Παλαιά δεν ήταν έτσι. Ερχόμασταν με δέος στις Καρυές. έμπαινες στο Πρωτάτο και έλυωνες από την ιστορία του..

Αγιορείτικη αυτοκριτική, από τον μοναχό Παΐσιο τον Καρεώτη (2)

Διαβαστε το πρώτο μέρος

- Δηλαδή, η διαπίστωση ότι άλλαξαν οι ευαισθησίες και τα θέματα των διοικούντων, είναι κρυάδα για σένα; Παλαιότερα, στα χρόνια μου, το Όρος είχε φωνή, ισχυρή μάλιστα Όταν άρχισαν οι πρώτες αλλοιώσεις στην παιδεία, έβγαλε κείμενο τρανταχτό ।Ότανκάποιος ανόητος έβγαλε μία ταινία βλάσφημη για τον Χριστό μας, η Ιερά Κοινότητα και ο Πρώτος, με εκατό καλογήρους, βγήκαν σύσσωμοι στη Θεσσαλονίκη για να διαμαρτυρηθούν Άφησε, τις ευαισθησίες για την πίστη, που καιροφυλακτούσαν να μην προσβληθεί Τι να πρωτοθυμηθώ; Τώρα γίνονται χειρότερα, και εμείς πανηγυρίζουμε στο ναό της «κοιμήσεως»





- Δεν κατάλαβες φαίνεται, αυτό που είπα ενωρίτερα. Το Άγιον Όρος δεν είναι μια κοινωνία αποκομμένη, κάπου μεταξύ ουρανού και γης. Η κάθε εποχή δίνει μια μορφή ζωής στο Όρος. Μάλιστα, με τα μέσα και τις συγκοινωνίες που έχουμε τώρα, ζει τη συγκεκριμένη, τη δική μας εποχή. Παλαιότερα, ο έξω κόσμος ήταν κατά βάση αγροτικός. Είχε ευλάβεια. Ήταν δεμένος με τη γη της πατρίδος. Σήμερα ο κόσμος είναι αστικός και πολυπολιτισμικός. Αδιάφορος, τεχνοκρατικός. Βλέπει το χώμα σαν αξιοθέατο. Βλέπει ένα ζώο του δάσους και ψάχνει να δει από πού μπαίνει η μπαταρία του. Σου είπα, προσγειώσου. Έξω όλα τα μετράμε με τα ευρώ. Αυτό το φρόνημα το κεφαλαιοκρατικό, έρχεται πότε-πότε να ξεκουρασθεί εδώ. Έρχεται να προσκυνήσει, μήπως και εξαγιασθεί. Γι' αυτό όλες σχεδόν οι επίσημες συζητήσεις, είναι οικονομικές.



- Δηλαδή, με άλλα λόγια, να αφήσουμε τους εξέχοντες κοσμικούς να μας κάνουν κουμάντο στον τόπο μας; Αυτό θες να πεις;



- Δεν λέω, τι πρέπει να γίνεται. Λέω, τι γίνεται. Εξάλλου, ούτε πρόκειται ποτέ να σε ρωτήσουν, οπότε δεν έχει νόημα η συζήτησή μας. Ανώφελος κόπος.



- Ναι, αλλά νοσταλγώ και πονώ. Στον διοικητικό τομέα είμαι απογοητευμένος. Σε ρωτώ, το καλό του τόπου είναι το οικονομικό, ή το πνευματικό; Όλοι γνωρίζουμε ότι πολλές φορές αυτά είναι αντίθετα.



- Δεν μου λες, εσύ που είσαι παλαιός. Δεν γνωρίζεις, ότι δεν υπάρχει θεσμική εξουσία, η οποιαδήποτε, είτε πολιτική, ή οικονομική, ή κοινωνική, ή θρησκευτική, που να μη βάζει την ουρίτσα του ο έξω από εδώ; Ε! λοιπόν μη πετάς στα σύννεφα.



- Παλαιά δεν ήταν έτσι. Ερχόμασταν με δέος στις Καρυές. έμπαινες στο Πρωτάτο και έλυωνες από την ιστορία του. Έβλεπες τον Πανσέληνο, τον Θεοφάνη, τα αναλόγια, τα στασίδια και πέταγε ψηλά η καρδιά σου. Όλοι οι άγιοι που πέρασαν από εκεί, έρχονταν μπροστά σου, σαν σε ένα συλλείτουργο. Τώρα, τι να δεις; Σίδερα μέσα, λαμαρίνες απ' έξω. Μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ένας ασθενής, που σβύνει στο κρεββάτι των «ειδικών» χειρούργων. Άσε με, γιατί με πιάνουν τα δάκρυα όταν τα θυμάμαι.



- Άλλαξε θέμα, τώρα. Περνάει η ώρα. Κάτι έλεγες για το πώς επικοινωνούμε με τον κόσμο. Μη μιλάς γι' αυτό, γιατί τον κόσμο τον έχεις στην τσέπη σου. Είναι μαζεμένος ολόκληρος μέσα στο κινητό σου. Μήπως διαφωνείς;



- Έφθασε να γίνει αναγκαίο κακό.



- Άμα είναι κακό, πέταξέ το. Η απλωταριά είναι αριστερά. Μη μου λες λόγια μόνο. Ούτε τη συχνή επαφή με τον κόσμο την έφεραν οι νεώτεροι. Στο καράβι όλο ασπρογένηδες βλέπω.



- Παλαιά, για να βγεις από το Όρος, ήταν μια ολόκληρη ιστορία. Χαρτιά, άδειες, οδοιπορίες, πολύωρα ταξίδια. Ήταν μεγάλη απόφαση να κάνεις μια έξοδο.



- Είτε τώρα, είτε παλαιά, το ταξίδι για τα πνευματικά μας, είναι ξύδι. Εγώ αυτό ξέρω.



- Ο άγιος Αθανάσιος, προκειμένου να μη γίνονται ταξίδια, προτιμούσε να έχει το Όρος όλα τα χρήσιμα και αναγκαία για τη ζωή του καλόγερου.



- Άμα μπει ο λογισμός για έξοδο, και του πουλιού το γάλα να έχει, ο καλόγηρος θα βγει.



- Σταμάτα πιά, την ειρωνεία. Άσπρο λέω, μαύρο θα πεις. Μαύρο λέω, άσπρο θα πεις. Βάλε επιτέλους έναν καλό λογισμό.



- Ξέρω τι λέω εγώ. Αλλά δεν είναι η ώρα για να μαλώσουμε. Φεύγω, γιατί νύχτωσε ... Ευλόγησον.

Φεβρουάριος 2011

μοναχός Παΐσιος Καρεώτης