Χιονισμένες απόκρημνες κορφές λογχίζουν την πανάρχαια ουράνια σκέπη. Τούτα τα όρη, αθάνατοι γίγαντες, κουβαλούν αιώνες στους κατάλευκους ώμους τους όλη την ανυπότακτη ομορφιά της γης. Λευκά και τα συναισθήματα ξεχύνονται σαν αφρισμένα ξέπλεκα ποτάμια σμίγοντας με τον αγέρα σε ένα χορό μεγαλοσύνης που σκορπίζει τη ζωογόνο πνοή του βουνού στις ελατοσκέπαστες μοναχικές πλαγιές. Αργόσυρτη σιωπή κεντάει το λευκό υφαντό και η ψυχή, άγγελος του χιονιού, βαθαίνει και έτσι σαν ύμνος γαλήνιος παραδίδεται στο παρθένο καταφύγιο της αρμονίας...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου