επιστροφη

και τώρα να,
εγω να περπατω στη θάλασσα
ν'ανανταριάζω πελαγοπατώντας
να φτιάχνω πολύχρωμες βάρκες
χάρτινες
και να τις αμολάω στα κύμματα
κι εκείνες
να επιστρέφουνε σα παλιες διαδρομες στο χρόνο
χτίζω ένα κύκλο φράχτες
από φωτια
από πάγο
από κόκκαλα
από καπνο
κι από κρασι
στη μέση απιθώνω
στο χώμα,
το ξοδεμένο σε άσκοπες καλλιέργειες,
στο κύμα,
το λερωμένο από ξαφρίσματα γλάρων,
ένα μικρο βωμο, πού'χα κρυμμένο
δεν έχει μέτρο η φωνη
κι ούτε η ψυχή έχει στόρια
κι ο κόσμος δεν έχει μπαλκόνι
ν'απλώσω τους ξεχασμένους περαστικους έρωτες
μπας και τους λυπηθουν τ'αποδημητικα
δεν νοιάζομαι πια για τ'ότι φαίνεται
πιότερο με καίει το ότι είναι
κι αν με ματώνει ένα φιλί της
το καίω στο μικρο βωμο
κείνον εκει
που ξεμυτάει απ τη νησίδα
την αφροστολισμένη
καταμεσις στο Αιγαίο
εκει
που πρώτη μου φορα
μετάλαβα τα φιλια της Αφροδίτης...

Ενυδρείον