Μερικές φορές, χαίρομαι που η δημοσιογραφία, πραγματικά δείχνει ότι ακόμη υπάρχουν συντάχτες, που έχουν τσαγανό στο γραπτό τους.
Αφορμή γι’ αυτό το σχόλιο, είναι ένα πρωτοσέλιδο άρθρο της γερμανικής εναλλακτικής οικολογικής εφημερίδας του Βερολίνου, της θρυλικής ”Τageszeitung”.
(αυτή που έζησε από κοντά όλη τη διαδρομή των Γερμανών Πράσινων).
Ο ανταποκριτής της εφημερίδας από την Ιρλανδία (Μπέλφαστ) Ραφ Σότσεκ, συγκρίνει τη συμπεριφορά της Γερμανίας σε σχέση με την ελληνική και ιρλανδική οικονομική κρίση, βάζοντας ως ενδεικτικό τίτλοQ «Γιατί αγαπάμε (οι Γερμανοί) τους Ιρλανδούς και θεωρούμε κακούς τους Έλληνες».
Γιατί τα γερμανικά χρήματα που δόθηκαν στην Ελλάδα, προκάλεσαν την οργή των ΜΜΕ και την περιφρόνηση του γερμανικού λαού (προς τον ελληνικό σπάταλο λαό) και δεν υπήρξε παρόμοια αντίδραση προς τους Ιρλανδούς, που (τώρα), αισθανόμαστε υποχρέωση και συμπόνια γι’ αυτούς.
Ζητήσαμε από τους Έλληνες, σημειώνει ο εν λόγω σχολιαστής, να πουλήσουν τα νησιά τους για να ξεχρεώσουν. Δεν λυπηθήκαμε για την κατάντια τους. Ρωτήσαμε σαρκαστικά γιατί οι Έλληνες πρέπει να ζουν πλουσιοπάροχα, με τα δικά μας εκατομμύρια. Γιατί τους αφήσαμε να μπουν στο Ευρώ. Γιατί δεν επέστρεψαν στην δραχμή τους. Αντίθετα για τους Ιρλανδούς, δείξαμε αξιέπαινη συμπαράσταση. Μιλήσαμε με λόγια συμπόνιας, για την ιρλανδική τραγωδία. Παρουσιάσαμε τους ανθρώπους, που τριγυρνούν στο δρόμο και πεινούν. Πως αυτός ο λαός, δεν είναι δυνατόν ν’ αφεθεί στην μοίρα του.
Το συμπέρασμα λοιπόν που βγάζει ο Γερμανός αρθρογράφος είναι, με δυο λέξεις απλό. Γιατί οι Έλληνες είναι τσαμπουκάδες και δείξανε την αντίθεσή τους στους «σωτήρες» Γερμανούς με ταραχές (καταγγέλοντας τον άπληστο Γερμανό και το ΔΝΤ). Ενώ οι Ιρλανδοί είναι πεσιμιστές (επαφίονται στην κακή τους μοίρα) και παίζουν τον φιλήσυχο επαίτη!
Κι αυτό είναι το βασικό κλειδί της διαφορετικής αντιμετώπισης. Γιατί οι Γερμανοί θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω όλων και αντιμετωπίζουν τους επαίτες, ανάλογα με τη κάθε συμπεριφορά του ζητιάνου. Δηλαδή οι Έλληνες εμφανίζονται ως ζορμπάδες (με όλη την ανάλογη κοινωνική συμπεριφορά και φιλοσοφία), ενώ οι Ιρλανδοί, έχουν την προσωπική τους και κοινωνική τους εσωστρέφεια, σε όλο της το μεγαλείο (βλέπε Τζέιμς Τζόϊς). Με μπύρα και αυτοσαρκασμό.
Στη συνέχεια του άρθρου ο Ραφ Σότσεκ, αναφέρει παραδείγματα, που οι Ιρλανδοί είναι στα μάτια των Γερμανών, συμπαθητικές φιγούρες (κάτι που δεν ισχύει για τους Έλληνες).
Οι Ιρλανδοί είναι παντοτινοί εχθροί με τους Άγγλους. (Η χαρά των Γερμανών).
Η ποδοσφαιρική τους ομάδα, πήγε κι έπαιξε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τους Γερμανούς, ενώ καμιά χώρα δεν ήθελε να έχει πάρε δώσε μαζί τους. κλπ. κλπ.
Μιχάλης Μιχελής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου