηρά μουσώνια,

στα υγρά μελτέμια της Μεσόγειος

 και στις ριπές  της μάνητας των άξενων των πόντων ,

του γιασεμιού και του βασιλικού τα χαιρετίσματα

 κι αμέσως μέρευε η  πίκρα του ξενιτεμού,

 μα και της μοναξιάς η αγκούσα,

 εγώ ...

Αγιάτρευτα παραδομένη στων αναμνήσεων το όπιο,

αιώνια πιστή στον έρωτά μου για τη φύση,

κάθομαι απόψε πάλι

 και κουβεντιάζω

σιγοψιθυρίζοντας στη μάνα μου,

για να της παραπονεθώ που λείπει 

και δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί της πια

την ευτυχία

που ρουφούσαμε μαζί, παλιά,

από τη  φουντωμένη γιασεμιά μας ...

πηγή