Σα θελήσεις στο τόπο της να κατοικήσεις, μια πέτρα εκεί να χτίσεις, τις πύλες της θ’ ανοίξει μόνο, αν σημάδι του κρατάς ότι πολίτης είσαι.
Ότι είσαι ταξιδευτής παντός καιρού, αναγνώστης και γραφιάς του παλίμψηστου του χρόνου.
Ότι άκουσες τον οργασμό της γης με το πέλμα γυμνό στη γαστέρα της.
Ότι ως ταμένος, του μέχρι θανάτου έρωτα, που κυοφορεί το αμάραντο της φύσης, δρέπεις τις λέξεις του.
Ότι άγρυπνος νανουρίζεις όνειρα στην απεραντοσύνη της νύχτας ταΐζοντας χόρτο τα βρέφη.
Ότι νοιώθεις ντροπή μπροστά στα λουλούδια από την έλλειψη οίησης για την ομορφιά τους και περιγράφεις με τις αποχρώσεις τους το απερίγραπτο.
Ότι είσαι εσαεί ερωτευμένος με το σύμπαν των μικρών πραγμάτων.
Ότι το αλάτι είναι τα κρυσταλλωμένα δάκρυα
Ότι έστω για μια στιγμή είδες τη στιγμή της αιωνιότητας.
Ναι, ότι είδες να κάθεσαι απέναντί σου. Ότι συ είσαι το αποσπασμένο πλευρό.
Ότι πέρασες την μέχρις εδώ έρημο χωρίς θεό.
Του τόπου τούτου πολίτης είσαι.
Νίκος Καρούζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου