Η φύση είναι λογική και παράγει οργανισμούς, όντα, βράχια, δέντρα. Το περίεργο είναι ότι ο άνθρωπος, που είναι δημιούργημά της, διορθώνει την πραγματικότητα με την τέχνη. Αυτή η υπέρβαση κάνει τον άνθρωπο να αναζητά το θείο και έτσι ο άνθρωπος αυτός γίνεται θεϊκός.
Το καινούργιο που δημιουργεί δεν είναι, όπως νομίζει, απαραίτητα από την πραγματικότητα, που σαν καθρέφτης μας αντικατοπτρίζει. Παρ' όλα αυτά, όμως, ζούμε σε έναν κόσμο που δεν τον έχουμε φτιάξει εμείς, αλλά τον βρίσκουμε φτιαγμένο και χαλασμένο πολλές φορές από τους προηγούμενους. Και φρίττουμε και πάσχουμε όπως αυτοί οι δύο, που έχασαν τον παράδεισο και απέκτησαν τη γνώση.
Τι ήθελε να μας λυπηθεί ο Προμηθέας και να μας φέρει τη φωτιά; Τα δώρα τα θεϊκά δεν είμαστε άξιοι να τα χρησιμοποιούμε. Πήραμε τη φωτιά και αλληλοσκοτωθήκαμε. Φτιάξαμε υγρό πυρ, κανόνια και πυραύλους, όχι προς όφελός μας, αλλά προς καταστροφή μας. Καλύτερα να κρυώναμε και να ήμασταν ελεύθεροι, χωρίς άγχος, χωρίς κρίση και ταλαιπωρία.
Οταν μας συμβεί ένα πολύ μεγάλο κακό παρακαλούμε και φωνάζουμε «δίνω όλο μου το βασίλειο για ένα άλογο», προκειμένου να σωθούμε από της μάχης το χαλασμό. Ο πολιτισμός αρχίζει από τους φτωχούς ποιητές, που αυτοκτονούσαν για ιδέες και όχι από τους πλούσιους. Ποιο θα είναι το μέλλον του πολιτισμού;
ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου