Αλλάξαμε ζωή

Μέ τίς απολύσεις καί τίς μειώσεις τών μισθών πολλές οικογένειες αναγκάζονται νά κάνουν «νέα συμβόλαια ζωής», νά αλλάξουν συνήθειες, νά αλλάξουν τόν ρυθμό τής καθημερινότητάς τους.

Μιά από τίς καλά αμοιβόμενες υπαλλήλους τού Υπουργείου Οικονομικών, πού είχε ρυθμίσει τήν ζωή της –καί τά δάνειά της– μέ βάση τίς καλές αποδοχές της, τώρα αισθάνεται ότι όλα –ακόμη καί τά αυτονόητα– χρειάζονται επανεκτίμηση καί επαναπρογραμματισμό. Στήν εφημερίδα Καθημερινή (23.10.2011) δήλωσε: «Έχω τοιχοκολλήσει τά έξοδα γιά νά μήν ξεπερνάω τό όριο. Καλοριφέρ δέν έχουμε ανάψει καί δέν προβλέπεται νά ανάψουμε άμεσα. Έχουμε περικόψει τίς άσκοπες μετακινήσεις μέ τό αυτοκίνητο. Έχουμε αλλάξει ζωή. Τελεία.».

Χρησιμοποιώντας τήν τελευταία φράση ως εφύμνιο θά μπορούσε κανείς νά επαναλάβη τούς στίχους τού Σεφέρη: «Μέ τί καρδιά, μέ τί πνοή, / τί πόθους καί τί πάθος / πήραμε τή ζωή μας λάθος! / κι’ αλλάξαμε ζωή». Προσαρμόζοντας αυτούς τούς στίχους στήν μεταπολιτευτική Ελλάδα, μπορεί κανείς νά τούς ερμηνεύση ως εξής: Μέ πολλούς πόθους καί πολύ πάθος καταναλώσαμε όλον τόν δανεικό μας πλούτο, κι’ αυτό ήταν τό μέγιστο εθνικό λάθος μας. Φύγαμε μακριά από τήν παραδοσιακή μας ολιγάρκεια. Εγκαταλείψαμε τήν προβλεπτική λογική. Χάσαμε στήν καθημερινή ζωή καί τήν ελληνικότητα καί τήν ορθόδοξη χριστιανική ασκητικότητά μας. Ως έθνος αλλάξαμε πρότυπα, «αλλάξαμε ζωή».

Όταν η λάθος πορεία οδηγή σέ πόνο, η θεραπεία βρίσκεται στήν μετάνοια, στήν αλλαγή πορείας, στήν –επί τό ορθότερον– αλλαγή ζωής.

Νά καταδειχθούν οι νοσογόνοι παράγοντες

Δυστυχώς, βλέποντας μακροσκοπικά τά πράγματα στήν χώρα μας, μέσα πάντα από τόν υποκειμενισμό τής προσωπικής παρατήρησης, δέν είναι ακόμη αισθητή η επιθυμία πραγματικής αλλαγής, αληθινής μετάνοιας. Δέν φαίνεται νά υπάρχη ούτε η μεταμέλεια τών συντρόφων τού πολύπαθου Οδυσσέα, όπως τήν στιχούργησε ο Σεφέρης: «Αφού μάς μέναν παξιμάδια / τί κακοκεφαλιά / νά φάμε στήν ακρογιαλιά / τού Ήλιου τ’ αργά γελάδια /... / Πεινούσαμε στής γής τά πλάτη, / σά φάγαμε καλά / πέσαμε εδώ στά χαμηλά / ανίδεοι καί χορτάτοι».

Εδώ πού πέσαμε σάν Κράτος είναι πολύ χαμηλά. Κι’ εδώ πού βρεθήκαμε θά παραμείνουμε, πιθανώς οι πολλοί, γιά καιρό ακόμη «ανίδεοι», αλλά δυστυχώς όχι καί χορτάτοι. Δέν θά ξέρουμε ούτε τόν εαυτό μας, ούτε μέ σαφήνεια τίς δυνάμεις πού προσπαθούν νά ρυθμίσουν (κατά τό συμφέρον τους) τήν κοινωνία μας. Τό ανησυχητικό είναι ότι τό «νόστιμον ήμαρ», η ημέρα τής επιστροφής στήν εστία τής παραδόσεώς μας, φαίνεται ότι απομακρύνεται όλο καί πιό πολύ από τίς επιθυμίες μας. Ίσως γιά τούς πολλούς νά είναι κάτι πού δέν τούς ενδιαφέρει πιά καθόλου.

Εδώ φθάσαμε, γιατί κάποιοι μάς έπεισαν ότι δέν μάς αρκούσε τό «παξιμάδι», ούτε τά άφθονα κηπευτικά τής γής μας. Μάς έπεισαν ότι η πείνα μας έπρεπε νά ικανοποιηθή, χωρίς νά υπολογίζουμε τό κόστος, από «τ’ αργά γελάδια» τού Ευρωπαϊκού ενδοκοσμικού παραδείσου.

Αυτοί πού μάς έπεισαν είναι γνωστοί στήν πρόσφατη ιστορία μας καί πρέπει νά καταδειχθούν ως νοσογόνοι παράγοντες, ώστε νά αρχίση κάποια στιγμή η θεραπεία τής χώρας μας.

π.Θ.Α.Β