delta- kapa
Στάθη τ’ αγόρι ΄μ, εγώ σε πιστεύω (ίσως μάλιστα ακόμη και να εύχομαι να είναι έτσι) δηλαδή, το grand finale πλησιάζει. Ένα φοβάμαι μόνο: επειδή στην Ελλάδα (στην οποία γεννήθηκε μεταξύ άλλων και η δραματική ποίηση) μέχρι και στην πολιτική της ιστορία, οι εξελίξεις και οι μεταλλάξεις έχει καθιερωθεί να διατυπώνονται με έντονο το τραγικό και επεισοδιακό στοιχείο. Αναρωτιέμαι ποια μορφή θα πάρει «το καινούριο Κυπριακό» που θα χρειαστεί να πληγωθεί η χώρα για να συμμαζευτούμε για τα επόμενα 40 χρόνια. Ίσως , υποψιάζομαι, επειδή η «εθνική καταστροφή» της παραγωγικής και οικονομικής αποδυνάμωσης της χώρας ακριβώς επειδή ήταν αργή διαδικασία, είναι δυσνόητη και δυσδιάκριτη κατευθείαν και πρακτικά στην ανώριμη και απαίδευτη λαϊκή πλειοψηφία,
να μην αρκεί για την μεταστροφή του πολιτικού θυμικού. Αυτό θα μας οδηγήσει σε μια με κάθε μέσο παράταση της κρίσης γιατί από το grand finale λείπει ακόμη εκείνη η σε όλους ορατή οργασμική έκρηξη που τινάζει τα δεδομένα στον αέρα και θα επιτρέψει επιτέλους στους Έλληνες να (ξανά)πούνε ίσως (επιτέλους) για τελευταία φορά ότι η μεταπολίτευση τέλειωσε … κι ότι τάχα το πολιτικό σκηνικό μπήκε στον 21ο αιώνα …
Δεν είμαι απαισιόδοξος, (το καλό και το κακό είναι ανακατεμένα πάντα) αλλά για οτιδήποτε ελπιδοφόρο σημάδι συναντάς, σφύρα μου κλέφτικα.
Δεν ξέρω Μήτσο, πραγματικά τα έχω χαμένα
Δεν μπορώ δηλαδή να καταλάβω πώς γίνεται η χώρα (ή τουλάχιστον η εξουσίαζουσα elite της) να έχει πάθει τέτοια ομαδική παράκρουση, αυτό που τόσο εύστοχα περιέγραψε ο Γιαννουλόπουλος ώς “Η ευγενής μας τύφλωσις”, για να μην αναφέρω το ανατριχιαστικά επίκαιρο, πρό 20ετίας, απόφθεγμα
“Ποτέ άλλοτε το κράτος και το έθνος δεν βρέθηκαν, χάρη στην απλόχερη μεσολάβηση του ‘πολιτικού κόσμου’, σε τόσο αγαστή σύμπνοια με τον χαρτοπαίχτη της επαρχίας και με το τσόκαρο των Αθηνών”
Θέλω να ελπίζω ότι, για λόγους τρέχουσας γεωπολιτικής ισορροπίας, δεν θα (μας αφήσουνε να) ζήσουμε εθνική συρρίκνωση, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ διάδοχη κατάσταση. Η μπίλια γυρίζει και το που θα κάτσει είναι πιά περισσότερο θέμα τύχης παρά (λογικών) επιλογών. Το μόνο που φαίνεται να τους νοιάζει, και σκοτώνονται σαν τα σκυλιά, είναι το να πάρουν μέρος στο party που λέγεται “Πώς ξεπουλάμε δημόσια περιουσία σε ιδιωτικά χέρια έναντι πινακίου φακής”, sequel του “Πώς φορτώνουμε ιδιωτικά χρέη (ομόλογα) στις πλάτες φορολογούμενων (δάνεια Ε.Ε)”, που βέβαια ξεκίνησε με το “Πως να φαληρίσετε μιά χώρα σε 40 χρόνια χωρίς να ανοίξει ρουθούνι”
Ολα τ’ αλλα (νομίζω ότι) είναι χάντρες και καθρεφτάκια, οι άνθρωποι εκτός από παντελώς ανίκανοι (πνίγοντας εν τη γεννέση της κάθε διαφορετική προσπάθεια) είναι και αδίστακτοι. Παίζεται το τομάρι τους και δεν ορρωδούν σε τίποτα
Οσο για την απαισιοδοξία, μην ξεχνάς ότι (κατά Αγγλοσάξωνες):
“a pessimist is a well informed optimist” οπότε μόλις ξεμυτίσει κάτι i will let you know…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου