Η εξέγερση στην Αίγυπτο ενισχύει τη στρατηγική αγωνία του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή: είμαστε μόνοι, χωρίς κανένα σύμμαχο.Άρχισε πριν από δύο περίπου χρόνια, στον απόηχο της κατάρρευσης της στρατηγικής μας συμμαχίας με την Τουρκία. Μετά την άνοδό του στην εξουσία, ο Πρωθυπουργός BenjaminNetanyahu αγκάλιασε τον Πρόεδρο Hosni Mubarak και κατάφερε να σχηματίσει μια συμμαχία μαζί του, βασισμένη στον κοινό φόβο για την ιρανική διείσδυση στην περιοχή.
Ο Netanyahu επισκέφθηκε την Αίγυπτο αρκετές φορές έχοντας μαζί του τον ειδικό στις Αιγυπτιακές υποθέσεις -Binyamin Ben-Eliezer. Ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός κατάφερε να πείσει τον Mubarak για τις καλές του προθέσεις και ο Αιγύπτιος Πρόεδρος του έδωσε μια ευκαιρία ακόμη κι αν δεν του χαρίστηκε ασκώντας του πολλές φορές κριτική. Η πτώση του όμως τώρα αφήνει τον Netanyahu χωρίς κανέναν Άραβα σύμμαχο."
Ο ι παραπάνω γραμμές, προέρχονται από την εβραϊκή ειδησεογραφική ιστοσελίδα ynet και αποτυπώνει ξεκάθαρα τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ αντιμετωπίζει τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Αίγυπτο. Όπου έχουν αρχίζει να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, ειδικά αφού το πρωί της Παρασκευής μεταδόθηκε από την αιγυπτιακή τηλεόραση ότι παρ' όλους τους λεονταρισμούς της Πέμπτης, ο Μουμπάρακ εγκατέλειψε το Κάιρο προς άγνωστη κατεύθυνση αλλά κατά πάσα πιθανότητα όχι εκτός Αιγύπτου. Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα μόνο: ότι ο Μουμπάρακ απέτυχε να πάρει εγγυήσεις από τον στρατό ότι θα τον προφυλάξει από τους διαδηλωτές. Επί της ουσίας φαίνεται ότι το καθεστώς Μουμπάρακ βρίσκεται στο τέλος του. Και ακόμη σημαντικότερο: δεν πρόκειται τον σημερινό Πρόεδρο της Αιγύπτου να διαδεχθεί ο αντιπρόεδρός του, που κατά πολλούς ήταν ο "άνθρωπος του Ισραήλ" στην Αίγυπτο. Αντιθέτως, ολοένα και αυξανόμενη βαρύτητα δείχνουν να έχουν οι επιλογές των "αδελφών μουσουλμάνων", οι οποίοι έχουν μεταβληθεί σε συνομιλητές σχεδόν όμοιας θέσης με τον Ελ Μπαραντέι, τον οποίο δήλωσαν ότι υποστηρίζουν. Μεγάλη σημασία όμως έχει και η στάση των ΗΠΑ, οι οποίοι τάχθηκαν ξεκάθαρα κατά του Μουμπάρακ.
Για πολλούς, αυτή είναι μια ιστορική στιγμή, καθώς πρόκειται ίσως για την πρώτη φορά κατά την οποία δεν ταυτίζονται οι κινήσεις των ΗΠΑ με τις επιθυμίες του Ισραήλ, εκτός αν υπάρχει κάποια "στροφή" στο μέλλον, την οποία δεν μπορούμε να δούμε αυτή τη στιγμή. Αυτό όμως φαίνεται ότι γίνεται αντιληπτό και στο ίδιο το Ισραήλ: "η Μέση Ανατολή έχει μείνει με μια αδύναμη αμερικανική κυβέρνηση που δίνει την εντύπωση ότι έχει παραιτηθεί απ' αυτή", γράφει στο ίδιο άρθρο ο Itamar Eichner.
Ό,τι όμως και αν συμβεί στην Αίγυπτο, το μόνο σίγουρο είναι ότι το Ισραήλ χάνει το σημαντικότερό του ίσως έταιρο στην περιοχή. Ακόμη και αν το καθεστώς που θα ακολουθήσει είναι φιλικό προς το Ισραήλ, σίγουρα θα είναι "ουδετεροποιημένο" για κάποια χρόνια, προσπαθώντας να ισορροπήσει στο εσωτερικό του. Το χειρότερο δε σενάριο, είναι οι Παλαιστίνιοι να "εμπνευστούν" από τους Αιγύπτιους και τους Τυνήσιους και να εξεγερθούν κατά του Αμπάς, που πλέον είναι ο μοναδικός ηγέτης της περιοχής που συνδιαλέγεται με τους Ισραηλινούς.
Την ίδια λοιπόν στιγμή που το Ισραήλ μένει χωρίς συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή, την ίδια στιγμή που ακόμη και οι ΗΠΑ του Ομπάμα φαίνονται διστακτικοί ή τουλάχιστον δεν δίνουν την πλήρη υποστήριξή τους στο Ισραήλ, ο πρωθυπουργός της χώρας μας - αλλά και μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου - κάνουν κινήσεις για να αναπτυχθεί μια συμμαχία μεταξύ της χώρας μας και του Ισραήλ.
Θα είναι τελικά υπέρ της χώρας μας αυτή η κίνηση; Όπως και να έχει, το κράτος του Ισραήλ θα περάσει "δύσκολα χρόνια". Είναι επιθυμητό για κάποια "αμφίβολα" βραχυπρόθεσμα συμφέροντα, να καταστεί η χώρα μας, από παραδοσιακός "φίλος" των αραβικών χωρών σε "νο2 εχθρό" μετά το Ισραήλ στην περιοχή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου