«Δεν έπαψα να δουλεύω. Σκυλί αγαρηνό. Εβραζε το αίμα μου. Ηθελα να κάνω κουμάντο. Κατάφερα να είμαι ελεύθερος στον τόπο μου, στο σπίτι μου κι όχι σαράβαλο σε κανένα γηροκομείο. Προσπάθησα να 'μαι δίκαιος, να μη βλάψω άνθρωπο».
Στα 93 του χρόνια ο μπαρμπα-Βαγγέλης Καίσαρης κινείται σιγά σιγά κάθε πρωί με το μπαστούνι, πηγαίνοντας στο καφενείο του στον παραλιακό δρόμο της Χώρας στην Τήνο (στο μικρό σπιτάκι του έχει τη μόνιμη βοήθεια μιας Πειραιώτισσας που τον φροντίζει και του μαγειρεύει).
Εξωμερίτης από το αμφιθεατρικό χωριό Υστέρνια, φτωχόπαιδο της Εκτης Δημοτικού («δεν είχα στον ήλιο μοίρα»), ασχολήθηκε αρχικά με χωράφια και γελάδια. Κύρια δουλειά του για σχεδόν τριάντα χρόνια ήταν μεταφορέας μαρμάρων από λατομεία του νησιού με τρία γαϊδουράκια.
«Από τα γαϊδούρια έβγαλα λεφτά, έκανα περιουσία. Φόρτωνα και ξεφόρτωνα μάρμαρα, περίπου 180 οκάδες κάθε ζωντανό, πήγαινα αποστάσεις 3-4 χλμ. από τα λατομεία στα μικρά λιμανάκια της Αμμου, της Βαθής. Τα μάρμαρα των δυο μεγάλων εκκλησιών στον Πύργο, του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Νικολάου, εγώ κουβάλησα τα περισσότερα. Επτά εγχειρήσεις κήλης έχω κάνει. Αντεξα» λέει, παρ'όλο που καρδιολογικά προβλήματα τον ταλαιπωρούν.
Χήρος εδώ και χρόνια, έχει δυο γιους, μια κόρη, εγγόνια και δισέγγονα. «Η παντρειά θέλει αλάτι, αλάτι και πάλι αλάτι για να στεριώσει», θα πει, δηλώνοντας όμως αμετανόητος λάτρης του ασθενούς φύλου. «Οι γυναίκες μού δίνανε ζωή. Ημουν περίχαρος, γλεντζές, έπινα αλλά δεν ξενύχταγα». Για να προσθέσει με πειραχτική διάθεση: «Παντού υπάρχει νόμος / στα μάτια όχι όμως».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου