Ακόμα αν είναι της χαράς, ευφρόσυνες, ερωτικές, του γλεντιού, του γέλιου – στο ίδιο σημείο καταλήγουν: ίχνη δακρύων . Γιατί έχουν πια παγώσει, μαζί με τα σβησμένα κεριά του βίου κι αυτό η ψυχή δεν το αποδέχεται. Οι πιο πρόσφατες, καπνίζουν ακόμα και φέρνουν πιο ορμητικούς ποταμούς στα μάτια.
Οι μοναδικές μνήμες που μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς δάκρια είναι εκείνες του μέλλοντος. Εκτός κι αν αφορούν το σημαντικότερο, το πλέον κρίσιμο σημείο του μέλλοντος, οπότε ερχόμαστε πάλι στα ίδια.
Η απάθεια, δεν είναι τίποτα σοβαρό – την πετυχαίνουν κιόλας μονάχα όσοι πεθαίνουν προκαταβολικά και ζουν βιάζοντας την ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να διαχειρίζεται συνεχώς τον πόνο της ύπαρξης. Σέβομαι απεριόριστα όσους το πετυχαίνουν αυτό χωρίς να καταφεύγουν σε μεταφυσικές αρλούμπες*. Τους υπόλοιπους, τους κατανοώ.
Η αδυναμία είναι η αρχαιότερη μνήμη μας.
*συμφωνούμε φίλε μου!!!"... η ορθόδοξη θεολογία, όπως εκφράσθηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι αντιμεταφυσική".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου