Η μνήμη του θανάτου, όπως την έζησαν οι Πατέρες και κάνουν λόγο γι’ αυτήν, δεν είναι μια εξωτερική γνώση ότι κάποτε θα πεθάνουν. Αυτό το έχουν και οι ηλικιωμένοι που το λένε συχνά. Αλλά είναι μια χαρισματική κατάσταση, είναι η συναίσθηση της εσωτερικής νεκρώσεως. Ο άνθρωπος βλέπει την εσωτερική του ερήμωση από την Χάρη του Θεού και την ύπαρξη των παθών. Γνωρίζει ότι ο Θεός είναι Θεός ζώντων, αλλά αυτός είναι πνευματικά νεκρός, έχασε τον Θεό. Αυτό το ζουν οι άνθρωποι στην Δύση, γι’ αυτό και λένε ότι ο Θεός απέθανε. Δεν πέθανε ο Θεός, αλλά πέθανε ο άνθρωπος ως προς τον Θεό.
Όταν ο άνθρωπος εν Χάριτι βλέπη αυτήν την εσωτερική νέκρωση, τότε βλέπει την νέκρωση και σε όλη την δημιουργία. Τα αισθάνεται όλα νεκρά, πεθαμένα. Βλέπει παντού τον θάνατο. Αυτό προξενεί βαθύ πόνο, επιδίδεται στο κλάμα και αναζητά την Ζωή, τον Ζώντα Θεό, την ανάστασή του.
Αυτό είναι χάρισμα, πνευματικό γεγονός που γεννά την προσευχή. Όταν δεν υπάρχη αυτό το χάρισμα, τότε χρησιμοποιούμε εξωτερικά γεγονότα για την αίσθηση του θανάτου, όπως εικόνες τάφων, οστών κλπ.
- Ο Χριστιανισμός είναι τόσο μεγάλος ώστε αρνείται κανείς και να τον πιστεύση, όπως έγινε μετά την Ανάσταση του Χριστού “οι μεν προσκύνησαν, οι δε εδίστασαν”. Δεν εδίστασαν από έλλειψη αγάπης, ούτε από απιστία, αλλά από αίσθης του μεγαλείου. Στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού οι δίκαιοι θα εκπλαγούν, αλλά το ίδιο και οι αμαρτωλοί θα εκπλαγούν. Οι μεν γιατί δεν ανέμεναν να σωθούν, οι δε γιατί δεν ανέμεναν να καταδικασθούν.
- Εάν η μνήμη του θανάτου καθαρίζη τον άνθρωπο, πόσο μάλλον καθαρίζει ο θάνατος, δηλαδή η έλευση του θανάτου, όταν αυτό γίνεται με μετάνοια.
Γέροντας Σωφρόνιος του έσσεξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου