Ο άγιος Ιέρωνας καταγόταν από την Ματιανή – σημερινό Κόραμα, Goreme - (ή κατ’ άλλους από τα Τύανα) της Καππαδοκίας. Ζούσε απλή και ήσυχη ζωή δουλεύοντας τη γη του κατά τη βασιλεία των Διοκλητιανού και Μαξιμιανού (περί το 200). Ήταν ονομαστός σε όλη την Καππαδοκία για τη δύναμη και την ανδρεία του κι έτσι ο διοικητής Λυσίας αποφάσισε να τον κατατάξει στα στρατεύματά του. Ο άγιος κατάλαβε ότι η στρατολόγησή του δε θα σήμσινε μόνο την αντιμετώπιση των κινδύνων της στρατιωτικής ζωής, αλλά κυρίως θα τον υποχρέωνε να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό για να θυσιάσει προς τιμήν του αυτοκράτορα. Προσπάθησε να διαφύγει και κατέφυγε σε μια σπηλιά με 18 συγγενείς και φίλους, αλλά για να αποφύγει μία πιθανή αιματηρή σύγκρουση, δέχθηκε, με τις παρακλήσεις του αδελφού του Κυριακού, να παραδοθεί στους στρατιώτες και να οδηγηθεί στον διοικητή, στην Μελιτηνή. Εκεί φυλακίστηκε με άλλους 33 χριστιανούς.
Το σημερινό Κόραμα (Goreme)
Ο άγιος μάρτυρας εμφανίστηκε ενώπιον του διοικητή, ο οποίος τον κατηγόρησε για υπεροψία, αφού προέβαλλε αντίσταση στις διαταγές του αυτοκράτορα και περιφρόνησε τα είδωλα, και διέταξε να τον βασανίσουν και να του κόψουν το χέρι. Όταν επέστρεψε στη φυλακή ο άγιος, συναισθανόμενος ότι το τέλος ήταν κοντά, ζήτησε από την αδελφή του Θεοτίμη να φροντίζει για το ετήσιο μνημόσυνό του και την έβαλε να του υποσχεθεί ότι θα έδινε το λείψσνο του χεριού του στη φτωχή, τυφλή μητέρα τους να το έχει παρηγοριά στη θλίψη της.
Την τέταρτη μέρα της φυλάκισής του, ο άγιος εμφανίστηκε πάλι ενώπιον του Λυσία με τους συναθλητές του, όπου για μία ακόμη φορά ομολόγησαν με θέρμη την πίστη τους στον Χριστό και οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Λίγο αργότερα, οι συγγενείς του αγίου ζήτησαν να εξαγοράσουν τα λείψανά του. Ο διοικητής επωφελήθηκε της περίστασης για να απαιτήσει σαν αντίτιμο το βάρος τους σε χρυσό. Δέχθηκε επίσης να ανεγερθεί ναός προς τιμήν του Ιέρωνα στον τόπο του μαρτυρίου του.
Αξίζει να αναφέρουμε εδώ κάτι πολύ σημαντικό – στο βίο του αγίου Ιέρωνα, ο οποίος γράφτηκε τον 4ο αιώνα, έχουμε την πρώτη γραπτή μαρτυρία για την ύπαρξη λαξευτών εκκλησιών στην Καππαδοκία.
Τσαβουσίν (Cavusin) - ένα από τα ομορφότερα χωριά της Καππαδοκίας
το γαλάζιο του ουρανού δραπετεύει μέσα από τους διαμπερείς βράχους του παλαιού λαξευτού οικισμού του Τσαβουσίν
Στο χωριό Τσαβουσίν, ο επισκέπτης δυσκολεύεται να πιστέψει αυτό που βλέπει… Περνώντας από την πλατεία του νέου χωριού, φθάνει κανείς στους πρόποδες του τεράστιου βράχου που φιλοξενούσε τον παλιό τρωγλοδυτικό οικισμό, όπου κυριαρχεί το χρώμα της ώχρας, ενώ πάνω από αυτόν υψώνονται κωνικά, κοκκινόχρωμα βράχια. Η παλιά αυτή πόλη ήταν όλη χτισμένη και λαξεμένη στις πλαγιές του βράχου, αλλά εγκαταλείφθηκε το 1952 από το φόβο της κατάρρευσης των οικημάτων εξαιτίας ενός σεισμού που έπληξε την περιοχή, αλλά και λόγω διάβρωσης του ηφαιστειακού πετρώματος. Τα νέα σπίτια είναι πλέον χτισμένα στους πρόποδες του βράχου.
Ακριβώς κάτω από την κορυφή του βράχου διακρίνεται η πρόσοψη μίας εντυπωσιακής λαξευτής τρίκλιτης βασιλικής του 5ου αιώνα, αφιερωμένης στον Τίμιο Πρόδρομο (ένας από τους παλαιότερους ναούς της Καππαδοκίας). Σε αυτόν το ναό φυλασσόταν το τίμιο χέρι του αγίου μάρτυρα Ιέρωνα, με αποτέλεσμα η εκκλησία να αποτελέσει τόπο μεγάλου προσκυνήματος και γύρω της να αναπτυχθεί σταδιακά ο πρώτος οικισμός από ανθρώπους που ήθελαν να είναι κοντά στον άγιο και να έχουν την ευλογία του.
Τα ιερά λείψανα των Αγίων αποτελούν πραγματική προέκταση του Αναστάντος Σώματος του Κυρίου μας. Τα θαύματά τους προέχεαν στους ανθρώπους κάθε εποχής την αληθινή Ζωή, εκείνη που ανέβλυσε πραγματικά από το Ζωηφόρο Τάφο. Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος, έχει γράψει ένα έργο για το “μυστήριο της επαφής”. Ο Κύριος, όπως λεέι το Ευαγγέλιο, θεράπευε με την επαφή, όπως το είπε και ο Απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο: “Ζητείν τον Θεόν ει άραγε ψηλαφήσειαν αυτόν και εύροιεν” (Πράξεις ΙΖ΄ 27). Αυτό δεν είναι δεισιδαιμονία, ούτε αποτελεί στοιχείο ειδωλολατρικό, είναι φυσικό για τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ύπαρξη. Ο άνθρωπος θέλει να αγγίξει, θέλει να πιάσει, θέλει να γευτεί. Είναι το θαύμα της ψηλαφίσεως του Αποστόλου Θωμά στο Σώμα του Χριστού. Είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και ο αρραβών της αναστάσεως των σωμάτων, που φανερώνεται και συνεχίζεται στα σώματα των Αγίων, είναι η ζωή της Εκκλησίας, ζωή όχι μόνο της ψυχής, του νου, ή του συναισθήματος, αλλά και του σώματος, ζωή ολοκληρωμένη. (βλ. περιοδικό Σύναξη, τεύχος 4, Φθιωόπωρο 1982, αφιέρωμα στο ανθρώπινο σώμα).
(το κείμενο του βίου του αγίου Ιέρωνα βασίστηκε στο
Νέο Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμος Νοέμβριος, εκδ. Ίνδικτος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου