Ο Πέτρος Μπιρμπίλης δεν έχει πρόβλημα με τον καπνό. Έχει όμως πρόβλημα με το αν ο καπνός που εισχωρεί στα ρουθούνια του είναι παράνομος ή θεμιτός.
Τελικά το κάπνισμα επιτρέπεται στα μπαρ στα εστιατόρια, στα ταξί και στα λεωφορεία και στους δημόσιους χώρους, ναι ή όχι, ρωτάω γνωστούς και φίλους αλλά συμπέρασμα δεν βγάζω. Μου τα μασάνε.... “Ο Υπουργός Υγείας κ. Λοβέρδος είναι κάθετος", λέει η Δήμητρα. Και συμπληρώνει: “Μάλιστα στα όργανα ελέγχου για την τήρηση του νόμου προστίθενται οσονούπω 800 επιθεωρητές και 40 στελέχη του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας”. “Ναι, καλά”, απαντά ο Κώστας. 'Κοιτα γύρω σου”. Στα Εξάρχεια ήμασταν. Όχι ότι δεν το είχα δει. Γι αυτό ρώτησα άλλωστε. Πηγαίνουμε συχνά στα Εξάρχεια με τους συγκεκριμένους φίλους γιατί μας βολεύει. Μένουμε εκεί κοντά και οι τρεις. Και, δεν ξέρω.... ίσως λόγω του φιλελευθεριστικού χαρακτήρα της (υπόθεση κάνω), ο νόμος πέρασε και δεν άγγιξε. Ούτε για μια μέρα δεν έφυγαν από τα τραπέζια τα γεμάτα αποτσίγαρα σταχτοδοχεία.Στα περισσότερα μαγαζιά. Αυτό δεν συνέβη φυσικά μονάχα στα Εξάρχεια. Έχει αρχίσει τα μου θυμίζει την ποτοαπαγόρευση αυτή η ιστορία. Το ποτό απαγορευόταν κι όλοι έπιναν. Μόνο που τότε έπιναν στα κρυφά. Ενω εδώ!Εκεί που γελάω πολύ βέβαια είναι όταν βλέπω οδηγούς λεωφορείων και ταξιτζήδες με το τσιγάρο στα δάχτυλα και το χέρι να κρέμεται έξω από το παράθυρο. Μου θυμίζει η εικόνα αυτή τους μηχανόβιους που ενώ μαρσάρουν …."φέρουν" το κράνος παραμάσχαλα. Τι παράλογο! Τι κυνικό! Πόσο "σας γράφω όλους στα @ρχιδια μου", μεταφράζεται αυτό! Και για τόλμησε να πεις τίποτα!
Τώρα χωρίς πλάκα. Πήγα σε οφθαλμίατρο που το ιατρείο της ήταν και σπίτι της. (Καλά, αυτή δεν πρέπει να 'ταν και στα σύγκαλά της γενικότερα). Κι ενώ καθόμασταν αντικριστά στο γραφείο της, εκείνη, άνοιξε μια πόρτα που υπήρχε πίσω της και εμφανίστηκε ένα χολ. Τσούλησε την δερμάτινη πολυθρόνα της μερικά μέτρα πίσω και πέρασε στον διάδρομο. Έβγαλε τα τσιγάρα και τον αναπτήρα και... “Εδω είναι σπίτι μου. Το ιατρείο μου αρχίζει μετά την πόρτα. Εκεί που είστε εσείς. Δεν μπορεί να μου πει κανένας τίποτα ! “ είπε γελώντας υστερικά μιας και όπως ήδη είπα το πρόβλημα έκανε "μπαμ!"! Θα μου πεις, τι μας λες τώρα! Πώς θα αποδείξουμε το τσαγανό μας, την αγάπη μας για την ελευθερία; Έχουμε δώσει αγώνες κι αγώνες εμείς! Τεπελένι,Θερμοπύλες Πίνδος, Μαραθώνας,..
Πάντως η ιστορία της απαγόρευσης του καπνίσματος στην χώρα μας δεν είναι μια νέα υπόθεση. Ο πρώτος αντικαπνιστικός νόμος εισήχθη με βασιλικό διάταγμα του 1856. Αφορούσε αποκλειστικά το κάπνισμα σε κρατικά κτήρια και θεμελιωνόταν στην ανάγκη πρόληψης πυρκαγιών Το 2002 ψηφίστηκε νόμος που απαγόρευε το κάπνισμα σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους εργασίας, στα μέσα μεταφοράς, σε νοσοκομειακούς και άλλους χώρους που παρέμεινε στο μεγαλύτερο μέρος ανεφάρμοστος μιας και οι διαχειριστές εργασιακών μονάδων μπορούσαν να επιτρέψουν εξαίρεση. Το 2008 ψηφίστηκε αυστηρότερος νόμος, που άρχισε να εφαρμόζεται την 1η Ιουλίου του 2009. Δεν χρειάζεται να σας πω αν εφαρμόστηκε! Το 2009 η Ελλάδα είχε τα υψηλότερα ποσοστά καπνιστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ άλλες χώρες - ακόμα και πολλές που θεωρούνται λιγότερο ανεπτυγμένες - είχαν επιτύχει μείωση του ποσοστού των καπνιστών. Αφού λοιπόν και πάλι αποτύχσμε ο Υπουργός Υγείας (Δημ.Αβραμόπουλος) αποφάσισε ότι το καλοκαίρι θα ήταν ευνοϊκότερη περίοδος για να καταστείλει ο θεριακλής την πίσσα και την νικοτίνη του!!! Αν μου εξηγήσει κάποιος αυτό το επιχείρημα θα μπει σε κλήρωση για δώρο ...έκπληξη.
Ο νόμος του Αβραμόπουλου απαγόρευε το κάπνισμα (και την κατανάλωση προϊόντων καπνού με άλλους τρόπους), σε όλους τους χώρους εργασίας (συμπεριλαμβανομένων και των ιδωτικών, στους σταθμούς μεταφοράς,στα ταξί και στα επιβατικά πλοία, καθώς και σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους (συμπεριλαμβανομένων και των χώρων νυχτερινής διασκέδασης). Η γενική απαγόρευση που αφορά όλους τους δημόσιους χώρους (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται μπαρ, καφετέριες και νυχτερινά κέντρα χωρίς δυνατότητα του διαχειριστή της μονάδας να επιτρέψει το κάπνισμα σε όλο το χώρο, εκτός και αν το σύνολο της μονάδας είναι κάτω των 70 τ.μ.ξεκίνησε την 1η Ιουλίου του 2009. Από την 1η Σεπτεμβρίου 2010, η απαγόρευση του καπνίσματος γενικεύτηκε σε κάθε κλειστό δημόσιο χώρο. Το μέτρο ψιλοεφαρμόστηκε, αλλά... Τι θα ήταν η Ελλάδα δίχως έναν Κολοκοτρώνη, μια Μπουμπουλίνα κι έναν θεριακλή αντιστασιακό που θα κόψει το κεφάλι της Λαιρνέας; Και ιδού η απόδειξη. Ιδού το μεγαλείο μας μέσα από μια πρόσφατη προσωπική περιπέτεια καθημερινής τρέλας, για να δικαιωθώ συν τοις άλλοις…. Με όλα όσα έγραψα κοντεύω να χαρακτηριστώ σπασίκλας.
Εγώ και το κάπνισμα έχουμε μια περίεργη σχέση. Πάντα την είχαμε. Μια έτσι μια γιουβέτσι. Μπορεί επί ένα δυο χρόνια να καπνίζω σαν φουγάρο και ξαφνικά να ξυπνήσω μια μέρα και να μη θέλω καν να αντικρίσω τσιγάρο. (Φυσιολογικό δεν το λες αλλά ας μην το χρυσοπληρώσω κι αυτό σε ψυχαναλυτή). Τους τελευταίους μήνες πάντως δεν καπνίζω.
Προχτές, όμως, ένα περίεργο παιχνίδι παίχτηκε μέσα σ΄ένα ταξί, (που αλλού;) Ακόμα προσπαθώ να το κατανοήσω. Ήταν το σύμπαν που με ειρωνευόταν για την παραξενιά μου πότε ν' αρχίζω πότε να σταματάω το κάπνισμα, Ήταν η υγρασία που με είχε διαλύσει; Το σίγουρο είναι ότι έπεσα στον ...κατάλληλο ταξιτζή. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Με το που τον είδα στο καθρεφτάκι, μου φάνηκε “βαρεμένος” αλλά αυτά δεν μου κάνουν πλέον εντύπωση. Καθόλου ασυνήθιστο πλέον στην Αθήνα να 'σαι "βαρεμένος”.
Κατεβαίναμε την Πανεπιστημίου, εγώ κοίταζα έξω απ΄το τζάμι αφηρημένος, όταν ξαφνικά, τον αστικό ρεμβσμό μου διέκοψε ο οδηγός, που αν και βουβός σαν ξερολιθιά αποφάσισε να μου απευθύνει τον λόγο. “Δεν θα καπνίσεις;” είπε. Αλαφιάστηκα. “Οχι, ευχαριστώ”. “Γιατί ρε φίλε; Κάνε ένα τσιγαράκι. Δεν βλάπτει το γ@μημένο'' Όσο περισσότερο μιλούσε τόσο πιο πολύ διέκρινα τον τόνο της φωνής του να "γκαζώνει" Σκέφτηκα ότι θέλει να καπνίσει ο ίδιος κι αποζητούσε συνένοχο. '”Αν θες φίλε μου να καπνίσεις... ελεύθερα”, απάντησα ευγενικά, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της ανεκτικότητας! “Το 'κοψα φίλε. Το 'κοψα πριν από ένα χρόνο” απάντησε. “ Εδώ που τα λέμε καλά έκανες!" απάντησα ....Αλλά, σε παρακαλώ λύσε μου μια απορία: "Γιατί θες να καπνίσω εγώ;” “Για να μου κάνεις παρέα;” αποκρίθηκε. "Α. Καλά!", μονολόγησα. Κι άλλος για το Δρομοκαείτειο!” Έβγαλε από το ντουλαπάκι ένα πακέτο και μου πρόσφερε ένα άφιλτρο. Σκέφτηκα να το πάρω για να τελειώνει η ιστορία. Από την άλλη γιατί να το πάρω; " Όχι φίλε, άστο. Δεν πάει κάτω”. Τι το 'θελα! Η άρνησή μου τον έκανε μπουρλότο΄. “Κοίτα ρε κάτι άτομα! Κάπνισε ρε! Κάπνισε κι εσύ κι όλοι σας πανάθεμά σας! Να ζέξει ο τόπος, να στεγνώσει το στόμα μας, να μας πιάσει ξερόβηχας, να μαυρίσουν κι άλλο τα ήδη μαυρισμένα μ' όσα συμβαίνουν συκώτια μας. Μας τα έκοψαν όλα, Θα μας κόψουν και το τσιγάρο τα λαμόγια;"' Άναψε το άφιλτρο και το κάπνισε με τόση ευχαρίστηση που νόμισα ότι θα έρθει σε οργασμό” Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μου μου έβγαλε τον αδόξαστο. Όταν κάποτε κατέβηκα.. Ουφ!…. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος τραβάει τρελά ζόρια. Πολύ πιθανό. Δεν ξέρω επίσης πόσο και αν εξακολουθεί να είναι τραγική η κατάσταση στον κλάδο των οδηγών ταξί... Πάντως με το που κατέβηκα, σταμάτησα στο περίπτερο, γιατί μέτα από τόσους μήνες αποχή το είχα πάλι ανάγκη. Το τσιγάρο, με την νικοτίνη του, με την πίσσα...Μου ξανάρθε το άτιμο! Τι να κάνω; Άνθρωπος είμαι. Πώς θα καλοπιάσω τα νεύρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου