Στό τελευταίο τεύχος τής Συνάξεως, στό Νο.120, υπάρχει άλλο ένα ψυχρό κείμενο τού Θερμού, εναντίον τού μοναχισμού αυτή τή φορά. Έχει τόν βαρύγδουπο τίτλο «Τού Θεού συνεργούντος» (τού Ιερώνυμου;). Επτά σύν ένα αρρωστήματα τού σημερινού μοναχισμού μας.
Ο άνθρωπος είναι ψυχίατρος, ειδικευμένος στήν παιδική ψυχολογία, καί από τή στιγμή πού έμαθε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε αιώνια παιδιά, ανέλαβε τήν ψυχοθεραπεία μας.
Ο άσχετος, αφού μάς φλόμωσε μέ τό ογκώδες πόνημά του, γύρω από τήν κλήση τής ιερωσύνης, η οποία σάν ταλέντο καί επάγγελμα οφείλει νά υπακούει σέ ορισμένα αντικειμενικά κριτήρια, τώρα θέλει νά εφαρμόσει τήν κλήση καί στόν μοναχισμό. Άς προσέξουμε, τήν κλήση, όχι τήν κλίση, πάνω στήν οποία στηρίζεται η παράδοσή μας καί η πίστη μας. Γι αυτόν η κλίση είναι μονοσήμαντη, κάτι πού φέρει κρυστάλλωση στό νού, ο οποίος είναι από κεί κι έπειτα καταδικασμένος σέ μιά άδοξη επανάληψη. Είναι μιά ταυτότητα η οποία ακολουθείται από μία μονοσήμαντη αντίληψη κάθε πραγματικότητος. Ονομάζεται καί πρωτόγονη σκέψη. Τί σημαίνει μονοσήμαντη έννοια τής κλίσεως; Ότι αγνοείται η ζωντανή πίστη.
Ο άνθρωπος ανήκει σέ ξένη παράδοση. Καί λειτουργεί σάν πράκτορας στήν παράδοσή μας, προπαθώντας νά τήν μεταρρυθμίσει,, σάν άλλος Βαρλαάμ. Λέει λοιπόν «θέση μου είναι πώς ο Ελλαδικός μοναχισμός διέρχεται μιά γενική καί επί μακρόν δρώσα, δυσλειτουργία, η οποία συνίσταται στήν υπερβολική αυτοπεποίθεσή του». ( Στό κείμενο διακρίνεται επίσης καί μιά εκδίκηση). Ο άνθρωπος ανήκει σέ μιά πολιτισμική πραγματικότητα, τής Δύσεως, η οποία στηρίζεται εξ’ολοκλήρου στήν αμφιβολία. Καί μέ θεσμούς οι οποίοι στηρίζονται σέ κριτήρια, προσπαθεί νά εξασφαλίσει κάποια βεβαιότητα, ένα σταθερό ΕΓΩ.
Ο άνθρωπος ανήκει σέ μιά ξένη παράδοση, στήν οποία δέν υπάρχει πλέον μοναχισμός, δέν υπάρχει Θεός, δέν υπάρχει πίστη, η οποία σάν μοναδικό της περιεχόμενο έχει τόν διαλογισμό. Τήν επιστήμη τού κενού. Άνήκει σέ μιά ξετρελλαμένη Δύση η οποία προσπαθεί νά θεραπεύσει το Μηδέν μέ τό Βουδιστικό Κενό.
Αυτός ο ανόητος, άσχετος ακόμη καί τής ενορίας, νομίζει πώς έχει κατανοήσει τόν μοναχισμό, τό Άγιον Όρος. Πώς είναι ικανός νά βοηθήσει τήν αναζωπύρωση τής κλίσεως μέ τά κριτήρια τής κλήσεως. Μιά θερμοφόρα πού ζεσταίνει τό παγωμένο κεφάλι τού Ιερώνυμου εδώ καί χρόνια καί σάν τόν Ρασπούτιν τής αυτοκρατορικής αυλής τής Ρωσίας, νομίζει πώς μπορεί νά μεταρρυθμίσει, νά κάνει θαύματα. Όπως καί η κλίκα τών οπαδών τού Ζηζιούλα.
Γιά νά βρούμε μιά ισορροπία άς διαβάσουμε έστω καί βιαστικά, τό βιβλίο πού είναι αφιερωμένο στόν γέροντα Εφραίμ τόν Κατουνακιώτη. Εκεί ο μεγάλος δάσκαλος τής ασκητικής, ο γέρων Ιωσήφ, καλεί τόν Εφραίμ κοντά του, αλλά έχει καί τόν εξής λογισμό. «Άχ βρέ Εφραίμ, κι εσύ σάν τούς άλλους είσαι». Ιδού λοιπόν τό Άγιον Όρος ήταν πάντοτε κατοικημένο από τούς άλλους καί από τούς ίδιους. Ο Θερμός δέν καταλαβαίνει ούτε τούς άλλους, ούτε τούς ίδιους. ΑΣ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ.
Αμέθυστος πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου