Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα - Οδοιπορικό στα Πλατύστομα Λευκάδας

Εδώ τώρα πια είναι δράμα η ζωή

Νατάσα Φίλιππα

Στο ορεινό χωριό των Πλατυστόμων Λευκάδας, ζουν όλοι και όλοι πενήντα άνθρωποι, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι ηλικιωμένοι। Όσοι νέοι έχουν απομείνει καταπιάνονται με γεωργικές εργασίες, ενώ τα λιγοστά παιδιά που υπάρχουν στο χωριό μεταφέρονται στο σχολείο της Καρυάς με ταξί, αφού λεωφορείο από το χωριό περνά μόνο τρεις φορές την εβδομάδα.

Γιατρός επισκέπτεται την περιοχή μία φορά την εβδομάδα, ενώ η εξέταση των κατοίκων του γίνεται στο υποτυπώδες ιατρείο που έχει δημιουργηθεί μέσα σ' ένα κοντέινερ, δίπλα απ' το εγκαταλελειμμένο στη μοίρα του κτήριο του Δημοτικού Σχολείου Πλατυστόμων.

Η άφιξή μας στο χωριό αποτέλεσε για ορισμένους από τους κατοίκους του ευκαιρία για κουβέντα, ευκαιρία για διαφυγή από την μοναξιά. Καθίσαμε στο παραδοσιακό καφενεδάκι της Μαρίας, το οποίο διατηρεί ακόμη και σήμερα όλα τα χαρακτηριστικά του παραδοσιακού ελαιοτριβείου. Εκεί συνήθως μαζεύονται οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού για να <<ξορκίσουν>> την μοναξιά τους...

<<Θέλουμε να ακουστεί η φωνή σας. Η φωνή κάθε κάτοικου που ζει στο πιο μικρό και το πιο απομακρυσμένο χωριό της Λευκάδας. Θέλουμε να αναδείξουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε στην καθημερινότητά σας, μήπως αύριο κάποιος ενδιαφερθεί>>, απάντησα όταν με ρώτησαν τι με φέρνει στην περιοχή τους.

<<Εδώ τώρα πια είναι δράμα η ζωή>>, λέει με παράπονο ο 63χρονος Απόστολος Βονιτσάνος, ο οποίος πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή στο χωριό. <<Είμαστε λίγοι και δεν βρίσκουμε, ούτε να κουβεντιάσουμε μερικές φορές. Η ορεινή Λευκάδα έχει εγκαταλειφθεί από χρόνια. Είμαστε άξιοι της τύχης μας εμείς που τους ψηφίζουμε>> λέει εκφράζοντας την έντονη αγανάκτησή του. <<Άμα βρισκότανε κάθε χρονιά έστω ένας Δήμαρχος να φτιάχνει ένα έργο, δεν θα ήταν έτσι η κατάσταση. Τώρα με την οικονομική κρίση, λυπάμαι για την Ελλάδα που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Γιατί δεν είναι η Ελλάδα που ξέραμε;...

Τα προβλήματα της καθημερινότητας σε έναν τόπο ορεινό και απομακρυσμένο σίγουρα είναι πολλά και ορισμένες φορές δυσεπίλυτα. Δουλειές στο χωριό δεν υπάρχουν, εκτός απ' αυτές που σχετίζονται με τη γη. Αυτός είναι και ο λόγος που το χωριό πλέον έχει σχεδόν ερημώσει...

Οι περισσότεροι κάτοικοί του αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν εδώ και πολλά χρόνια στο Περιγιάλι, όπου οι συνθήκες ζωής είναι πιο εύκολες και όπου κανείς μπορεί ευκολότερα να βρει δουλειά, χάρη και στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.

Κι όμως, όσοι έχουν απομείνει σήμερα στο Πλατύστομα, αρνούνται πεισματικά τις ευκολίες που τους υπόσχεται ο τουρισμός και η θάλασσα. Αγαπούν πολύ τον τόπο τους. Επιμένουν να ζουν εδώ, κι ας πρέπει να μετακινούνται κάθε φορά αρκετά χιλιόμετρα για να προμηθευτούν τα απαραίτητα για να ζήσουν. Κι ας έφυγαν τα παιδιά για την πόλη.

Νιώθουν βαθιά ικανοποίηση και υπερηφάνεια που καταφέρνουν μέχρι σήμερα να μένουν πίσω, στην πατρίδα τους... Το μόνο που ζητούν είναι το αληθινό ενδιαφέρον όλων αυτών που κατά καιρούς εναλλάσσονται στην εξουσία, όλων αυτών που συνήθως τους θυμούνται πριν τις εκλογές και τους ξεχνούν την επομένη...

πηγή