Και, ενώ ο επιστήμονας, με μετρήσεις και αναλύσεις, έφερνε στοιχεία του παρελθόντος στο φως, ο λαός ήταν εκείνος που σαν, από κάποια εφημερίδα, διαλαλούσε την κοινωνικότητά του, μέσα από τις αόρατες επιφυλλίδες που, τάχα, είχε δημιουργήσει...
Ο λαός καλά γνωρίζει της ψυχής τα πάθη.
Ο επιστήμονας με την έρευνα, σημειώνει τα στοιχεία, καταγράφει τα στατιστικά και καταλήγει σε συμπεράσματα.
Ο λαός καλά γνωρίζει τι τον απασχολεί και τι τον καίει.
Ο τεχνοκράτης ορίζει πίνακες και καταλήγει, σε ψυχρούς αριθμούς, που αραδιάζει στα κατάστιχα.
Ο λαός καλά γνωρίζει την επιστήμη, την κάθε επιστήμη, αλλά δεν ξέρει τ’ όνομά της. Και μια από τις επιστήμες, που ο λαός μας έχει κατατροπώσει, σε βαθμό μεγάλο, είναι η ψυχολογία.
Ο λαός καλά γνωρίζει, τα των δημοσίων σχέσεων.
Σε εποχές, που τα μέσα επικοινωνίας ήσαν ανύπαρκτα, ελάχιστα ή αδύναμα, αυτός ο λαός ήταν, που κατάφερε επάξια, να μεταδίδει τα μηνύματά του. Και, ενώ ο επιστήμονας, με μετρήσεις και αναλύσεις, έφερνε στοιχεία του παρελθόντος στο φως, ο λαός ήταν εκείνος που σαν, από κάποια εφημερίδα, διαλαλούσε την κοινωνικότητά του, μέσα από τις αόρατες επιφυλλίδες που, τάχα, είχε δημιουργήσει.
Η χαρά, η λύπη, η ευτυχία, η δυστυχία, ο γάμος, η γέννηση, η ασθένεια, ο θάνατος, αιτίες, για τις οποίες σήμερα, σελίδες ειδικές στα έντυπα, ασχολούνται, για να μας ενημερώσουν. Χρόνια ο λαός όμως, εμείς οι ίδιοι δηλαδή, σε άλλες εποχές, που έλλειπαν τα μέσα αλλά πρόβαλλε τεράστιο το πρόβλημα της επικοινωνίας, και αυτής της ανάγκης του ανθρώπου να συνυπάρχει, να συμμετέχει, να ανακοινώνει, να εξωτερικεύει, ανακάλυψε το τραγούδι.
Από τη στιγμή της γέννησής τους, όλα τα όντα προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Το κάθε ον ανάλογα με τα φωνητικά, κινητικά, νοητικά του χαρακτηριστικά. Ο άνθρωπος πιο σύνθετο στην ομιλία του και σαν πιο αναπτυγμένο ον, πολύ γρήγορα, από τους πρώτους άναρθρους πρωτόγονους λαρυγγισμούς, τις κάποιες αργότερα φυλετικές ιαχές –για να ξεχωρίζει η οικογένεια ή η φυλή-, τις ύστερες πολεμικές κραυγές, έφτασε επιτέλους και στην επικοινωνία της αγοράς. Αφού, μετά το κλείσιμο σε τρώγλες, σε σπηλιές, ήρθε πιο κοντά με τα ίδια αυτά τα άτομα, που όλη την υπόλοιπη ημέρα, ξεκινούσαν μαζί για τον αγώνα της επιβίωσης, έχοντας κατά νου να προστατευθούν και να προστατέψουν, τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και τον "άλλο" που βρισκότανε κοντά. Δίπλα τους. Χαϊδεύτηκαν, ακούμπησαν ο "ένας" τον "άλλον", ξεθάρρεψαν, και οι κραυγές μαλάκωσαν και γίνανε φωνές. Και μας διδάσκει η ιστορία, πως ο πρώτος έναρθρος λόγος, ήταν έμμετρος. Προσπαθώντας μάλλον να μιμηθεί τη φύση, τους ήχους της και τα ζώα της, τα πουλιά και το κάθε τι που συνυπήρχε, έφτασε γρήγορα – γρήγορα, ο πρωτόγονος ημιτελής άνθρωπος να μιλάει, να συνέρχεται, να συνευρίσκεται, να συνεταιρίζεται, να συγκατοικεί, να συναποφασίζει, να πολιτεύεται, και όλα αυτά τα έφτασε, με την αρχή ακόμα, του έμμετρου, έναρθρου λόγου του. Έφτασε να τραγουδάει. Γέννα και νανούρισμα, γάμος και τραγούδι, θάνατος και μοιρολόι. Πόλεμος και παιάνας, νίκη και επινίκιο, ήττα και χορικό.
Χρησμοί, μύθοι, παροιμίες, επιγράμματα, όλα, έχουν την καταγωγή τους στην προαιώνια ανάγκη του ανθρώπου, να μαρτυρά το συναίσθημά του και να το ανακοινώνει στους άλλους.
Έτσι κάπως, γεννήθηκε το δημοτικό τραγούδι.
Και γεννήθηκε εδώ.
Στην Ελλάδα.
Κάτω από το βάρος μιας πολύ όμορφης και εύπλαστης γλώσσας, που "είναι πιο πλούσια από την Γερμανική, πιο ευλύγιστη από την Ιταλική, και πιο αρμονική από την Ισπανική, έχοντας την σαφήνεια της Γαλλικής, και που από τώρα μπορεί να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης."
Όπως ακριβώς τα είχε γράψει ο FAURIEL ο γάλλος φιλόλογος, λίγο μετά από την επανάσταση του 1821. και να λάβουμε υπ’ όψη μας, πως αναφέρεται, στον γλωσσικό πλούτο της Νέας Ελληνικής, αυτής της γλώσσας δηλαδή, των Δημοτικών μας Τραγουδιών.
Β.Λ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου