ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ (GURDJIEFF)
ή “Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΔΟΣ”
Η πρακτική.
Η διδασκαλία Γκουρτζίεφ απαιτεί άμεση βίωση. Ο Γκουρτζίεφ θεωρεί τον άνθρωπο “σαν ένα πείραμα” του όποιου ο ίδιος είναι ο πειραματιστής:
-Είχα ανάγκη από ποντίκια για τα πειράματα μου.
-Πώς;
-Ναί, ποντίκια.
Ο Γκουρτζίεφ είχε ακόμα στη διάθεση του ορισμένα “ποντίκια” ή, “εκπαιδευμένα πειραματόζωα” -αν και οι βασιλιάδες των ποντίκων έχουν φύγει για την πλειοψηφία”.
Η “βίωση” αυτή προϋπέθεται έντονη φυσική προσπάθεια, στέρηση ύπνου, παρατεταμένες νηστείες και συναισθηματικά σοκ, κυρίως ύστερα από περιόδους έντονης δοκιμασίας και συνήθως διεξαγόταν σε χώρα ξένη από αυτή της προέλευσης του νέου μέλους.
Εξάλλου, ο οπαδός όφειλε να κάνει διαρκείς προσπάθειες ενδοσκόπησης -ονομαζόμενες “ή εργασία”-προκειμένου να:
-Καθαρίσει την ψυχική του λειτουργία -Ισορροπημένη κακώς, στον σύγχρονο άνθρωπο- συμφωνά με τις διδασκαλίες του Γκουρτζίεφ.
-Να αποδιώξει, χωρίς έλεος, οτιδήποτε είχε σκεφτεί, πιστέψει, ή “πιστέψει ότι ήξερε” μέχρι τότε. Επρόκειτο για τη “διάλυση της ψεύτικης προσωπικότητας”, που του είχε δημιουργηθεί από την κοινωνία και τη “συλλογική ύπνωση” στην οποία είχε συνηθίσει να ζει στο παρελθόν.
Κατά τον Γκουρτζίεφ, “ο άνθρωπος είναι μία μηχανή, που αντιδρά στα ερεθίσματα” και μόνο σπάνια όντα, σωστά καθοδηγημένα, είναι ικανά -”εργαζόμενα” στον εαυτό τους- να αποκτούν μία καθαρή θέληση και μία αθάνατη ψυχή. Για να κατακτήσουν αυτό το “ανώτερο επίπεδο συνείδησης”, δεν χρειάζεται ένας γκουρού, ένας γιόγκι ή ένας παπάς, έλεγε ο Ουσπένσκυ, “αλλά, είναι απαραίτητος ένας καλός καθηγητής”.
“Είναι προφανές, ότι αν θεωρούμε δεδομένο, ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι μηχανές κι ότι ο εαυτός μας δεν είναι, τείνει να γεννηθεί μία επικίνδυνη τάση. Αν oι άλλοι είναι μηχανές, γιατί να μην τους χρησιμοποιήσουμε σαν τέτοιες”;
Ο διχασμός της προσωπικότητας, λοιπόν, γίνεται ένας τελείως νόμιμος τύπος εκπαίδευσης για μία πιο οξεία συνείδηση του εγώ. Και σ’ αυτό το σημείο παρεμβαίνει ένα είδος πνευματικής αντιστροφής, πολύ πιο επικίνδυνης από τον αμοραλισμό.
Ο αληθινός πνευματικός κίνδυνος ξεκινάει τη στιγμή όπου το καλό ονομάζεται κακό, και το κακό, καλό. Η διαστροφή, που δημιουργείται έτσι είναι αθεράπευτη.
Κατά τον Γκουρτζίεφ, αυτή η κατάσταση “Συνείδησης” αναζητήθηκε από τους φακίρηδες -φυσική σκληραγώγηση-, τους μοναχούς -έλεγχος συναισθήματος- και τους γιόγκι -”διανοητική” εργασία-, που ακολούθησαν ο καθένας μία από τις τρεις μεγάλες οδούς πνευματικότητας, αλλά μόνο η “Τετάρτη Οδός” επιτρέπει τη σύνθεση τους, και πολύ πιο γρήγορα, διευκρινίζει, χάρη σε ένα συγκεκριμένο “μικρό χάπι”.
Η “Τετάρτη Οδός”, η “Οδός του Πονηρού Ανθρώπου”, πασπαλίζεται με ψυχοτρόπα
η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου