(απόσπασμα)
Η πιο λογική και απαραίτητη μορφή ιδιοκτησίας είναι αυτή της γαιοκτησίας. Η ιδιοκτησία του κεφαλαίου είναι αδιαφανής και συνεπώς όχι αναμφισβήτητα δικαιολογήσιμη. Εξ άλλου έχει την τάση να αυξάνεται συνεχώς, πράγμα που οδήγησε στις διάφορες μορφές εκμετάλλευσης. Ο Μάρξ μετέφερε τις γνώσεις του για τα κακά του κεφαλαίου σε κάθε είδος ιδιοκτησίας. Το αποτέλεσμα ήταν, σε κάθε κομμουνιστική επανάσταση να αφαιρείται εκείνη ακριβώς η ιδιοκτησία που ήταν η πιο λογική, η ιδιοκτησία των αγροτών. Οι πολλές αρνητικές επιπτώσεις είναι γνωστές. Ο κομμουνισμός δεν είχε ποτέ επιτυχία στη γεωργία. 60 χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση η Σοβιετική Ένωση αναγκάζεται να αγοράζει σιτάρι από τη Δύση. Στη βιομηχανία αντίθετα, έχει να επιδείξει επιτυχίες, οι οποίες οπωσδήποτε μπορούν να συγκριθούν με αυτές της Δύσης, αν πάρει κανείς υπ` όψη του το συντομότερο χρόνο της τεχνικής πραγματοποίησής τους.
Από το βιβλίο του Χέρμπερτ Γκρουλ ,
‘Ένας πλανήτης λεηλατείται’, ( Νότος, 1982)
Η απαλλοτρίωση του εδάφους είχε μόνο αρνητικά επακόλουθα. Η απαλλοτρίωση του κεφαλαίου αντίθετα κανένα. Αν το κράτος ήθελε να έχει οικονομικές επιτυχίες έπρεπε να συμπεριφερθεί ακριβώς όπως και ο καπιταλιστής. Οι μετοχές είναι μερίδια συμμετοχής στην εκμετάλλευση της γης. Τα μερίδια αυτά είναι εντελώς ανεξάρτητα από την ιδιοκτησία του εδάφους. Ο κάτοχος όμως δεν έχει καμία επιρροή ούτε πάνω στην οικονομική δραστηριότητα ούτε έχει και καμία ιδέα για το τι γίνεται στην πραγματικότητα με το μερίδιό του. Η οικονομία γίνεται όλο και πιο ανώνυμη, όπως ακριβώς και η κρατική μηχανή.
Παρ` όλ` αυτά οι περισσότεροι λαοί ήξεραν μέχρι ακόμα και τον 20ο αιώνα, ότι εξαρτώνταν από κάθε άποψη απόλυτα από την εδαφική τους κυριαρχία. Ήταν αναμφισβήτητο, ότι από το έδαφός τους έπρεπε να εξασφαλίσουν τη διατροφή τους ή να λιμοκτονήσουν. Μόλις στον 20ο αιώνα η εξειδίκευση ολόκληρων λαών αυξάνεται τόσο, ώστε να μην είναι βιώσιμοι χωρίς την ανταλλαγή αγαθών. Μ` αυτό όμως χάθηκε και κάθε αίσθημα για τη σημασία του χώρου και της πυκνότητας του πληθυσμού. Οι κάτοικοι των πόλεων, που στο μεταξύ ο αριθμός τους έχει φτάσει τα δισεκατομμύρια, έχουν χάσει κάθε αίσθηση για τους πραγματικούς συσχετισμούς και τη ζωτική τους βάση. Τον κόσμο τον ανακάλυψαν ξανά, μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 1960, ως μολυσμένο περιβάλλον. Αυτό όμως αποτελεί μόνο μια μικρή άποψη του σύγχρονου κόσμου. Μπροστά στις άλλες απειλητικές όψεις του, οι άνθρωποι είναι ακόμη τυφλοί και τους κρατούν συνεχώς τυφλούς.
Πώς έγινε και έχει μπει στο περιθώριο ο φυσικός ρυθμιστικός κύκλος στο μεγαλύτερο τμήμα του πλανήτη μας, μέσω της ανθρώπινης οικονομίας; Και πώς μπόρεσε να συμβεί, ώστε να χαθεί σχεδόν ολοκληρωτικά η συναίσθηση των νόμων του;
-Επειδή οι σημερινοί χωρίς ιστορία κάτοικοι αυτού του πλανήτη δεν έχουν μια γενική εικόνα των τελευταίων 200 χρόνων, πολύ δε λιγότερο, δεν μπορούν να σκεφτούν μακρύτερα από αυτά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου