Κλισέ και μυστικά των ελληνικών νησιών

 

 

του Γιώργου Κόκουβα

Σαν βγεις στον πηγαιμό για Σαντορίνη, ναι, θα ‘ναι έγκλημα να μην δεις ηλιοβασίλεμα στην Καλντέρα. Αν ο δρόμος σου σε βγάλει στην Ικαρία, είναι δύσκολο να μην διαπιστώσεις την ραθυμία και την χαλαρότητα που έχει καταλάβει το νησί. Κι αν βουτήξεις στην Αμοργό, είναι αδύνατον να μην παραδεχτείς πως δεν σου είπαν ψέματα για το «Απέραντο Γαλάζιο». Η φήμη που συνοδεύει συγκεκριμένα νησιά είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη.

Υπάρχουν όμως και οι άλλες περιπτώσεις. Των νησιών εκείνων, που εκτός από ήλιο, θάλασσα και φως, είναι γεμάτα κλισέ και ταξιδιωτικές παρεξηγήσεις. Φαίνεται πως κάποια στιγμή, οι τουριστικές δημόσιες σχέσεις επέβαλλαν το focus σε κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ενός νησιού, ώστε να δελεάσει όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά ένα ειδικό target group επισκεπτών. 

Και κάπως έτσι, πολλά από τα πραγματικά όμορφα χαρακτηριστικά αυτών των νησιών, μένουν στην αφάνεια. Οι πιο αυθεντικές εμπειρίες, μια νόστιμη έκπληξη σε κάποιο μικρό νησιώτικο χωριουδάκι και τα μικρά μυστικά της θάλασσας θυσιάζονται για χάρη της «προσωπικότητας» που έχουν προσδώσει οι ταξιδιωτικοί οδηγοί στο κάθε νησί. Ευτυχώς, εκείνη η πραγματική γοητεία των ελληνικών νησιών, δεν παύει να παραμένει εκεί, πίσω από τα προβεβλημένα αξιοθέατα, περιμένοντας τους πιο υποψιασμένους ταξιδιώτες να προσπεράσουν τα κλισέ και να την συναντήσουν. Αν δεν καταλάβατε ακόμη τι εννοούμε, ακολουθούν παραδείγματα νησιωτικής «φήμης» και «αλήθειας». 

*Τήνος

Είναι γνωστή: Για την Μεγαλόχαρη. Η φήμη της Τήνου ως θρησκευτικός προορισμός επιτάσσει να προβάλλεται συνεχώς η εικόνα της Παναγίας της Τήνου και των πιστών που ανεβαίνουν γονατιστοί για να εκπληρώσουν το τάμα τους ως χαρακτηριστική του νησιού. Κάπως έτσι, λίγοι εικοσάρηδες θα την συμπεριλάμβαναν στην καλοκαιρινή τους wish list για τις διακοπές τους.   

Θα έπρεπε να είναι γνωστή: Για τα πανέμορφα χωριουδάκια με τα πλατάνια και τα τρεχούμενα νερά, που κρύβονται ψηλά, μακριά από τον ήχο του δεκαπενταυγουστιάτικου πανηγυριού της χώρας. Για τα ασβεστωμένα καλντερίμια του Τριπόταμου, για τους ήχους της φύσης που κανείς δεν θα περίμενε να συναντήσει στις Κυκλάδες, στην Κάρδιανη, για την γοητεία του Πύργου και φυσικά, για τις «low profile» αλλά υπέροχες παραλίες του νησιού, που αποτελούν το πραγματικό δυνατό της σημείο -ας μας συγχωρέσει η Μεγαλόχαρη. Περισσότερες εντυπώσεις από την Τήνο εδώ. 

*Πάτμος

Είναι γνωστή: Ως νησί της Αποκάλυψης. Κατ’ ανάλογο τρόπο με την Τήνο, επομένως, η Πάτμος έχει αποκτήσει θρησκευτική εσάνς και το άκουσμα του ονόματός της φέρνει αμέσως στο μυαλό το σπήλαιο του Ιωάννη και τις Μονές του νησιού. Δεν είναι μόνο αυτός ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός ευλόγησε αυτό το μέρος.

Θα έπρεπε να είναι γνωστή: Για τον τρόπο που το φως λούζει το νησί κατά την διάρκεια της ημέρας. Για την αίσθηση αρμονίας που σου μεταφέρει το μέρος – ίσως αυτό είναι που έκανε και τον Ιωάννη να «εμπνευστεί». Για τις στιγμές που προσπερνάς ένα-ένα τα επιβλητικά σπήλαια και συναντάς έναν ακόμη κόλπο, έναν ακόμη ορμίσκο που χαρίζει στο ηφαιστειογενές νησί άλλη μια πανέμορφη χρυσαφένια παραλία. Κι αν ρωτήσεις τους φαν του Αιγαίου, θα σου πουν πως η Πάτμος συνεχώς ανεβαίνει στο χρηματιστήριο του τουρισμού – και όχι απαραίτητα του θρησκευτικού. Θυμηθείτε μαζί μας τα best of της εδώ. 

*Κουφονήσια

Είναι γνωστά: Ως τα νησιά των «εναλλακτικών» και των ζευγαριών. Είναι μικρά, είναι ήσυχα, κι ακόμα δεν τα έχει αλώσει ο τουρισμός. Σωστά;

Θα έπρεπε να είναι γνωστά: Πρώτα-πρώτα για την καλύτερη θάλασσα των Κυκλάδων, όπως ακράδαντα πιστεύει σύσσωμο το in2life. Όπως θα διαπιστώσατε αν τα επισκεφτήκατε πρόσφατα, το Πάνω Κουφονήσι δεν αποτελεί πλέον τον παράδεισο των ερημιτών και των εναλλακτικών, όπως παλιότερα. Όπως γίνεται με οτιδήποτε «εναλλακτικό», ήταν τόσο καλό που δεν μπορούσε να μείνει κρυφό. Κι άλλωστε, δεν χρειάζεται να είσαι με το άλλο σου μισό για να απολαύσεις την εμπειρία του ομαδικού free camping και του γυμνισμού στο «Νερό» του Κάτω Κουφονησιού, να κολυμπήσεις στο εξωπραγματικά τιρκουάζ Πορί ή να δοκιμάσεις ρακόμελο και τοπικές πίτες στο «Καρνάγιο». 

*Ζάκυνθος

Είναι γνωστή: Για το «Ναυάγιο», την caretta caretta και τους μεθυσμένους τουρίστες του Λαγανά.

Θα έπρεπε να είναι γνωστή: Για τις απόκρημνες αλλά μαγευτικές ακτές της δυτικής πλευράς. Για τις τέλειες αποχρώσεις του γαλάζιου που μόνο στο Ιόνιο συναντά κανείς. Για τις βόλτες στην Μπόχαλη και τους περιπάτους μέσα από ενετικά κάστρα και στοές. Για την μουσικότητα της τοπικής διαλέκτου, που σε παρασύρει ευχάριστα κάθε φορά που συνομιλείς με κάποιον ντόπιο. Άλλωστε, όπως διαπιστώσαμε μετά από ολοήμερες προσπάθειες, είναι τρομερά δύσκολο να δεις έστω και μία caretta caretta. 

*Ρόδος

Είναι γνωστή: Για τα μεθυσμένα όργια στο Φαληράκι, τις ομπρέλες, την υπέρμετρη τουριστική ανάπτυξη, τον Κολοσσό κατά την αρχαιότητα και το fun της… πενταήμερης.

Θα έπρεπε να είναι γνωστή: Για την μαγευτική της φύση, για τις Επτά Πηγές, τα όμορφα χωριουδάκια  που κρύβονται από τα φώτα της δημοσιότητας, για την θέα της Παλιάς Πόλης μόλις βγαίνει το φεγγάρι και για τις παραλίες της, πέρα από το Φαληράκι και την Καλλιθέα. Προσπεράστε τα φολκλόρ μαγαζιά και τα souvenir shops, και αφήστε το νησί να σας αποκαλύψει την αληθινή του προίκα – δεν είναι και λίγη εδώ που τα λέμε. 

*Πάρος

Είναι γνωστή: Ως party island για τους έφηβους που επιχειρούν τις πρώτες τους διακοπές χωρίς την μαμά να σκούζει πίσω τους ή τους 20άρηδες που «βράζει το αίμα τους». 

Θα έπρεπε να είναι γνωστή: Και για την «άλλη» της πλευρά. Μπορεί ως ένα βαθμό να ισχύει ο party χαρακτήρας της, αλλά η Πάρος έχει και «ήσυχες» πτυχές στην προσωπικότητά της. Την ώρα που στη Νάουσα τα bars παίρνουν φωτιά, το Πίσω Λιβάδι, ο Λογαράς και η Παροικιά προσφέρονται για πιο ήρεμες και οικογενειακές στιγμές στα μικρά café και τα ταβερνάκια τους. Και την ώρα που στο Punda Beach οι σφυρίχτρες, τα νεροπίστολα και οι γυμνόστηθοι χοροί φτάνουν στο ζενίθ, οι μικρές ερημικές παραλίες από την Χρυσή Ακτή μέχρι την Αλυκή δίνουν καταφύγιο στους «ερημίτες». 

*Μύκονος

Είναι γνωστή: Για τον Πέτρο τον πελεκάνο, το κοσμοπολίτικο lifestyle, τις τιμές που «τσούζουν», τα ρεπορτάζ των ειδήσεων του Star και για το… ξενύχτι, ξενύχτι, ξενύχτι (συνοδευόμενο από μεθύσι, μεθύσι, μεθύσι). 

Θα έπρεπε να είναι γνωστή: Όχι μόνο για το ξενύχτι, ξενύχτι, ξενύχτι πάντως. Μύκονος δεν είναι μόνο το Cavo Paradiso, η Ψαρού και οι αφηνιασμένοι ρεπόρτερ. Το νησί είναι προικισμένο με πανέμορφες παραλίες, οι οποίες δυστυχώς προσπερνιούνται επιδεικτικά από τους περισσότερους επισκέπτες, που προτιμούν την πλαστική σεζλόνγκ από την καφετιά άμμο του Άγιου Σώστη, την θέα της Κάπαρης προς την Δήλο, τον εναλλακτικό Φώκο και την Φτελιά. Άλλωστε, υπάρχει και η low budget πλευρά της Μυκόνου – εμείς προσπαθήσαμε να την καταγράψουμε, και ιδού τα αποτελέσματα. 

*Καστελόριζο

Είναι γνωστό ως: Το νησί από όπου ο ΓΑΠ μας έβαλε στο ΔΝΤ και το μέρος που παρουσιάζεται τον χειμώνα στα ρεπορτάζ ως «ξεχασμένο από το κράτος που το έχει απομονώσει συγκοινωνιακά και το αφήνει στο έλεος των τουρκικών προκλήσεων». 

Θα έπρεπε να είναι γνωστό: Για το ίδιο το νησί και όχι για τα παραπάνω video. Προσπαθήστε να δείτε το γαλάζιο φόντο και να αγνοήσετε την φιγούρα του ΓΑΠ, και επιχειρήστε να εστιάσετε στο πανέμορφο λιμανάκι του νησιού, την ώρα που ο εκφωνητής του ρεπορτάζ μιλά για F16. Θα διαπιστώσετε πως το μπλε του Καστελόριζου, εκείνη η μοναδική απόχρωση που θα μπορούσε να είναι το σήμα κατατεθέν της χώρας αρκεί για να περάσει κανείς αξέχαστες διακοπές. Α, και να μην ξεχάσει να πάρει τον/την σύντροφό του μαζί, γιατί αλλιώς θα ζήσει πολύ μοναχικές στιγμές, σε έναν τόπο που έχει σταματήσει τα ρολόγια σε εποχές χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς φασαρία και χωρίς σκοτούρες. 

*Bonus: Χαλκιδική 

(μπορεί να μην είναι νησί, αλλά, μεταξύ μας, μετρά για πολλά νησιά)

Είναι γνωστή: Για το πρώτο πόδι της, όπου η νυχτερινή ζωή παίρνει φωτιά και τα χωριά πλημμυρίζουν από τουρίστες αλλά και Θεσσαλονικείς που σπεύδουν για τις αποδράσεις του Σαββατοκύριακου.

Θα έπρεπε να είναι (περισσότερο) γνωστή: Για το δεύτερο πόδι, όπου η ομορφιά των παραλιών δεν βρίσκει μέτρο σύγκρισης και η φύση οργιάζει με τον πιο καλοκαιρινό τρόπο. Το πρώτο πόδι έχει το όνομα, αλλά το δεύτερο την χάρη. Συν, ότι «συνορεύει» με άλλον έναν παράδεισο, το νησάκι της Αμμουλιανής κοντά στο τρίτο πόδι. Περισσότερα για την τελευταία εδώ και για τις ομορφιές του δεύτερου ποδιού εδώ.