ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΑ ΠΑΘΗ

ΑΡΕΤΟΥΣΑ

Τα λόγια σου Ρωτόκριτε φαρμάκιν εβαστούσα,

Ουδ’ όλπιζα, ουδ’ ανήμενα (=περίμενα), τα αυτιά μου ότι σ’ ακούσα.

Διώξε τσι αυτούς τσι λογισμούς, κ’ έγνοια καμιά μην έχεις,

Μη θέλεις να ξαναρωτάς, το πράμα που κατέχεις (=γνωρίζεις).

Και πώς μπορώ να σ’ αρνηθώ, κι α θέλω, δε μ’ αφήνει,

τούτη η καρδιά, που εσύ ‘βαλες σ' τς αγάπης το καμίνι.

Κι α δε θελήσει η μοίρα μας, να σμίξωμεν ομάδι (=μαζί),

Η ψη (=ψυχή) σου ας έρθει να με βρει, χαιράμενη στον Άδη.

Βιτσέντσου Κορνάρου, Ερωτόκριτο