Θύμιος Παπανικολάου
Στο δελτίο ειδήσεων του MEGA την Τρίτη (11/10/2011) προβλήθηκε ένα ρεπορτάζ για μία εκδήλωση-συναυλία στον Πειραιά όπου ο Νταλάρας ερμήνευσε ποιήματα της Ελένης Αρβελέρ για το Βυζάντιο.
Ως εδώ τίποτα το ιδιαίτερο για το MEGA και για όλο το συγκρότημα Λαμπράκη. Για αυτούς πολιτισμός είναι μόνο ότι κάνουν οι Νταλάρες, οι Σαββόπουλοι και όλος ο καθεστωτικός συρφετός και φυσικά οι ιδιοκτήτες του ομίλου.
Οι «φιλανθρωπίες» της Μαριάνας Βαρδινογιάννη και βέβαια ότι γίνεται στο κρατικοδίαιτο Μέγαρο Μουσικής του Λαμπρακιστάν.
Διαβάστε εδώ
Δεν θα ασχολούμασταν με το συγκεκριμένο ρεπορτάζ εάν επρόκειτο απλά για την προβολή του Νταλάρα όμως ο απώτερος σκοπός ήταν διαφορετικός.
Στο ρεπορτάζ αυτό αφού στη αρχή φάγαμε στη μάπα για πολλοστή φορά τον Νταλάρα να τραγουδάει ακολούθησε ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία της Αρβελέρ στο οποίο αναφερόταν στην περίοδο του Βυζαντινού αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού ο οποίος σε μια κρίσιμη και δύσκολη περίοδο για την επιβίωση της αυτοκρατορίας δήμευσε μεγάλο μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας για να ανασυγκροτήσει το κράτος και τον στρατό φέρνοντας το ως παράδειγμα προς μίμηση για την σημερινή κατάσταση, ενώ από κάτω οι αφιονισμένοι πασόκοι (μόνο αυτοί πλέον αντέχουν να παρακολουθήσουν συναυλία του Νταλάρα) ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.
Απλοϊκή ταύτιση τελείως διαφορετικών καταστάσεων και εποχών με πολύ δόλιο όμως σκοπό.
Πέρα από τη γενικευμένη επίθεση στην εθνική μας υπόσταση αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι η ορθοδοξία, τελευταία έχει μπει στο στόχαστρο των ντόπιων και ξένων τοκογλύφων και η περιουσία της Εκκλησίας.
Δεν είναι μόνο η δημόσια περιουσία που ξεπουλιέται ταχύτητα και όσο όσο και η μικρή ιδιοκτησία που δημεύεται μέσω των χαρατσιών, έχουν βάλει στο μάτι και την εκκλησιαστική περιουσία που είναι κυρίως ακίνητη.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα γιατί πάνω στα ζητήματα της εκκλησίας επικρατεί τεράστια σύγχυση.
Έχουμε τεράστιες και ασυμφιλίωτες διαφωνίες με τον τρόπο που διαχειρίζεται η ηγεσία της εκκλησίας την περιουσία που κατέχει ερχόμενη σε κατάφορη αντίθεση με τις αυθεντικές ιδέες του χριστιανισμού και η οποία ήρθε στη κατοχή της από τις χιλιάδες δωρεές των απλών πιστών, αυτό συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια δεν είναι τωρινό φαινόμενο και το γνωρίζουν και οι πέτρες.
Ο Λένιν περιέγραφε αυτό το φαινόμενο ως εξής: «Όμως οι χριστιανοί, από τότε που ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία του κράτους, «λησμόνησαν» τις «απλοϊκότητες» του πρωταρχικού χριστιανισμού με το δημοκρατικό-επαναστατικό πνεύμα του." ( ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΣΕΛ 55 ).
Άλλωστε και η σημερινή ηγεσία της εκκλησίας ειδικά ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και ο πατριάρχης Βαρθολομαίος ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα με την Νέα Τάξη και τα ιδεολογήματά της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να γινόμαστε ουρά των ιδεολογημάτων του ταξικού εχθρού. Ο κύριος ταξικός εχθρός σήμερα δεν είναι η διεφθαρμένη γραφειοκρατική εκκλησιαστική ιεραρχία αλλά το κεφάλαιο και οι πιο επιθετικές αιχμές του οι τράπεζες και οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι.
Όταν το βαθύ λαρύγγι της κατοχικής κυβέρνησης και της τροϊκας το MEGA ωρύεται υστερικά υπέρ της δήμευσης της περιουσίας της εκκλησίας κάθε νοήμων άνθρωπος πρέπει να προβληματίζεται.
Όπως έλεγε και ο Κάρλ Λίμπνεχτ όταν χειροκρότησαν την ομιλία του οι πολιτικοί του καθεστώτος:
«Το να χειροκροτούν αυτά που είπα οι ταξικοί μου αντίπαλοι σημαίνει ότι είναι λάθος και τα ανακαλώ».
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι αν δημευτεί μεγάλο μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας από την κυβέρνηση ο ελληνικός λαός δεν θα δει δεκάρα τσακιστή, όλα θα ξεπουληθούν ταχύτατα και θα πάνε υπέρ των δανειστών και θα χαθεί και η ευκαιρία να αξιοποιηθεί σωστά υπέρ του ελληνικού λαού.
Για αυτό ουρλιάζουν υστερικά εναντίον της εκκλησίας διάφορα "αριστερά" δεκανίκια του συστήματος με μπροστάρη τον Ψαριανό.
Είναι σαν κάποιος την περίοδο της Γερμανικής κατοχής να υποστηρίζει την δήμευση της περιουσίας της εκκλησίας από τους ναζί επειδή είναι υπέρ του χωρισμού εκκλησίας-κράτους.
Εδώ ανατρέπεται πλήρως το λενιστικό δόγμα: «Με τον Κερένσκυ εναντίον του Κορνίλωφ».
Σήμερα είναι ώρα ευθύνης και για τον ορθόδοξο κλήρο και φυσικά δεν αναφερόμαστε στην ανώτερη ιεραρχία και σε διάφορους χρήσιμους ηλίθιους που δυσφημούν την ορθοδοξία όποτε ανοίγουν το στόμα τους όπως ο Άνθιμος και ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων που θυμήθηκε να πλέξει το εγκώμιο του χουντικού Ντερτιλή.
Υπάρχουν φυσικά και οι εξαιρέσεις όπως ο μητροπολίτης μεσογαίας Νικόλαος που έχει πάρει ξεκάθαρα θέση εναντίον της κατοχικής κυβέρνησης για αυτό στάζουν χολή εναντίον του τα κατοχικά ανδρείκελα ο Σηφουνάκης και ο Μίλτος Παπαϊωάννου.
Ο μοναδικός δρόμος σήμερα για τους απλούς παπάδες και μοναχούς είναι δίπλα στον ελληνικό λαό και στους αγώνες ζωής και θανάτου εναντίον των κατοχικών δυνάμεων αυτός είναι ο ορθόδοξος δρόμος για κάθε αυθεντικό χριστιανό που νοιάζεται για τους συνανθρώπους του.
Η ορθόδοξη εκκλησία έχει τελείως διαφορετική παράδοση από τις εκκλησίες της Δύσης. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι βρέθηκε για εκατοντάδες χρόνια υπό ξένη κατοχή.
Ποτέ δεν άλλαξε τα δόγματά της όπως έκαναν οι προτεστάντες για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη του καπιταλισμού (Μαξ Βέμπερ, προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού).
Πολυάριθμα είναι και τα παραδείγματα κυρίως ανθρώπων του κατώτερου κλήρου που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν στο πλευρό του λαού στους μεγάλους απελευθερωτικούς αγώνες: Τουρκοκρατία, 1821, γερμανική κατοχή και συμμετοχή στο ΕΑΜ)
Φυσικά υπήρξαν και αυτοί που υπηρέτησαν τις κατοχικές δυνάμεις κυρίως από τις ανώτερες βαθμίδες της ιεραρχίας και καλλιεργούσαν στο λαό την ηττοπάθεια και την μοιρολατρία.
Οι ταξικές διαφορές και αντιθέσεις υπήρχαν και υπάρχουν και στο εσωτερικό της εκκλησίας.
Κάθε αξία όμως κρίνεται στο σήμερα και στην πράξη.
Όλοι οι αυθεντικοί αγωνιστές της ορθοδοξίας πρέπει να δώσουν σκληρή μάχη ώστε να αλλάξει τελείως η διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο ελληνικός λαός θα αντιμετωπίσει το φάσμα της πείνας και της απόλυτης φτώχειας σε αυτό η Εκκλησία έχει τις δυνάμεις και το δίκτυο (οι χιλιάδες ενορίες από το ένα άκρο της Ελλάδος μέχρι το άλλο) να τον στηρίξει και πρέπει οπωσδήποτε να το κάνει. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι λαός εξαθλιωμένος και πεινασμένος δεν μπορεί να αντισταθεί, για αυτό και η πρώτη μάχη που έδωσε το ΕΑΜ ήταν ενάντια στην πείνα.
Τέλος όσον αφορά την Αρβελέρ με τους βαρύγδουπους και πομπώδεις τίτλους δεν νομίζουμε ότι τέτοιες άστοχες συγκρίσεις διαφορετικών ιστορικών περιόδων δικαιολογούν τη φήμη της ως ιστορικού.
Ο Αλέξιος προσπαθούσε να σώσει την αυτοκρατορία από τους εξωτερικούς εχθρούς δεν ενεργούσε για λογαριασμό τους όπως οι σημερινοί γκαουλάιτερ: αυτή είναι η τεράστια διαφορά των δύο περιόδων που η Αρβελέρ δεν αναφέρει.
Τελικά ο βήχας και ο καθεστωτισμός δεν κρύβονται.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου