Ο Μακαριώτατος σωστά εξέφρασε προς τα μέλη της Διάσκεψης των Προέδρων των μειζόνων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων τα αδελφικά αισθήματα που νοιώθουμε ως Εκκλησία για τους Ιουδαίους το θρήσκευμα Έλληνες αλλά και για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως διακρίσεων.
Αυτή η στάση είναι απόλυτα σύμφωνη με την πίστη μας ότι είμαστε όλοι του Αδάμ, δηλαδή του Θεού. Είμαστε πράγματι υπερήφανοι γιατί ως Εκκλησία καταφέραμε και σώσαμε κάποιους Ιουδαίους το θρήσκευμα αδελφούς μας κατά την διάρκεια της Κατοχής.
Και θλιβόμαστε γιατί δεν καταφέραμε να τους σώσουμε όλους, γιατί χάθηκαν άδικα τόσες πολλές αθώες ψυχές. Όπως θεωρούμε ως ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία μας τις δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος των Ιουδαίων το θρήσκευμα Ρωμαίων πολιτών από την εποχή του Θεοδοσιανού και του Ιουστινιάνειου Κώδικα.
Τα αισθήματα αυτά είναι αποτέλεσμα της πίστης μας άνευ όρων και ορίων, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο αδελφός μας και χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα η αμοιβαιότητα. Για παράδειγμα, αναγνωρίζουμε το ολοκαύτωμα των Ιουδαίων χωρίς να ζητάμε ως αντάλλαγμα την αναγνώριση του ολοκαυτώματος των Χριστιανών στην Μικρά Ασία η στον Πόντο, όπου Γερμανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι έπεισαν την Τουρκική στρατιωτική ηγεσία της εποχής να δοκιμάσουν τις απάνθρωπες μεθόδους που κατόπιν εφάρμοσαν εναντίον των Ιουδαίων, η ακόμη το ολοκαύτωμα του Ελληνικού λαού στην Κατοχή, κατά την διάρκεια της οποίας ο συνολικός φόρος αίματος του Ελληνικού λαού τόσο από την πείνα και τις ποικίλες κακουχίες όσο και στο βωμό του απελευθερωτικού αγώνα συνολικά ξεπέρασε, αναλογικά προς τον πληθυσμό της χώρας, τον αντίστοιχο κάθε άλλου λαού της κατεχόμενης Ευρώπης.
Όμως, η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία του τόπου είχε καθήκον να εκφράσει προς τους εκπροσώπους των Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων το παράπονο των Ελλήνων γιατί εκείνοι και οι κυβερνήσεις τους δεν έχουν αναγνωρίσει ακόμη το ολοκαύτωμα των Χριστιανών στην Μικρά Ασία και στον Πόντο, η κατά την διάρκεια της Κατοχής, και να τους ενθαρρύνει να το κάνουν έστω τώρα, με την ελπίδα ότι έτσι θα πειστούν και οι διάδοχοι των δημίων μας να επιδείξουν επιτέλους έμπρακτη μετάνοια και να ζητήσουν συγγνώμη.
Είχε καθήκον η ηγεσία μας να επαναλάβει το παράπονο που εξέφρασε ο Κων/νος Στεφανόπουλος προς τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα ότι ο Ελληνικός λαός αισθάνεται αδικημένος από την κυβέρνηση της Αμερικής.
Είχε η ηγεσία μας επίσης καθήκον να εκφράσει την επιφύλαξη της για το γεγονός ότι πολλοί εκπρόσωποι αυτών των οργανώσεων συχνά σπεύδουν να κατηγορήσουν κάποιον (ακόμη κι αν είναι πολίτης, πολιτικός η στρατιωτικός της Αμερικής η και του Ισραήλ) ως αντισημίτη (αν δεν είναι Ιουδαίος) η άτομο με διχασμένη προσωπικότητα που μισεί τον εαυτό του (αν είναι Ιουδαίος) αν τολμήσει να κάνει την παραμικρή κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ, ακόμη κι όταν αυτή παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και την εκπεφρασμένη βούληση του λαού του Ισραήλ, εμποδίζοντας μια ανοικτή συζήτηση και βλάπτοντας έτσι και την Αμερική και το Ισραήλ και τον κόσμο όλο.
Έτσι κάνουν οι ειλικρινείς και έντιμοι φίλοι. Και έτσι δημιουργούνται οι πραγματικές φιλίες. Όπως λέει ο λαός μας και πιστεύει και όλος ο κόσμος και ιδίως οι Ιουδαίοι οι οποίοι έχουν ιστορική μνήμη και σέβονται και τιμούν τους νεκρούς τους, «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους».
Διαφορετικά παίζουμε το παιχνίδι «γέλα με να σε γελώ, να περνούμε τον καιρό». Και αυτό ούτε ξεγελά ούτε και βοηθά κανένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου