Αμίλητα πεθαίνουν

Αμίλητα πεθαίνουν τα φτωχά λουλούδια

Όπως τα καρπερά καλοκαίρια επάνω στα δέντρα
Τα χέρια που αφήνονται χωρίς να ραγίσουν

Αμίλητα πεθαίνουν τα φτωχά λουλούδια
Γαλήνια εγκατάλειψη πιο τρυφερή κι από μητέρα

Ύπνος βαραίνει τα δάση σκοτεινή βροχή
Τα εγκαταλελειμμένα σπίτια που κλείστηκαν στην ερημιά τους
Κι αν δακρύζει για μάς – ποιος ξέρει – κάποιος άγγελος
Κι αν μας θυμάται κάποιος ουρανός
Είναι για τα λουλούδια που πεθαίνουν έτσι απλά
Για τα φτωχά λουλούδια που έχασαν τη μιλιά τους

Όμως η καρδιά τους ανοίγεται σαν ένα μυστικό
Η σιωπή τους βυθίζεται μέσα στη νύχτα μας

Γαλήνια εγκατάλειψη πιο τρυφερή κι από μητέρα

Από τη συλλογή Άνθρωποι και πουλιά (1947) του Γιώργου Θέμελη

Σταύρος Ξαρχάκος & Κώστας Κινδύνης, Γυρνάν αμίλητα παιδιά
(τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης / δίσκος: Διόνυσε καλοκαίρι μας (1972))

[Από την ενότητα Στα ίχνη των πουλιών]