Στους δρόμους, τα μαγαζιά είναι κλειστά, τα καφενεία γεμάτα, οι βιτρίνες, όσες ακόμη φυτοζωούν δε σου επιτρέπουν ούτε καν να ονειρευτείς, οι κουβέντες γυρίζουν γύρω από ίδια και τα ίδια.
Δυό ηλικιωμένοι μιλούν δυνατά.. ''αν μου πουν πτώχευση σήμερα ή μετά από δυό μήνες, ποιά η διαφορά'';
με το φεγγαρι αγκαλια
Γεμίσαμε τετράγωνα, με γωνίες αιχμηρές και λόγια που κτυπούν κατ ευθείαν στην καρδιά. Γωνίες που αρνούνται να σε κρύψουν, χωρίς χαιδέματα και μουσικές. Πλατείες με κουκουλοφόρους και δακρυγόνα. Πρόσωπα καλυμένα με ειδικά προιόντα για να αντέχουν στα χημικά.
Πολλές φορές, το παρελθόν έχει στήσει καρτέρι στον ακριβώς παράλληλο δρόμο, όπου κινείσαι καθημερινά και αρνείσαι να το συναντήσεις. Χρόοονια τώρα.
Να πας! Να δεις που όλα εκείνα έχουν μείνει ίδια.
Το πάρκο έχει γεμίσει παιδιά. Τα ταβερνάκια δεξιά. Ο δρόμος αριστερά όπου σε περίμενε εκείνη η citroen.. 5502 το νουμερο της. Τι όμορφος που ήταν ο έρωτας στα 17. Ανέμελος σα ψίθυρος.
Έχει ξηλωθεί η τσέπη της μπλε ποδιάς σου. Ένα νεογέννητο γατάκι έχει μπλεχτεί στα κλαδιά ενός θάμνου. Το παίρνεις αγκαλιά.
Το επιβλητικό νεοκλασσικό είναι ακόμη σχολείο. Πίσω από την πυροσβεστική. Με το ίδιο κιτρινωπό χρώμα στους τοίχους και πολλά γκράφιτι. Η πόρτα ανοιχτή, το σκέφτεσαι.. θέλεις να την περάσεις, η αυλή δείχνει άδεια, Ιούνιος, τι να απαντήσεις όμως αν σε ρωτήσουν ποιά είσαι και τι ζητάς;
Φεύγεις. Ο δρόμος που πολλές φορές ονειρεύτηκες να σφίζει από ζωή, είναι άδειος. Μαγαζιά κλειστά. Ακόμη κι εκείνο το μεγάλο, το αρτίστικο με την τύπισα που έραβε τα φορέματα για θεατρικές παραστάσεις και εξτριμ γάμους. Άδειο. Η ταμπέλα στα σκονισμένα τζάμια ''χτυπήστε το κουδούνι'' έχει παραμείνει.
Β. Όλγας στο ύψος της Μαρτίου.
Ένα πηγαδάκι από νεαρές μαμάδες.. ''καλύτερα λαντζέρης στην Ελλάδα, παρά λαντζέρης στο εξωτερικό''.. προλαβαίνω να ακούσω αυτό το κομμάτι της κουβέντας τους..
Κάποτε, μήνα Ιούνιο η μόνη μας κουβέντα ήταν το.. που θα πάτε εσείς διακοπές; ααα στη Θάσο; και τι λέτε είναι όμορφα εκεί; δλδ πιό όμορφα από την Σαμοθράκη; εμείς λέμε φέτος να πάμε στην ....
αα ρε περασμένα μεγαλεία.. μόνο να ξέραμε.. τότε.. πως το τέλειο κι η ευτυχία που ψάχναμε ήταν εκείνα που είχαμε.. και ποτέ δεν αναγνωρίσαμε θεωρώντας τα δεδομένα..
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου