ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Ο...Συνωστισμός
( Όπως αναφέρεται στο απαράδεκτο βιβλίο
της Έκτης Δημοτικού - που αποσύρθηκε -
ο χαλασμός στη Σμύρνη )

Εγώ της Σμύρνης δεν τις είδα τις φωτιές.
Με εφιάλτες δε μεγάλωσα γι’ αυτές.
Κι’ από χαμένες δεν κατάγομαι πατρίδες.
Όμως της ιστορίας ξεφυλλίζω τις σελίδες.
Με δέος την καταστροφή αντικρίζω.
Με πνίγει η αγανάκτηση, δακρύζω.
Κι’ αν η αντίσταση του στίχου χρέος είναι,
πέννα! Στο χέρι μου ...ψυχής συνέχεια, μείνε.
«Συνωστισμός» ο χαλασμός, ποτέ δε λέγεται.
Και των παιδιών μας οι ψυχές -
Σμύρνη που καίγεται.
Εγώ της Σμύρνης δεν τις είδα τις φωτιές.
Με εφιάλτες δεν μεγάλωσα γι’ αυτές.
Γιαγιάδες ή παππούδες δε μου μίλησαν.
Πριν γεννηθώ είχαν φύγει, δε με φίλησαν.
Μα ήταν στη γειτονιά κάποιες γριούλες
(σε -όγλου τέλειωναν, θαρρώ, τα ονόματά τους)
που όλο μιλούσαν για τα βάσανά τους.
Και για «συνωστισμό» δεν άκουσα να λένε.
Τις έβλεπα ολημερίς να κλαίνε.
Σκαμμένα πρόσωπα... Μαύρα μαντήλια,...
Ποτάαααμια δάκρυα...Σφιγμένα χείλια.

Ήταν στη γειτονιά κάποιες γριούλες,
( σε -όγλου, σίγουρα, τα ονόματά τους )
μόνες. Χαμένα, ή σκοτωμένα τα παιδιά τους.
Κι’ ανατολίτικο σαν άκουγαν τραγούδι,
σε κάποια γλάστρα μόλις φύτρωνε λουλούδι
τα μάτια τους θολώνανε...κι’ η πίκρα
μόνιμη συντροφιά τους. Μέρα νύχτα.
Εγώ της Σμύρνης δεν τις είδα τις φωτιές.
Και τις χαμένες τις πατρίδες δεν τις έζησα.
Μα καθρεφτίζονταν στα γέρικα τα μάτια-
ψυχών καθρέφτες, που γενήκανε κομμάτια.
Εγώ δεν έζησα στην πόλη ή στ’ Αϊδίνι.,
και μες στου χαλασμού δε βρέθηκα τη δίνη.
Του Βόσπορου δεν είδα την Αρχόντισσα
κι’ ούτε τη Μαύρη Θάλασσα τη γνώρισα.
Μαύρες καρδιές ίσαμε τώρα όμως βλέπω,
σ’ όποιο Μνημόσυνο Χαμένης Δόξας τρέχω.
Εγώ του Ρωμανού δεν έχω δει την Πύλη.
Μα ψιθυρίζουνε συχνά τα δυό μου χείλη:
Θέ μου! Ας ήταν η Αγιά Σοφιά και πάλι
δική Σου Εκκλησιά, μάνας αγκάλη.

*Από την ποιητική συλλογή «Κρήτη μου…»
Αφιερωμένο και στο Μικρασιατικό στοιχείο
του Ρεθύμνου.

Εύα Χαλκιαδάκη - Παπαδημητρίου
( Ειδική Γραμματέας του Δ.Σ. της
Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών)