Λόγια της πλώρης

Ένα κείμενο από αυτά που όταν τα διαβάζω μονολογώ: θάθελα να μπορούσα να το γράψω. Ένα κείμενο του Πάνου Θεοδωρίδη που δημοσιεύτηκε στον Αγγελιοφόρο http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=103191 και μιλάει για κάποιες πολυάνθρωπες ομάδες που κραυγάζουν: Μην ξεπουλάτε στους ξένους. Δώστε τα σε μας τζάμπα.

Εμαθα, με τα χρόνια, να ψυλλιάζομαι διάφορες υστερίες και υπόγειες διαδρομές διαβάζοντας μιαν είδηση. Και, αυτήν τη φορά, ήταν το σπίτι του Καρκαβίτσα που κατεδαφίστηκε μετά την απόφαση μιας συνέλευσης οικιστών. Ηταν μια είδηση καμωμένη να με μετατρέψει σε μαντρόσκυλο που δαγκώνει, δε γαβγίζει απλώς. Αυτήν τη φορά, δεν περιορίστηκα στα λογάκια των άλλων, αλλά εμπιστεύτηκα τα ματάκια μου. Και ταξίδεψα νοητώς στα Λεχαινά, την πατρίδα του συγγραφέα του «Ζητιάνου» και της «Λυγερής», όχι ως περαστικός χρήστης του δρόμου Πατρών – Κυλλήνης, αλλά ως παρατηρητής των χαρτών του Γούγλη.
Το σπίτι του Καρκαβίτσα βρίσκεται στην πλατεία των Λεχαινών, δίπατο και καλοδιατηρημένο. Υπάρχει επίσης η προτομή του. Δηλαδή τα βασικά τα έπραξαν οι επίγονοι εκείνης της παράξενης εκσυγχρονιστικής γενιάς στην οποία ανήκε ο ίδιος ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Τα Λεχαινά είναι μια κώμη που έχει δίπλα της το αεροδρόμιο της Ανδραβίδας και το λιμάνι της Κυλλήνης. Αμφότερα, καλές υποδομές. Διαθέτει όμως σε αφθονία και τη μόνιμη πληγή της δυτικής, κυρίως, Πελοποννήσου: αυθαίρετους οικιστές. Είναι μια παράξενη πανάρχαια ομάδα ανθρώπων, που ενθαρρυμένοι από την έλλειψη οργανωμένου κράτους και έμπειροι διαχειριστές του σύγχρονου αρματολισμού, με τόσες εκατοντάδες στελεχών του κράτους διαχρονικώς μέλη, έχουν καλύψει την ακτή των Λεχαινών με εκατοντάδες αυθαίρετα σπίτια, τα οποία προστατεύει ο μέγιστος μεταξύ των Ελλήνων Απόλυτος Νόμος: η Προεκλογική Χαλάρα. Εμφανίζεται κάνας υπουργός, περιφερειάρχης ή αυστηρός υπάλληλος με στόχο κάποια κατεδάφιση και του βγάζουν την οδοντοστοιχία αμέσως, ακόμη κι αν διατηρεί τα 32 του δόντια. Αυτό που έφτιαξαν είναι ένα μακρινάρι – μαστίχα κολλητά στη θάλασσα, που διαθέτει σύλλογο, υποστηρικτές ακόμη και στο διαδίκτυο με τρυφερές απόψεις και ανθρωπισμό να φαν και οι κότες. Αν είχαμε κράτος, θα σχεδίαζε κάποια νομαρχία κάποτε ένα ρυμοτομικό σχέδιο θερινού οικισμού, με κανόνες και φτηνά οικόπεδα, σε απόσταση 100 μέτρων από το κύμα. Αλλά δεν έχουμε κράτος ικανό να πολεοδομήσει και ο Καλατράβας είναι ακριβός. Οπότε οι οικιστές, που κάποτε χρησιμοποίησαν το θερινό κατάλυμα του αδελφού του Καρκαβίτσα για να αποδείξουν ότι ο τόπος κατοικείται από την 4η Ολυμπιάδα, τώρα αποφάσισαν να «καθαρίσουν» την «πηγή της ρύπανσης», κατεδαφίζοντας ένα καλύβι. Διότι επί αιώνες πολλούς τα «καλύβια» ήταν ο πάγιος τρόπος των ξωμάχων να κατοικούν εκτός του ιστού των χωριών και των πόλεων. Αλλά η Ελλάς περιφρονεί τα καλύβια και το ΠΑΣΟΚ δε σκαρφίστηκε κανέναν αναπτυξιακό όρο να τα βαφτίσει αξιοπρεπώς, όπως «ενδιαιτήματα προχώ οικοανάπτυξης» για να γλιτώσουν.
Το σπιτούδι ήταν τόσο γνωστό ως σπίτι του Καρκαβίτσα, ώστε δεν το ήξερε μήτε ο αρμόδιος αντιδήμαρχος της περιοχής, που ωστόσο άσκησε το επάγγελμα του μεταφορέα μπάζων και τα πήρε από εκεί! Την ανακοίνωση των οικολογούντων δε χρειάζεται καν να διαβάσω, διότι πρώτα απαιτώ να είχαν ειδοποιήσει την πλησιέστερη εφορεία νεωτέρων να κυρύξει διατηρητέο ένα καλυβάκι του 1900 στο οποίο παραθέριζαν λίγοι αξιόλογοι δημιουργοί της περιοχής. Το ότι καμία εφορεία δε θα ασχολούνταν, δεν είναι προς απορίαν. Αλλη σωλήνωση η μία, άλλη σωλήνωση η άλλη.
Σε καμία δε βάρυνε το όνομα του Καρκαβίτσα. Τώρα, άφκετέ με, διότι διαβάζω πάλι «τα λόγια της πλώρης». Με κράζει η θάλασσα.