Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΓΙΟΥΝΓΚ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ

«....Παλιά, όταν ζούσαν ο Ιακώβ και η Ρεβέκκα, ο άνθρωπος ήταν ακόμη αρκετά απλός και απονήρευτος ώστε να τρέξη κατ’ ευθείαν σε αυτό που ή ξ ε ρ ε πως ήταν η πηγή της γνώσης – στην περίπτωση των παλαιών Εβραίων ήταν «ο Κύριος» - και να ρωτήση αυτό που ήθελε να μάθη. Εκείνον τον καιρό, μπορούσε ακόμη να ακούση τί του έλεγε σε απάντηση ο αόρατος συνομιλητής του.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που έχουν κρατήσει αυτήν την αγαθή απλοϊκότητα, αλλά πρέπει να πω ότι είναι πολύ σπάνιοι, και φαίνεται, δυστυχώς, να εξαφανίζωνται.

Αυτό το χαρακτηριστικό ακολουθεί την αρχή της πρωτόγονης φυλής Elgonyi στην Ανατολική Αφρική, που κατά παράδοση τα μέλη της εμπιστεύονταν ολόκληρη τη μοίρα τους στα όνειρα των γιατρών τους. Αλλά είπαν στον Jung λυπημένοι το 1925: «Όχι, από τότε που ήρθαν οι Άγγλοι δεν ξαναείδαμε άλλα μεγάλα όνειρα, επειδή, βλέπετε, ο Περιφερειακός Διοικητής ξέρει τί θα έπρεπε να κάνουμε». Στη λογοκρατούμενη εποχή μας όλοι μας, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, εμπιστευόμαστε όλο και περισσότερο τον «Περιφερειακό Διοικητή» και όλα όσα αυτός αντιπροσωπεύει.

Έτσι έχουμε χάσει την επαφή – στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε τελείως ξεχάσει – με την υπερφυσική, σοφή καθοδήγηση που υπάρχει στο ασυνείδητο, και την οποία ο Jung έφθασε να ονομάση «η απόλυτη γνώση» στο δοκίμιο που έγραψε για τη συγχρονότητα (Σημ: C. G. Jung: «Συγχρονότητα: Μια μη αιτιατή συνδετική αρχή», στο έργο : «Η δομή και οι δυναμικές της ψυχής», τόμος 8ος, Άπαντα, Princeton University Press, 1968, παρ. 948.) Παλαιότερα, το ανθρώπινο γένος συνήθιζε να δίνη ένα όνομα σε αυτήν την απόλυτη γνώση, και την ονόμαζε «Θεό», «Κύριο», «νου του Βούδδα» και ούτω καθεξής.

Ο Lorens van der Post αποδίδει ακόμη και την ανελέητη εξόντωση της φυλής των Βουσμάνων κυρίως στο γεγονός ότι «ήταν αδύνατον να εξημερωθούν».

Ή, με τη γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Jung για να περιγράψη την περίπτωση των πρωτόγονων Elgonyi, ήταν αδύνατον να τους κάνουν να παρατήσουν τα όνειρά τους και να εμπιστευθούν τον «Περιφερειακό Διοικητή».

Όμως ολόκληρη η περιγραφή του Hans Taaibosch από τον van der Post στο γοητευτικό του μυθιστόρημα «Ένα τραγούδι του Mantis» δείχνει ζωντανά πόσο καλύτερο μερίδιο διάλεξαν οι Βουσμάνοι, όταν αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την καθοδήγηση του θεού τους Mantis, μπροστά στον «Περιφερειακό Διοικητή».....»

Ο «ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ», σκοτωνει τήν ψυχή μας.

Ο κομισσάριος Ράμφος προσπαθεί νά μάς πείσει μέ κομμουνιστικό πάθος ότι αληθινή μας Πατρίδα είναι η Δύση όπως παληά προσπαθούσαν νά μάς πείσουν γιά τη μητέρα Ρωσία.
Αμέθυστος

Δεν υπάρχουν σχόλια: