Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ

Αλέξανδρος Πατσαλίδης
Δικηγόρος, Κύπρος

Η προσωρινή κράτηση ως ένα περιοριστικό μέτρο, άπτεται της εν γένει προσωπικής ελευθερίας όπως αυτή προστατεύεται στα άρθρα 5 (2) και 6 (1) (2) (3) (4) του Ελληνικού Συντάγματος, όπου κατοχυρώνεται ικανοποιητικά η προσωπική ελευθερία, τηρούμενων αναλογικά των άλλων παρεμφερών δικαιωμάτων του τεκμηρίου της αθωότητας και της τήρησης της νομιμότητας και της αναλογικότητας.

Το τεκμήριο της αθωότητας επίσης προστατεύεται από το άρθρο 6 (2) ΕΣΔΑ, καθώς και από το άρθρο 48 (1) και (2) του Χάρτη των θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς επίσης και από το άρθρο 11 (1) της Οικουμενικής διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (10/12/1948), νομοθετήματα που υπερισχύουν του Ελληνικού δικαίου.

Η αρχή της νομιμότητας και αναλογικότητας προστατεύεται από τα άρθρα 8 έως 11 του ΕΣΔΑ και υιοθετήθηκε από την Ελληνική Έννομη τάξη με την απόφαση του Συμβουλίου της επικράτειας 2112/1984 Τμήμα Δ΄. Επίσης προστατεύεται από το άρθρο 49 του Χάρτη των θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και στο άρθρο 25 (1) του Ελληνικού Συντάγματος.

Σύμφωνα με το άρθρο 296 της Ελληνικής Ποινικής Δικονομίας ο σκοπός που επιδιώκεται με την προσωρινή κράτηση είναι η εξασφάλιση ότι εκείνος στον οποίο επιβάλλεται θα παραστεί οποτεδήποτε στην ανάκριση και στο δικαστήριο και θα υποβληθεί σε εκτέλεση της απόφασης, σχετικές είναι οι πιο κάτω αποφάσεις:
Συμβ. Εφ. Αθηνών 337/2004, Συμβ. Εφ. Θεσσαλονίκης 1743/2004, Σύμβ. Εφ. Αθηνών 750/2003, Συμβ. Πλημ. Βέροιας 43/2003.

Κατά την έρευνα κατά πόσο θα πρέπει να επιβάλλεται προσωρινή κράτηση ή άλλοι περιοριστικοί όροι, πρέπει να υπάρχει η μέριμνα για την όσο το δυνατό μικρότερη δυνατή προσβολή του ατόμου κατά τρόπο που να μην είναι οποιαδήποτε απόφαση, σε οιονδήποτε βαθμό επαχθείς προς αυτό. Ο βαθμός προστασίας των προσβαλλόμενων αυτών δικαιωμάτων ενός ατόμου καθορίζεται στο κατά πόσο πράγματι οποιαδήποτε ενέργεια ήτο αναγκαία, ή υπάρχει το ενδεχόμενο άλλου είδους ενέργειας που είναι διαθέσιμη ως προς την αρτιότερη προστασία του ατόμου, σε τέτοια περίπτωση που άλλη τέτοια ενέργεια είναι διαθέσιμη επιτάσσεται να ακολουθηθεί.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι στην περίπτωση του Γέροντα Εφραίμ δεν τηρήθηκαν καθόλου οι πιο πάνω αρχές, τουναντίον ο ίδιος σαν άτομο τα τελευταία 3 χρόνια διασύρθηκε σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε οιοσδήποτε ανιδιοτελής άνθρωπος να χαρακτηρίσει την όλη συμπεριφορά προς αυτόν το λιγότερο βάναυση.

Η προσωπικότητα του έχει βληθεί παντοιοτρόπως και πανταχόθεν από το σύνολο των ΜΜΕ πράγμα το οποίο στη συνείδηση του Ελληνικού λαού έχει «βεβαιωθεί» ότι είναι ένοχος και δεν έχει το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα να ισχυρισθεί έστω ότι είναι αθώος, κατά παράβαση του άρθρου 48 (1) και (2) του Χάρτη των θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πρόσφορο και κατάλληλο μέτρο και παραβιάζει απροκάλυπτα τα δικαιώματα του ως ατόμου, σε πολλαπλάσιο βαθμό λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι στο μοναχό Αρσένιο που κατηγορείται για τα ίδια «αδικήματα» επιβλήθηκαν μόνο περιοριστικά μέτρα δια καταβολής εγγυήσεως και παρουσιάσεως στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής ανά δεκαπενθήμερο.

Το μέτρο της προσωπικής κράτησης δεν επιτρέπεται να επιβάλλεται λαμβάνοντας υπ’ όψιν μόνο τη βαρύτητα της πράξης, ουσιαστικό/ συστατικό στοιχείο είναι η ύπαρξη βάσιμης ένδειξης ενοχής.

Κάτι τέτοιο δεν έχει αποδειχθεί ουδόλως σε ότι αφορά τις κατηγορίες που βαρύνουν το Γέροντα Εφραίμ ότι δήθεν εσκεμμένα και ενώ γνώριζε ότι η λίμνη Βιστωνίδα δεν άνηκε στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, συναίνεσε και/ή συνέπραξε με άλλους με μόνο σκοπό την πρόκληση Δημόσιας βλάβης με την ανταλλαγή της μη αξιοποιήσιμης λίμνης με φιλέτα του δημοσίου. Πράξεις που έγιναν εφικτές, ξεγελώντας όλους τους αρμόδιους υπουργούς και κατ’ επέκταση τους πολιτικούς προϊσταμένους τους δηλαδή τους εκάστοτε πρωθυπουργούς, όλους τους υπηρεσιακούς των οποίων βέβαια η πείρα των και οι ακαδημαϊκές περγαμηνές δεν στάθηκαν εμπόδιο στο «δαιμόνιο» ακτήμονα μοναχό, με αποτέλεσμα την εξαπάτηση τους και έτσι έπρεπε να «προ-τιμωρηθεί» και οι συνεργούντες πολιτικοί σε καμία προ-τιμωρία δεν υπέστηκαν καθ’ ότι όλα αυτά έχουν παραγραφεί και έτσι έπρεπε να βρεθεί μια διέξοδος σε ένα κράτος που σιγοβράζει σαν καζάνι, να εκτονώσει την ενέργεια του για να μην εκραγεί, η οποία ασφαλώς και βρέθηκε αφού το ίδιο το κράτος έχει παραδεχθεί ότι εξαπατήθηκε από το Γέροντα γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθεί, παραβιάζοντας βάναυσα το ουσιαστικό άρθρο 20 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου προβλέπει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ΙΣΙΟΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ!!


Βέβαια οι κύριοι εφαρμοστές του δικαίου δικαστές/ ανακριτές δεν έλαβαν θέλω να πιστεύω από άγνοια και μόνο, υπ’ όψιν τους ότι αναφορικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Λίμνης Βιστωνίδας υπάρχει αντιδικία της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου με το Ελληνικό Δημόσιο από το 1922 και από τότε έχουν εκπονηθεί αρκετές γνωμοδοτήσεις από έγκριτους καθηγητές Νομικών σχολών και άλλων νομομαθών όλης της χώρας δια των οποίων κάθε φορά επιβεβαιωνόταν ότι η λίμνη Βιστωνίδα ανήκε πάντοτε στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου. Επίσης έχουν από το 1924 εκδοθεί σχετικά Νομοθετικά Διατάγματα και γνωμοδοτήσεις του ίδιου του Νομικού Συμβουλίου του κράτους (20/04/1924) και επί τη βάσει αυτών αναγνωριζόταν η γνησιότητα των τίτλων που υπήρχαν στο αρχείο της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου όπου το ίδιο το Ινστιτούτο Βυζαντινών ερευνών/ Εθνικό ίδρυμα Ερευνών το 2004 διαπίστωσε πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας.

Επίσης προς την κατεύθυνση αυτή εκπονήθηκαν και γνωμοδοτήσεις από τον καθηγητή του Εκκλησιαστικού δικαίου της Νομικής σχολής Αθηνών κ. Ι. Μ. Κονιδάρη και τον καθηγητή του Αστικού Δικαίου της Νομικής σχολής Αθηνών κ. Ι. Σ. Σπυριδάκη όπου και δημοσιεύτηκαν, δια των οποίων γνωμοδοτήσεων καθίσταται σαφές ότι η λίμνη Βιστωνίδα ανήκει στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου από τον 10ο αιώνα και η Μονή Βατοπεδίου προς τούτο είχε διαθέσει/ μεταβιβάσει στο Ελληνικό Δημόσιο το 1924 40.000 περίπου στρέμματα στη Χαλκιδική (Άγιος Μάμας και Σοφουλάρ) τα οποία σήμερα έχουν τεράστια αξία.

Δεδομένων όλων των συμπερασμάτων/ εκθέσεων/ γνωμοδοτήσεων/ αποφάσεων κλπ που ξεκαθάριζαν το ιδιοκτησιακό καθεστώς της λίμνης Βιστωνίδας, τότε προς τι όλη αυτή η εθελοτυφλία των εντεταλμένων αρχόντων και των θεματοφυλάκων του δικαίου;

Και πως εξήχθη το συμπέρασμα στο βούλευμα της 15ης Δεκεμβρίου 3682/2011 ότι υπήρξαν σοβαρές ενδείξεις ενοχής για καταδολίευση, απιστίας και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος; Από μέρους ενός αγιορείτη ακτήμονα μοναχού και γιατί αφού υιοθετήθηκε αυτή η ύποπτη προσέγγιση δεν απεφασίσθη και η προσωποκράτηση όλων των πολιτικών (πρωθυπουργού, υπουργού, γενικών διευθυντών, και άλλων κρατικών και πανεπιστημιακών αξιωματούχων); Για τους σκοπούς ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ!!

Ήδη η προηγούμενη καταδίκη του Γέροντα Εφραίμ από το πλημμελειοδικείο Ροδόπης έχει ανατραπεί από τον Άρειο Πάγο στις 12/01/2012.

Συνοψίζοντας φαίνεται εμφανώς ότι ο εγκλεισμός του Γέροντα Εφραίμ στις φυλακές Κορυδαλλού ήταν μια απόφαση από καιρό ειλημμένη πέραν του ότι είναι ένα μέτρο επαχθές και δυσανάλογο ως προς τα «αδικήματα» που αντιμετωπίζει και μάλιστα κατά πολύ σε σχέση με το χάσμα της θέσης των ανακριτών και της πραγματικότητας. Ένα χάσμα τόσο δυσνόητο που φαντάζει στα μάτια του απλού πολίτη ωσάν να έχουν προσδοθεί κίνητρα αλλότρια και ξένα προς τα συμφέροντα της Ελλάδος γενικότερα, τα οποία εκδηλώθηκαν ενάντια στο πρόσωπο ενός πνευματικού ανθρώπου που το μόνο που έκανε ήταν να φέρει πιο κοντά για πρώτη φορά όλους τους ορθόδοξους λαούς, πράγμα που ίσως ενόχλησε κάποια αντίθετα ισχυρά κέντρα που όμως μπορούν πολύ εύκολα να επηρεάσουν την ανίσχυρη Ελλάδα του σήμερα.

Η προσωρινή κράτηση έχει επιβληθεί σε χρονικό σημείο που μόνο ερωτηματικά μπορεί να προκαλεί, ήτοι 3 χρόνια μετά την έναρξη της εξέτασης των αδικημάτων και δεδομένου ότι ο Γέροντας Εφραίμ έχει δηλωμένο τόπο διαμονής και ουδέποτε υπήρξε ύποπτος φυγής ή αποφυγής οποιασδήποτε επαφής του με τις ανακριτικές αρχές. Στην περίπτωση της προσωποκράτησης του Γέροντα Εφραίμ ελήφθη σοβαρά υπ’ όψιν η «σοβαρή ένδειξη ενοχής» η οποία είναι από μόνη της ουσιαστικό στοιχείο με τέτοιο ειδικό βάρος που από μόνη της θα μπορούσε να κάμψει και το τεκμήριο της αθωότητας, εν όψη όμως των κραυγαλέων πραγματικοτήτων οι οποίες συνηγορούν αβίαστα υπέρ της αθωότητας του Γέροντα Εφραίμ, σίγουρα δεν υφίστατο ουδόλως σοβαρή ένδειξη ενοχής, με αποτέλεσμα να του επιβληθεί ένα τέτοιο άδικο και επαχθές μέτρο προσβολής της ελευθερίας του και της προσωπικότητας του με στιγματισμό του ενώπιον του Ελληνικού λαού, του Άγιου όρους και της Ορθοδοξίας εν γένει και αυτό με τη συνδρομή των ατόμων που ως αποστολή έχουν τη διαφύλαξη του κράτους δικαίου και που με τις πράξεις των οποίων, η κοινή γνώμη, έχει εκφέρει κρίση για την ενοχή του Γέροντα προκαταβολικά.

Επίσης οι οποιεσδήποτε διαδικασίες είχαν προηγηθεί της εκτέλεσης του εντάλματος σύλληψης του Γέροντα Εφραίμ ήτο αντισυνταγματικές καθ’ ότι αντίκειντο στο άρθρο 105 του Ελληνικού Συντάγματος στο οποίο καθορίζεται και προστατεύεται η απόλυτη αυτονομία του Αγίου Όρους από την Ελληνική πολιτεία και επίσης ο εισαγγελέας και η αστυνομία που τελικά εκτέλεσαν το ένταλμα σύλληψης παραβίασαν το καταστατικό του Αγίου Όρους και δεν είχαν την άδεια του Ιερού Πρώτου του Αγίου Όρους (ιεράς επιστασίας) ούτε και του πολιτικού διοικητή του Άγιου Όρους. Οι ουσιαστικές αυτές παραβάσεις προσδίδουν εκ προοιμίου μια παράνομη εκτέλεση του εντάλματος και κατ’ επέκταση παράνομη οποιαδήποτε μετέπειτα απόφαση.
Η παράνομη σύλληψη και κράτηση του Γέροντα Εφραίμ, συνάγεται από την φανερή παράβαση του άρθρου 7 του Καταστατικού Χάρτη του Αγίου Όρους, που συνετάχθη την 10ην Μαΐου τοῦ 1924 ὑπὸ πενταμελοῦς ἐπιτροπῆς τῆς διπλῆς ἐκτάκτου συνάξεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀποτελουμένης ἐκ τοῦ γέροντος Ἀρκαδίου, ἱεροδιακόνου Βατοπεδινοῦ, προηγουμένου Εὐδοκίμου Ξηροποταμινοῦ, γέροντος Εὐλογίου Ἁγιοπαυλίτου καὶ γέροντος Βαρλαὰμ Γρηγοριάτου, μελῶν τῆς ἐκτάκτου συνάξεως και ἐνεκρίθη ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς ἐκτάκτου διπλῆς Συνάξεως τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν μονῶν.
Όπου αναφέρεται: « Ἡ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει δικαιοσύνη ἀπονέμεται ὑπὸ τῶν Μοναστηριακῶν ἀρχῶν καὶ τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, πλὴν τῶν ποινικῶν ἅτινα ὑπάγονται εἰς τὰ ἁρμόδια Πολιτικὰ τοῦ Κράτους Δικαστήρια καὶ ἐκδικάζονται, ὡς ἀνέκαθεν, ἐν Θεσσαλονίκῃ.»
Ο Καταστατικός Χάρτης του Αγίου όρους κυρώθηκε δια του Νομοθετικού Διατάγματος της 10/16 Σεπτεμβρίου 1926, δια του οποίου διασφαλίζονται οι διατάξεις του Χάρτη, αναφορικά με τον τρόπο άσκησης και εκτέλεσης των δικαστικών αποφάσεων εντός του Αγίου Όρους , σχετικά είναι τα άρθρα 7 και 8 , το κείμενο των οποίων παρατίθεται αυτούσιο
Ἄρθρον 7.
Ἡ δικαιοσύνη ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἀπονέμεται ὅσον ἀφορᾷ τὰς ἐκκλησιαστικὰς παραβάσεις καὶ τὰς ὁριακὰς ἢ ἐκ τῶν ὁμολόγων οἰασδήποτε διαφορὰς ὑπὸ τῶν Μοναστηριακῶν Συνάξεων καὶ γεροντιῶν, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καὶ Ἐξαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετὰ δισενιαυσίας συνάξεως.
Ἐπὶ ἀδικημάτων τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ νόμου, πλὴν τῶν πταισμάτων, ἁρμόδια εἶναι τὰ ἐν Θεσσαλονίκῃ ποινικὰ δικαστήρια.
Ἄρθρον 8.
Αἱ δικαστικαὶ ἀποφάσεις αἱ κατὰ τὸ προηγούμενον ἄρθρον ἐκδιδόμεναι ἐκτελοῦνται διὰ διαταγῆς τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Διοικητοῦ καὶ διὰ τῶν ὑπ᾿ αὐτὸν ὀργάνων, συμπράττοντος ἑνὸς τῶν ἐπιστατῶν. Ὁ πρωτεπιστάτης ἀπαλλάσσεται τῆς τοιαύτης συμπράξεως.
Συνοψίζοντας τις πιο πάνω διατάξεις , όχι μόνο παραβιάστηκε το Συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους, αλλά παραβιάστηκαν και καταστατικές αρχές που ήτο απαράβατες από τις αρχές του 19ου αιώνα.
Ασφαλώς ο σκοπός του νόμου θα μπορούσε να επιτευχθεί με το λιγότερο επιβαρυντικό μέτρο των περιοριστικών όρων και όχι της προσωποκράτησης. Μέχρι την προφυλάκιση του, οι ενέργειες του Γέροντα Εφραίμ συνίσταντο σε διακονία, φιλανθρωπία, ελεημοσύνη, προσευχή, φιλοξενία, εξομολόγηση, ανιδιοτελείς πράξεις που προσφέρθηκαν σε χιλιάδες ανθρώπους που είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν από κοντά, να μιλήσουν μαζί του και να αντιληφθούν όπως και πολλοί επώνυμοι ακόμη και αρχηγοί κρατών, ότι πρόκειται για ένα αληθινό πνευματικό άνθρωπο, που σε καμία περίπτωση δεν του αξίζει η τιμωρία της φυλάκισης.

Το άρθρο 282 (3) του Ελληνικού κώδικα Ποινικής Δικονομίας σε ότι αφορά τους παράγοντες που θα πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν σε περίπτωση επικείμενης επιβολής προσωρινής κράτησης, πραγματεύεται την πιθανή φυγή η οποία θεωρείται η φυγή του δράστη που δεν έχει γνωστή διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόποινος ή φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση ή παράβαση περιορισμών διαμονής εφ’ όσον συντρέχει οποιαδήποτε από τις πιο πάνω προϋποθέσεις δημιουργείται ένα αμάχητο τεκμήριο ότι δράστης είναι ύποπτος φυγής.

Κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε στην περίπτωση του Γέροντα Εφραίμ γιατί κατά το διάστημα της έρευνας των αδικημάτων που βαρύνεται τα τελευταία 3 χρόνια ταξίδευσε πολλές χώρες και συναντήθηκε με ισχυρούς ηγέτες και ποτέ δεν σκέφτηκε να «δραπετεύσει» ή να «φύγει», αντίθετα όλοι γνώριζαν τον τόπο διαμονής του και χιλιάδες τον συνάντησαν στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου. (σχετικές είναι οι υποθέσεις Πλημ. Αθηνών 426/2011, Ποινικά χρονικά 2003/64 και Συμβ. Πλημ. Θεσσαλονίκης 563/2000).

Το κράτος δικαίου οφείλει όχι μόνο να είναι δίκαιο αλλά και να φαίνεται δίκαιο.

Εν κατακλείδι θα ήθελα να αναφέρω ότι οποιεσδήποτε προσωπικές αναφορές στο Γέροντα Εφραίμ έγιναν γιατί υπήρξα αρκετές φορές επισκέπτης της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου και έτυχα της ψυχωφελούς συναναστροφής με τους αδελφούς της μονής και το Γέροντα τους.

Εύχομαι να αλλάξει η κρίση της κυρίας Ανακρίτριας και να διακόψει την προσωποκράτηση όπως επιβάλλει το αίσθημα του κράτους δικαίου αλλά και οι ίδιες οι πραγματικότητες, για να επιστρέψει ο Γέροντας πίσω στη μονή του και στο Άγιο Όρος, που τόσο τον έχει ανάγκη.